Wwoofen met een Balinees staartje

Na 3 uur in de coole bus worden we door de buschauffeur afgezet op een lege parkeerplaats bij een community centre in Green Head. Waar zijn we nu weer beland... Er is niemand te zien, maar we vinden een bordje met Centre Break Beach Stay, waar we de komende weken gaan wwoofen. We volgen de bordjes en komen na zo'n 10 minuten aan bij het hotel. We worden vriendelijk ontvangen door Jenny en Vanessa, die eigenlijk oudere mensen en ons ook pas om 5 uur hadden verwacht, wat ze van Lindy hadden doorgekregen. Maar geen probleem, onze kamer is al klaar. We krijgen een mooie hotelkamer met badkamer, airco en tv. Top! Lindy en Terry zijn een stel van rond de 65 en hebben dit hotel 4 jaar geleden gebouwd, met het idee dit aan hun zoon te geven. Hij wilde het op het laatste moment niet en dus hebben ze er een drukke baan bijgekregen. We zullen ze morgen ontmoeten en we hoeven vandaag dus nog niks te doen, dus maken we gebruik van die gelegenheid om de omgeving te verkennen en heerlijk te zwemmen in de mooie baai. ´s avonds krijgen we een heerlijke maaltijd in het restaurant en we vinden het nu al helemaal leuk! Op maandagochtend ontmoeten we Lindy. Lindy is, tsja hoe zal ik het omschrijven, een vrouw waar je niet echt tegenin kunt, of eigenlijk wilt gaan. Ze heeft een duidelijke mening over álles en is ook altijd duidelijk aanwezig, oftewel ze praat aan 1 stuk door... Daarnaast kan je ook ontzettend met haar lachen en blijft ze wel altijd positief. Het hotel heeft 3 kokkinnen, Jenny, Lee en Lindy. En met 3 vrouwen in de keuken kan je zeggen dat er aardig wordt geroddeld. En vanwege dit roddelen is de sfeer in het hotel niet altijd even goed. Gelukkig zijn wij er nu om een beetje te helpen en hopen een beetje buiten dit alles te blijven.

Lindy vertelt ons, dat ze ons vooral in wil zetten met pasen, wanneer het hier volgeboekt is en waarschijnlijk megadruk wordt in het restaurant. Tot die tijd hoeven we niet al te veel uren te maken. Zo doen we elke dag wat klusjes, zoals spiegels ophangen, elektriciteitspluggen fixen, bedden opmaken, de vloer buiten schoonmaken, ramen lappen, de auto wassen en stofzuigen. Ook heb ik het weer voor elkaar dat ik een muurschildering mag maken, dit keer op een hek. Het hek is hobbelig en dat maakt het wat lastiger, maar als je van een afstand kijkt ziet het er allemaal prima uit. Omdat het in Green Head eigenlijk elke dag best hard waait, zitten er hier en daar wel wat stukjes gras in de verf, maar ach, ook dat zie je niet van een afstandje. Danny helpt me mee met het wit inkleuren van de basis en het met terpentine weghalen van verf wat niet goed is. Het hek is best groot en de zeeleeuw die ik maak moet van Lindy nog groter. Top, dan doen we dat hè. Na zo´n 6 dagen heb ik een mooie zeeleeuw half op het strand en half in het water, met een ospray in de lucht en tekst erbij van het hotel. Ik ben trots op het resultaat en zet mijn en Danny´s initialen onder de schildering (hij heeft me tenslotte geholpen) ;)

Op dag 4 is er een groot feest van Pat die 70 is geworden en heeft Lindy ons gevraagd om de drankjes te verzorgen en de bestellingen van gasten op te nemen. Het is allemaal redelijk nieuw voor ons, maar gaat best prima hoor. We helpen de gasten en de gasten zijn tevreden. Na afloop eten we met z'n allen de left overs van de roast die voor deze verjaardag is gemaakt. Wat een heerlijke en gezellige maaltijd samen met Jenny, Lindy en Terry. Op de dagen dat we niet al te veel uren hoeven te maken, worden we een aantal keer meegenomen door Terry die ons verschillende leuke plekken van de omgeving laat zien. Terry is makelaar en zijn kantoor is zo'n 1,5 uur rijden het binnenland in. Hij moet een paar dingetjes doen op kantoor en wat bordjes in de grond zetten voor een veiling en wij mogen gezellig met hem mee. Zo laat hij ons zien waar hij is opgegroeid, waar hij op school heeft gezeten en zelf gevoetbald heeft en nog steeds coached. Leuk om te zien, vooral omdat Terry er zelf zo enthousiast over verteld. We nemen een andere weg terug naar Green Head, omdat er wat wegen zijn afgesloten vanwege bushfires die zijn ontstaan door het onweer, dit keer dus niet gecontroleerd... Maar we komen gelukkig veilig weer terug. Op zondag 20 maart neemt Terry ons mee de zee op. Hij heeft een leuke boot, waarmee we de fuiken op gaan halen waar hopelijk wat kreeften in zitten. De zee is vrij ruw en we worden goed heen en weer geschud. Het lijkt prima te gaan, tot we stil liggen en dan word ik ontzettend misselijk... We halen op 3 plekken fuiken op, de eerste is leeg, maar in de 2e zitten er 4 en in de laatste 1. We hebben dus 5 kreeften gevangen en dat zonder aas... normaal zijn ze zo'n 50 dollar per stuk, maar we mogen ze dan ook alleen maar voor eigen gebruik vangen. Terry haalt de kreeften er met een handschoen uit en gooit de fuiken met wat aas weer terug in het water. Hij meet de kreeften, markeert ze en dan varen we weer terug naar het strand. Ik vul een emmer met zout water en we lopen naar het huis op de heuvel, waar we de kreeften klaar gaan maken. Terry heeft de kreeften ondertussen in zoet water gelegd, zodat ze niet meer leven en nu gaan we ze in het zoute water met een biertje erbij koken op een gasstelletje in de garage. Wat een leven! ;) We smullen van de pootjes die we breken en uitzuigen en eten het lijf tijdens de lunch bij Centre Break samen met Lindy, Lee en Terry. Erg lekker en ook heel fijn dat het niks kost op deze manier.

Terry neemt ons ook 2 keer mee de zee op naar Fishermans Island. Daar zit het namelijk vol met zeeleeuwen en die zoeken nog wel eens interactie met mensen die in het water zwemmen. We gaan dus met zeeleeuwen zwemmen. Gaaf! De eerste keer is het aardig bewolkt en naast dat het water vrij koud is, is er ook maar weinig actie onder de zeeleeuwen, die liever genieten van de zon tussen de wolken door dan het koude water. Bij de 2e poging hebben we meer geluk en varen we met nog 2 oude bekende van Terry uit Stewert Island van een jaar of 70 naar het eiland. De lucht is blauw en de zon schijnt op de prachtig gekleurde zee. Op de heenweg zien we zelfs dolfijnen in de golven springen. Een zeeleeuw probeert tussen deze dolfijnen ook een dolfijn na te doen en probeert mee te springen, fantastisch! We varen verder naar Fishermans Island waar we op het eiland niet heel veel zeeleeuwen zien, maar in het water zitten er een stuk of 20. We gaan direct het water in en de zeeleeuwen komen vanzelf dichterbij. Ze spelen, ze observeren, ze komen op nog geen meter afstand en ze zwemmen gewoon mét ons! Wauw. Wat is dit gaaf! 1 van de kleine zeeleeuwen doet Danny zelfs na en is echt met hem aan het spelen. We proberen wat video's te maken onder water, die een klein beetje mislukken omdat iemand heeft ingezoomd... maar het meemaken is nog veel beter! Het was geweldig. Dankjewel Terry! En om het nog even goed af te sluiten, springt er als laatste nog een zeeleeuw over de golven van de boot met ons mee.

Net voor Pasen verhuizen we van onze hotelkamer naar het huis van Terry en Lindy, wat ook absoluut niet verkeerd is, aangezien ze hier eerst een B&B in gehad hebben. Het huis staat op een heuvel naast de zee en heeft een prachtig uitzicht op de baai. In het donker lopen we de eerste avond naar het strand waar we met springende vissen op een paar meter afstand de volle maan oranje gekleurd uit de zee op zien komen. Wat een prachtig uitzicht! Inmiddels begint vanaf goede vrijdag het hotel langzaam vol te stromen en zijn we elke dag een paar keer ingeroosterd. Op zaterdagochtend rijd ik met Lindy mee naar het hotel, wat op 5 minuutjes loopafstand zit, maar Lindy en Terry nemen elke dag allebei hun eigen auto naar het hotel. We openen het restaurant en hebben binnen 10 minuten de eerste gasten. Hier blijft het niet bij en bestelling na bestelling komt binnen. Lindy staat in de keuken en dat betekent dat ik de bestellingen op moet nemen, door moet geven, het eten moet brengen, de drankjes moet inschenken, de koffie moet maken en en de drankjes moet brengen. Goh, wat zijn koffies toch vreselijk om te brengen, vooral die flat whites, dat gaat er altijd overheen. Lindy heeft ons een spoedcursus barista koffie gegeven, wat absoluut niet handig is, want mensen verwachten hier baristakoffie te krijgen en krijgen dan de grootste amateurskoffie die je kunt bedenken, want ik heb hier toch absoluut geen verstand van. Helemaal niet als er een groep komt van 19 personen, die allemaal verschillende koffie's en thee's bestellen. Ik schrijf maar op wat ik hoor, want hier is de taalbarriere toch een beetje een probleem. Lindy helpt me gelukkig met het maken van de koffie's, maar met maar 2 kopjes tegelijk ben je eventjes bezig... Ik heb op mijn lijstje cappuccino's staan met volle melk en magere melk. Maar volgens Lindy zit dit gewoon tussen hun oren en krijgen ze gewoon allemaal dezelfde melk... De mocca flat whites snapt Lindy niet helemaal en ik weet zeker dat ze flat whites hebben gezegd, maar Lindy zegt dat het waarschijnlijk gewoon mokka's moeten zijn... En maakt mokka's. Wanneer ze met de kopjes naar buiten loopt blijkt er maar 1 mokka te zijn, niemand anders heeft dit besteld. Ik vraag het na en hoor eigenlijk hetzelfde, maar kom er dan achter dat de vrouwen een mug of flat white hebben besteld... Tsja, zeg dan gewoon big of large... want mokken hebben we hier toch helemaal niet... Gelukkig gaat Lindy er niet om zitten mokken, maar kan ze er wel om lachen. Na deze veel te drukke eerste ochtend, heeft Lindy ook wel begrepen dat het niet echt handig is om dit met z'n 2en te doen, helemaal niet als er iemand bij zit zonder ervaring en er ook niet voor betaald wordt. De volgende ochtend staan we dan dus ook met z'n 5en en is het lang niet zo druk als zaterdag, maar dat hadden we natuurlijk niet kunnen weten...

De avonden zijn ook megadruk en we maken lange dagen met hier en daar wat gestress, maar gelukkig ook veel lol. Zo ontstaat de snipper (ipv de snapper) en kunnen Terry en Lindy erg lachen om de blue spots, die ze erin houden. Ik maak nog een leuke vergissing die uiteindelijk ontzettend goed uitpakt, want Terry roept naar me: 'Two sticky dates, Linda!' Uhm, ok, prima, ik haast me naar de keuken om tussen mijn bestellingen door, 2 sticky dates op te halen, wat ook meteen de laatste 2 zijn. Lindy maakt ze voor me en ik breng ze naar het restaurant. Danny loopt net langs met een bestelling van nog 2 sticky dates. Nee, die zijn nu dus op en hij gaat terug naar de tafel. 'Terry, waar moeten de sticky dates heen?' 'Uhm, waar moeten ze heen? Ik weet het niet.' Antwoord Terry, die zich niet herinnert dat hij deze bestelling heeft gekregen... 'Je riep toch net naar me dat ik 2 sticky dates moest maken, voor welke tafel zijn die?' 'Nee' zegt Terry, 'two sticky dates left, riep ik' Oooo... oeps... Ik loop naar Danny die nog steeds bij de tafel staat om de bestelling te veranderen en kan dus deze bestelling direct bij ze op tafel zetten... Zo'n snelle service hebben we nog niet eerder gedaan... haha. De mensen blij, en het misverstand is supersnel opgelost. ;)

Op 1e paasdag is er ook een fantastische band uitgenodigd. De band 'Kallidad' bestaat uit 3 jongens uit Sydney die met half geschminkte gezichten binnenkomen die er een beetje eng uitzien. Maar zodra ze eenmaal beginnen is iedereen direct enthousiast. Families met kinderen stromen binnen en ze maken er echt een feestje van! Wat er wel weer voor zorgt dat we het goed druk hebben. We maken een hoop uren tijdens de paasdagen, maar zodra Pasen voorbij is, is er ook direct niemand meer in het hotel en verhuizen we ook weer terug naar onze kamer. Danny en ik hebben een paar nachten zelfs het hotel helemaal voor ons alleen, best gek om in zo'n leeg hotel rond te lopen, helemaal tijdens een flinke onweersbui, maar dat heeft ook wel weer wat. Tijdens onze vrije uurtjes gaan we er nog een paar keer op uit om de mooie omgeving hier te verkennen. We snorkelen tussen de stingrays en prachtige vissen, maar helaas zit het er vanwege de warmte van de zee ook vol met kwallen die met hun lange sliertjes naar prikken op m'n benen. Ik heb dat snorkelen dan ook al snel gezien. Ook gaan we de zee op met een kajak, wat vanwege de wind nog best een aardige inspanning vergt, maar gelukkig kunnen we om terug te komen bijna liggend in de kajak over de golven terug naar het strand. Terry neemt ons nog een dagje mee, waarbij we de dag beginnen met vissen. We lopen met een kruiwagen met een jute zak en een net naar z'n secret beach waar we uitkomen op een prachtig stuk strand waar niemand anders te zien is. Hij heeft een groot net en laat Danny het uiteinde vasthouden, terwijl hij zelf de koude zee in zwemt. Danny en Terry trekken samen het net naar het strand en er zitten 3 vissen in het net. Woehoe! Vervolgens mag ik het proberen en bij het binnenhalen zit er 1 vis in, maar deze slimme vis blijft liever nog even leven en ontsnapt helaas op het laatste moment. Jammer. Tijdens het binnentrekken van de 3e keer, wanneer Danny weer helpt, zien we aardig wat vissen spartelen in het water. Terry roept naar me: 'Go to the bag!' en hij wijst naar het net. Ik ren naar de jute zak en wil deze meenemen de zee in. Ik snap eigenlijk niet zo heel goed wat hij bedoeld... Want dan ontsnappen die 3 vissen toch die hier al inzitten??? 'No, to the bag!' Aaaah, wacht even, to the back... ik moet spartelen, zodat de vissen niet ontsnappen. ;) En samen halen we maar liefst 13 vissen binnen! Ik doe ook nog een 2e poging, maar helaas, deze watersport is niet voor mij weggelegd, geen vis in het net. Danny en Terry maken vervolgens de vissen schoon en als lunch eten we heerlijke fish and chips met onze eigen gevangen wijting. Heerlijk! Vervolgens neemt Terry ons en z'n kleinzoon Lee-Jean van 10, mee naar de caves. We rijden over een gravelroad die echt alleen maar geschikt is voor 4WD en worden goed door elkaar geschud achterin de auto. We lopen een prachtige route door het bos en komen bij enorme grotten met prachtige wilde bijenkorven. Met Lee-Jean probeer ik op eucalyptus bladeren te fluiten, wat ons niet heel goed lukt. De expert Danny probeert het ook even en natuurlijk lukt het hem wel in 1 keer. :s  Terry heeft ondertussen bij de picknicktafel wat fruit voor ons klaargemaakt. Dit is echt weer genieten. Als laatste neemt Terry ons in de auto mee, naar verschillende mooie uitkijkpunten langs het strand en komen we net voor zonsondergang aan bij 'The window'. Een rots midden in de zee, waar een raam in is ontstaan, waardoor je precies heel mooi de zon in de zee kunt zien zakken. Fantastisch! Een mooie a afsluiting van deze mooie dag.

De laatste dagen in het hotel, maken we nog aardig wat uurtjes, omdat we hier nu aardig zijn ingewerkt en overal eigenlijk helpen waar we kunnen. We serveren op een groot 30ers feest, waarbij het hele hotel voor 1 nacht is afgehuurd en ik maak nog een welkomstbord, waarbij ik het woord welkom in verschillende talen schilder. Het valt ons op dat de roddels in de keuken inmiddels ook over ons gaan en dus is het tijd om weer op te stappen. We worden op onze laatste avond nog 1 keer uitgenodigd bij Terry en Lindy om met een grote groep te eten en onze 3 weken die we hier hebben gewerkt even goed af te sluiten. Omdat Terry en Lindy erg blij met ons zijn, krijgen we zelfs naast het eten en de accommodatie wat we hier al kregen, onze eerste week in een resort op Bali kado. Ze hebben hier een timeshare en willen ons dit als dank geven. Dat is natuurlijk een prachtig kado en dit zegt denk ik ook wel genoeg over hoe ze ons vonden werken. Al weet je het hier nooit...

Op maandag 4 april zet Lindy ons af in Perth bij Apollo. Wij gaan namelijk vanaf Perth een roadtrip maken naar Darwin in 3 weken. Bedankt Terry en Lindy voor de leuke, bijzondere en leerzame ervaring.

Roadtrip here we come!!!