In en om Perth

Het is maandagochtend 22 februari en we staat met onze tassen op het station in Noarlunga, waar we door Sammy zijn afgezet. We nemen de eerste trein richting Adelaide en komen daar rond 9 uur aan, waar we van het treinstation een gratis bus nemen naar het busstation. Hier staat Gus ons namelijk op te wachten. Via Gumtree (de Australische marktplaats) hebben we een lift gevonden naar Perth. We willen heel graag naar de westkust en dit is de ideale manier om geld te besparen en snel in Perth te komen. Gus komt uit Hongarije, maar woont al 15 jaar in Perth en is op vakantie geweest in Sydney, hij is nu op de terugweg. We rijden de laatste 2700 km dus met hem mee. Aan de overkant van de straat staat een jongen naast z'n auto te wachten met koffie. Hij heeft een blauwe broek met een grijs shirt en een bril, zoals hij zichzelf via de sms had omschreven, dat moet hem zijn. Toevallig genoeg heeft Danny vandaag ook een blauwe broek en een grijs shirt aan... alsof het was afgesproken. We stellen ons voor en het voelt allemaal goed. De auto in en op naar Perth in 3 dagen!

Gus en Danny rijden om en om. De rit is lang, warm (de airco doet het niet), saai en af en toe bizar... We voelen ons niet altijd heel prettig in de auto.

... Sommige mensen zijn leuker dan je denkt en anderen zijn toch een beetje anders dan je denkt. Van dat laatste is Gus er 1. Gus is sociaal medewerker, maar toch hebben wij het idee dat hij sommige dingen niet helemaal begrijpt... Zo is gratis koffie voor truckrijders toch ook gewoon voor ons. Dit hoef je niet te vragen, maar dit pak je gewoon... Als je sneller rijdt, dan wordt de auto lichter en dan verbruik je minder benzine... bij wegwerkzaamheden waar je 80 mag, kan je ook gewoon 160, want de weg is recht... Het gaspedaal intrappen en loslaten scheelt ook benzine... De bestuurder van een tegenligger klapt voor Gus, omdat hij een roadtrain inhaalt, terwijl hij ziet dat de tegenligger nadert. 'Zie je hij vindt het ook knap dat het me is gelukt' (Ik heb nog nooit zoveel kippenvel over m'n hele lijf gehad...) Oja... en als laatste, voor een oversized vehicle rijdt de politie langs om aan te geven dat we aan de kant moeten. 'Waarom word ik aan de kant gezet..., ik reed helemaal niet te hard...' Een paar seconden later roepen Danny en ik allebei door elkaar: 'Verder naar links, verder!' Dat brede voertuig leek wel onzichtbaar voor Gus... Verder is Gus een hartstikke aardige jongeman van 40 jaar oud en hebben we naast dit alles gelukkig ook best wel lol met hem.

Onderweg hebben we het goedkoopste tentje wat we konden vinden en 2 yogamatjes gekocht voor de overnachtingen. Tijdens de eerste nacht, waar we een prachtige zonsondergang hebben, komen we erachter dat het tentje eigenlijk te klein is voor Danny en dat de yogamatjes veel te dun zijn om op te slapen. Midden in de nacht begint het ook nog eens te onweren en ik denk niet dat deze 8 euro kinderspeeltent echt waterdicht is en dus verplaatsen we onze tent naar een plek met een afdakje. We staan nu voor een motelkamer en de tent past precies op de stoep. Lekker hard die grond... Na een bijna slapeloze nacht, worden we rond 6 uur wakker en vanwege de afstand die we hebben afgelegd gisteren is het nog donker en zal de zon pas over een uurtje opkomen. We vertrekken vandaag dus in het donker.

Het is een regenachtige dag, waarbij we de Nullarbor oversteken. De Nullarbor is een enorme vlakte in Australië. Het is een 1200 km lang gebied van oost naar west wat bestaat uit niets meer dan een paar bosjes. De naam Nullorbor komt van het latijnse woord nulles wat niets betekent en arbor wat boom betekent. 1200 km lang geen bomen dus... Gelukkig hebben ze hier wel de prachtige Nullarbor Cliffs die je, als je dan toch deze weg aflegt, echt gezien moet hebben. We stoppen een paar keer bij de Cliffs, die wel weer echt prachtig zijn. Nog mooier dan bij de Great Ocean Road. De enorme hoge, rechte muren die uit de zee lijken te komen hebben een prachtige kleur naast de blauwe oceaankleur. We maken een paar mooie foto's en gaan weer verder. Vandaag steken we ook de grens over naar West Australië en gaan we 2 tijdszones over, waarbij we de tijd 2 keer 45 minuten terugzetten en nog eens een uur vanwege dat er geen zomer/wintertijd is. Opeens hebben we dus 2,5 uur langer de tijd om in Perth te komen ;)

De 2e nacht slapen we in het mijndorpje Coolgardie, waarbij we na weer een lange dag, eten in de lokale pub. We hebben nog maar 550 km te gaan naar Perth. Op de laatste dag starten we weer vroeg en wil Gus onderweg plotseling ruilen met Danny met rijden. Danny rijdt nog geen 5 minuten en heeft net een roadtrain ingehaald, als vanaf de andere kant een onherkenbare politieauto z'n zwaailichten aandoet en ons laat stoppen. Danny reed tegen de 120 en dat is met correctie 8 km te snel... Het leek wel of 'iemand' dit aan zag komen... Danny krijgt helaas een bekeuring van 100 dollar, maar gelukkig blijft dit tripje nog steeds goedkoper dan een trein of vliegtuig van Adelaide naar Perth... Rond 1 uur komen we aan in Perth, waar Gus ons afzet bij ons hostel en waar we hem gedag zeggen. We zijn blij dat we na deze 3 dagen in Perth zijn aangekomen, pech van de boete, maar we zijn alive met weer een ervaring rijker!

Perth.

In Perth verblijven we in Northbridge. We bezoeken het centrum een paar keer en gaan naar Harbourtown. Het is warm. 's morgens om 9 uur kan het al zo'n 30 graden zijn en met je backpack de straat op is dan best afzien... Perth is een vrij drukke stad vergeleken met Adelaide, maar het is wel een heel gezellige stad met veel activiteiten. Zo kleien we konijntjes in een artgallery, bekijken het mooie uitzicht vanuit Kingspark en spreken af met wat oude bekenden van Danny uit Perth. Op donderdag 25 maart is het tijd om Cowboy op te zoeken. We kennen cowboy allebei van onze eerste trip in Australië. Danny heeft hem op Tasmanië ontmoet en kwam hem toen in Alice Springs weer tegen. Ik heb Cowboy in Alice Springs ontmoet en wist tot een paar weken terug z'n echte naam, Marc, niet eens. Hij stond bekend als cowboy, vanwege z'n kledingstijl en was berucht vanwege z'n gekkigheid, vriendelijkheid en z'n onbezonnen acties. Eigenlijk gewoon een idioot met een hart van goud. Sinds 1,5 jaar zit Marc door bizarre omstandigheden in een rolstoel en heeft hij 24 uur per dag verzorging/hulp nodig. Cowboy is verlamd geraakt tot aan z'n nek en kan, op de bovenkant van z'n armen en z'n hoofd na, verder niets bewegen. Wij hoefden er dus niet lang over na te denken om deze jongen in Perth op te komen zoeken. Danny en ik zitten al even bij de Pig and Wistle als Cowboy in z´n rolstoel aan komt rijden. We praten, we lachen en we delen emoties. Hij zit dan wel in een rolstoel, maar verder is Marc nog precies dezelfde persoon als die we 5 jaar geleden in Australië hebben ontmoet. Trish (een oud verzorgster van cowboy) komt hem elke donderdag opzoeken, gewoon omdat ze hem bijzonder vindt en schuift gezellig aan. We drinken wat drankjes, halen MacDonalds en brengen Marc terug naar z'n verzorgingshuis. We hopen dat we Cowboy een mooie dag hebben gegeven. Trish brengt ons vervolgens terug naar Perth en bedankt ons dat we Marc op zijn komen zoeken. Niet veel oude vrienden doen dat. Als we tijd hebben doen we het gewoon nog een keer! ;)

Roadtrip.

Het is 29 februari en vandaag checken we uit bij ons hostel in Perth en lopen met onze tassen naar de busstop om de gratis bus te pakken naar het centrum. Het is warm, nee, het is heet en ik zweet me kapot. Snel lopen we niet, maar gelukkig hebben we ook niet echt haast. Na 2 gratis bussen en wat stukjes lopen komen we om stipt 11 uur uit bij Bayswater, een autoverhuurbedrijf. Alle gegevens zijn al doorgekomen, de betaling is al binnen, dus nemen we de sleutel in ontvangst en zoeken we de witte toyota corolla met ons nummerbord (aangezien ze allemaal hetzelfde zijn) Wauw, wat een luxe auto.. met airco. Heerlijk! We checken alles, leggen onze bagage in de achterbak en gaan de weg op. We hebben deze auto voor 5 dagen gehuurd om het zuiden van Perth rond te reizen. Het schijnt hier prachtig mooi te zijn en de beste manier om alles te kunnen bezoeken is met een eigen auto en dus doen wij dat ook op die manier. Vandaag rijden we via wat leuke stops door naar Hyden. In dit plaatsje hebben ze wat leuke straat kunst, waar we natuurlijk even stoppen om wat fotootjes te nemen, maar Hyden staat voornamelijk bekend om z'n Waverock. Dit is net als Uluru, 1 van de bekende natuurverschijnselen in Australië. De rots is net een enorme (110 m breed en 15 m hoog) versteende oceaangolf, vandaar de naam waverock. Dit moet ik natuurlijk even met eigen ogen zien en dus komen we na een lange dag rijden aan in Hyden. We besluiten ook op de camping hier te slapen, omdat het al vrij laat is en slapen dus onze eerste nacht toch nog 1 keer in ons mooie tentje met onze fijne matjes... We zetten de tent op en gaan op weg naar de waverock. We lopen naar de andere kant van de camping en nog geen minuut later staan we voor de enorme rots. Ik had niet gedacht dat we er zo dichtbij zaten. Het is mooi en bijzonder en natuurlijk maken we een paar mooie surffoto's, want dat moet je toch gewoon gedaan hebben. :)

We laten de golf even achter ons en volgen het pad verder naar de volgende interessante rots. Tussen de mooie natuur door ontstaat na zo'n 10 minuten lopen en soort nijlpaard uit de rotsen. Het lijkt op een gapende nijlpaard en dus is de naam: Hippo Yawn. We bekijken de rots en lopen in de bek, maar te lang wil ik er niet onder staan, want je weet nooit wanneer die gapende nijlpaard een keer z'n gaap afmaakt...

De wandeling is een rondje en we zijn precies op tijd voor de zonsondergang. Deze schijnt prachtig te zijn bij de magic lake en dus lopen we verder naar dit meer. Na een half uurtje lopen staat de zon op het punt om onder te gaan en zijn wij aangekomen bij een prachtig wit zoutmeer. Het lijkt wel of we op wintersport zijn en hier in de sneeuw staan, alleen dan is het wat warmer en smaakt de sneeuw errug zout. Wat is dit ontzettend mooi. We bekijken de prachtige sunset die de kleuren in de lucht elke minuut laat veranderen en genieten van onze eerste fantastische dag op deze roadtrip. De kangaroes die vervolgens naast het meer springen maken het plaatje nog even helemaal af. Geweldig! Inmiddels, onder de schitterende sterrenhemel, lopen we terug naar de camping waar we genieten van een Aussie bbq met worstjes en burgers en daarna ons bedje opzoeken.

Na een vrij warme en rusteloze nacht... worden we rond half 6 gewekt door de vogels die al druk in de weer zijn. Na een fijn ontbijtje, maken we ons weer klaar om te gaan en vertrekken we richting Albany. Onderweg komen we nog 10tallen zoutmeren tegen die toch vrij indrukwekkend blijven en waar we af en toe toch nog even stoppen voor een mooie foto. We mogen met deze auto niet over gravelwegen rijden, maar regels zijn er af en toe om te vergeten of nouja te negeren. Want eigenlijk zijn alle bezienswaardigheden hier in Australië alleen maar te bereiken via een gravelweg en dus berijden wij die ook. 1 keer rijdt Danny een gravelweg op die naar de top van een berg gaat. Halverwege stoppen we , omdat het wel heel erg steil wordt, maar eenmaal omgedraaid hebben we een prachtig uitzicht over de hele omgeving. Een paar kilometer ten noorden van Albany stoppen we bij Porongurup National Park waar we $10,20 en €1 in de envelop stoppen, omdat we net niet genoeg kleingeld hebben in dollars. Geld is geld, toch... Bij dit mooie national park gaan we de Castle Rock beklimmen. Via een simpele wandeling, komen we uit bij enorme granieten boulders die uit het niks lijken te komen. Een rots genaamd balancing rock van zo´n 6 meter hoog, balanceerd op een klein vlak van een paar cm breed. Via de spijlen die in de rotsen vast zijn gemaakt klimmen we naar boven en komen we bij een spectaculair punt waar een enorme rots met een steile wand van zo'n 40 meter hoog de lucht in reikt. We klimmen via een ijzeren trap op deze rots naar het hoogste punt waar we via de skywalk een prachtig 360 graden uitzicht hebben. We staan hier op 570 meter boven zeeniveau en het is fantastisch. Ik voel me net skywalker ;)

Na deze prachtige wandeling rijden we verder via Albany naar de kust in het zuiden. Langs bosbranden, waarbij wat wegen zijn afgezet, komen we aan op een prachtig strand waar we even een kijkje nemen bij de Green Pools en the Elephant Rocks. Na een kleine wandeling zien we de enorme olifantenkonten al boven de struiken uitkomen... Haha. Is dit mooi of niet, Ik weet het niet, maar groot zijn ze wel. We klimmen er bovenop voor het beste uitzicht en hebben lol met het omhoog klimmen tussen de rotsen, zoals ik vroeger thuis ook altijd in de deurpost deed... :) Na deze leuke laatste stop, rijden we verder richting Walpole, waar we in een leuk hostel terecht komen, waar we de enige gasten zijn, en drinken een drankje in het hotel, wat niet veel meer sfeer heeft dan een ziekenhuiskantine, maar dan kan je er ook nog op paarden en honden gokken. In dit dorpje waar verder alles dicht is 's avonds, lopen we terug naar het hostel om daar lekker ons eigen dinner te maken. Het is inmiddels ook aardig koud geworden en de lange broek en het vest zijn vanavond wel nodig. Met een spelletje keezborden, de radio aan en heerlijke tosti's hebben we het hele hostel voor onszelf. Via de tuin komen we uit in onze kamer, waar we een koud nachtje tegemoet gaan.

Op woensdag 2 maart beginnen we de dag met een prachtige wandeling bij Mount Chudalup. We lopen over een aangelegd pad langs mooie bomen en verbrande grasbomen. Deze bomen werden ooit blackboys genoemd, vanwege de lange zwarte spriet die eruit steekt, maar om dezelfde reden als dat de negerzoen in NL een zoen is geworden, zijn de blackboys nu gewoon grasbomen. In Australië worden gebieden af en toe in de fik gestoken, om het land weer vruchtbaar te maken en het gras wat korter te maken. Hier zijn vaak de sporen nog van terug te zien en dat is dus ook de reden dat je onderweg vaak rookwolken in de verte ziet. Gelukkig zijn het meestal gecontroleerde vuurtjes. De grasbomen hier zijn nog in vrij goede staat en er begint alweer gras in te groeien. Na zo'n 10 minuten stopt het pad en zien we een pijl de berg op gaan. Haha, we moeten dus een beetje klimmen. Halverwege is er nog een klein bruggetje gebouwd om het pad aan te geven en zo lopen we naar de top van de berg, waar we weer een prachtig uitzicht hebben en ook de zee in de verte kunnen zien. Een goed moment voor een picknick. We lopen de berg weer naar beneden en rijden vervolgens door naar de zee, waar we de limestone cliffs op gaan. Ook hier zijn veel sporen van de brand zichtbaar, want eigenlijk zijn alle uitkijkpuntjes niet te bereiken, omdat de houten bruggetjes zijn verbrand. We kijken er dus maar een beetje omheen. De cliffs zijn prachtig en hebben vanwege de zee mooie vormen gekregen.

Na deze 2 prachtige wandelingen rijden we verder naar Gloucester National park waar enorme hoge Karri bomen staan. Er zijn hier ook 3 hele speciale bomen te vinden. De 75 meter hoge Bicentennial tree is namelijk 's werelds hoogste branduitkijk boom. De boom heeft dunne ijzeren spijlen die als een soort spiraal rondom de boom omhoog zijn bevestigd, zodat de boom te beklimmen is. Bovenop is een platform gemaakt boven de andere bomen uit om te kunnen zien of er ergens brand is. De Gloucester tree is de op 1 na hoogste en deze gaan we vandaag beklimmen. We rijden het park in om de boom eerst even te bekijken. Danny heeft de boom al eerder beklommen en wil dit best nog eens doen, als ik dat ook wil. Het is aardig hoog en zonder ook maar enige veiligheidsmaatregelen klimmen verschillende mensen de boom in. Zonder al te veel na te denken klimmen wij ook de boom in. Ik ga voor en Danny zit vrij dicht achter me. Ik ga vlotjes omhoog en stap spijl na spijl met links en rechts omhoog. Na zo'n 50 spijlen stop ik even, kijk ik naar beneden en merk ik dat m'n hartslag toch wel erg hoog is. Poeh... We zitten ook al best hoog. En als je er goed over nadenkt is het ook best wel gevaarlijk. Je hoeft maar een beetje mis te stappen of te grijpen en je ligt beneden... Er zit wel een soort gaas om de boom heen, maar of deze nou zo veel tegenhoudt, ik weet het niet... Ik wil natuurlijk wel de top bereiken en dus klim ik nu wat voorzichtiger en langzamer omhoog, door beide voeten op een spijl te zetten en dan pas m'n handen te verplaatsen. 'Sorry dat ik zo traag ga!' 'Geeft niet' zegt Danny, 'ik vond al dat je zo snel ging...' :) Na zo'n 10 minuten, 150 spijlen en 53 meter is de adrenaline aardig hoog en staan we op een platform waarbij we over de bomen heen kunnen kijken en heen en weer gaan vanwege de wind... Best wel fijn hoor om boven te zijn. Alleen het ergste hieraan is: je moet ook weer terug... Gelukkig is er niemand na ons de boom ingeklommen en hoeven we dus onderweg ook niemand te passeren. Op een spijl van zo'n 25 cm lang, wil je dat ook niet echt... Stap voor stap klimmen we achteruit terug naar beneden. De terugweg lijkt toch echt langer te duren, maar na zo'n 20 minuten sta ik met nog een beetje knikkende knieën toch weer veilig op de grond. Dat hebben we maar mooi gedaan! Na deze fantastische activiteiten sluiten we de dag mooi af in een hotel in Augusta met een heerlijke pizza die we best hebben verdiend na dit avontuur.

De volgende ochtend rijden we eerst een stukje naar het zuiden, naar Cape Leeuwin. Soms komen er toch wel hele Hollandse namen voorbij in Australië, en dit is er 1 van. Bij Cape Leeuwin staat een vuurtoren die we vanaf een afstandje bekijken op de plek waar we een heel oud waterwiel vinden en over de enorme rotsen langs het strand lopen. Vervolgens rijden we langs de kust naar het noorden en stoppen bij Hamelin. We hebben gelezen dat hier stingrays dichtbij het strand komen en dus willen we dit graag met eigen ogen zien. We lopen het strand op en lopen een paar 100 meter naar een plek waar wat meer mensen staan. Ik zie een man foto's maken van iets in de zee en als ik iets beter kijk, zie ik opeens een enorme Stingray! Wauw. Hij is in diameter zo'n 80 cm! Wow! Dit had ik niet verwacht. De stingray zwemt weer weg, maar nu weten we dat ze hier inderdaad zitten. We lopen een klein stukje verder en jahoor, er komen 2 stingrays tegelijk onze kant op. Fantastsich. Wat een grote beesten. Het schijnt dat je ze aan kunt raken, maar na dat verhaal van Steve Irwin blijf ik toch een beetje op een afstandje. Danny krijgt de stingrays zo dichtbij dat hij hem wel even een klein aaitje geeft... en gelukkig gaat het allemaal goed. Leuk hoor, en wat een mooie beesten! De stingrays zijn allemaal weer een beetje de zee in gezwommen, dus gaan wij ook weer verder. We rijden vandaag naar Margaret River, waar we onderweg nog even een doolhof tegenkomen die we gewoon voor de grap even doen om te kijken wie er sneller in het midden is. Danny wint, maar ik vind geld en dus is dat ook gelijk onze donatie voor deze maze. In Margaret river lopen we wat winkeltjes in en vinden we bij de I-site een ontzettend leuke camping in de buurt met safaritenten. Dit klinkt fantastisch. We rijden zo'n 900 meter over een gravelroad en komen vervolgens bij de eco camping uit. Alleen al, omdat het er hier zo leuk uit ziet, wil ik hier wel slapen. De safaritent blijkt nog goedkoper dan we dachten en dus hoeven we hier niet lang over na te denken. Doen! We krijgen een enorme tent met een 2persoonsbed, een stapelbed, elektriciteit, een veranda met tafel en stoelen en een hangmat! Fantastisch! Nadat we onze spullen hebben gedropt, lopen we via een prachtig bospad naar de Margaret River Brewery waar we een tastingpaddle nemen en gaan rond zonsondergang terug naar onze tent om daar lekker te eten en te genieten van de natuur en de sterren vanaf onze veranda. De bomen kraken af en toe wel heel erg en we krijgen ook nog even bezoek van een paar possums, die volgens mij erg geïnteresseerd zijn in ons eten. Je mag ze eigenlijk niet voeren, maar aangezien we vlees hebben gehaald vandaag, wat we niet echt lekker vinden, zetten we dit gewoon even op de grond. De possum die langskomt snuffelt eraan en gaat er weer vandoor... mm... gelukkig vinden de mieren het wel lekker.

Na een fantastische nacht in de safaritent, waarbij we de kangaroes om de tent hoorden springen rijden we vandaag weer een stukje verder naar het noorden. Na een korte stop bij een chocolate factory en een mooie wandeling bij de canal rocks in Yallingyup, rijden we verder naar Dunsborough. Op het moment dat we de zee zien, valt m'n mond open. Wauw... alsof je een ansichtkaart in rijdt. De hemel stralend blauw, de zee azuurblauw met oceaangroen en dan ook nog een prachtig wit strand. Adembenemend mooi. Hier stoppen we natuurlijk even voor een duik én een picknick op het strand. We parkeren de auto op een plek waar nog geen auto's staan, trekken onze zwemkleding aan en lopen het prachtige pad richting de zee. We hebben het hele strand voor onszelf, leggen onze handdoeken neer en gaan het heerlijke water in. Na deze verfrissende duik, lunchen we op het strand, waarbij we de yogamatjes gebruiken als strandmatjes. Multifunctioneel! Dit is mooi, dit is genieten! Eigenlijk willen we hier niet meer weg, maar we moeten ook nog op zoek naar accommodatie voor vanavond, dus gaan we de weg weer op. Accommodatie blijkt vandaag lastiger dan anders. Het is namelijk Labour weekend en dat betekent dat alle mensen uit Perth op vrijdag massaal naar het zuiden trekken voor een lang weekend. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Na verschillende campings en hostels komen we uiteindelijk uit bij Australind, waar ze gelukkig nog een workerscabin vrij hebben. De werkers zijn er op dit moment niet en wij hebben een prima stacaravan met alles erop en eraan voor vannacht. We maken nog even wat mooie foto's van de zonsondergang bij het meer en halen Chinees bij de buren om deze mooie trip af te sluiten. Op zaterdag 5 maart leveren we de auto weer in, en nemen vervolgens de trein naar Fremantle.

Fremantle.

Fremantle wordt ook wel Freo genoemd en is een havenstad ten zuiden van Perth aan de Swan River. De stad is wat gemoedelijker en relaxter dan Perth en heeft ook wat minder inwoners. Wij komen aan bij een nieuw hostel, wat nog maar een maand open is en voelen meteen de relaxte sfeer van deze stad. We krijgen een stapelbed in kamer 6 waar ook een Engels stel in zit en kiezen het meeste rechtse bed. Issy vertelt ons dat het hier wel een beetje gehorig kan zijn, omdat er een bar onder zit, maar zo erg kan dat niet zijn, toch?... Omdat ik m'n zaklamp ben verloren in de auto tijdens onze roadtrip met Gus, hebben we vanavond met hem afgesproken in Freo. Tijdens ons dinner bij nando's komt Gus binnenlopen en heeft hij inderdaad mijn zaklamp gevonden. We hadden niet helemaal bedacht om nog met hem af te spreken, maar we drinken een drankje en het is toch nog best gezellig. Omdat wij de boete nog op onze naam hebben, betaalt Gus vanavond het drankje en voelt dat direct een stukje beter. Of we hem ooit nog eens op gaan zoeken? Ik weet het niet, maar zeg nooit nooit. We lopen rond 8 uur terug naar ons hostel en gaan de gang in waar we eigenlijk al omhoog getrild worden op de maat van de bas. Ik doe de deur van de kamer open en kan door het getril van de kluisjes en de harde muziek eigenlijk niet horen wat Danny zegt, die onder mij in het stapelbed ligt. Ok, een beetje gehorig is wel erg zacht uitgedrukt. Ze kunnen het beter 'nogal luid' noemen. We zijn moe en gelukkig stopt de band rond 12 uur en kunnen we lekker rustig slapen.

Fremantle is echt een leuke stad. We bezoeken de markt een paar keer, waar je van alles gratis kunt proberen, zoals kipkluifjes, ijs en pannenkoek en bekijken een paar keer de sunset bij het strand met een glaasje wijn en wat toastjes. Naast het drukke uitgaansleven heeft Freo ook hele bijzondere gebouwen. We bezoeken de round house, het oudste gebouw in Freo, wat zo heet omdat het rond is gebouwd met 12 kanten en wat werd gebruikt als gevangenis. Daarnaast gaan we naar het Shipwreck museum waar we delen zien van de Batavia, die hier niet ver vandaan schipbreuk heeft geleden. En we bezoeken Fremantle Prison waar we eigenlijk de gevangenis helemaal niet in gaan. We doen namelijk de tunneltour. We zitten te wachten om opgehaald te worden en hebben net een papier ondertekend met dat we ok moeten zijn met smalle gangetjes en hoogtes. Prima hoor, we hebben al heel wat geoefend de afgelopen tijd in al die caves in Nieuw Zeeland ;) Onze gids komt ons ophalen en laat ons de buitenkant van de gevangenis zien. De fremantle Prison is gemaakt voor en door gevangenen. Het bestaat namelijk helemaal uit kalkstenen muren die van onder de grond vandaan komen. De gevangenen moesten wegens dwangarbeid de tunnels in om drinkwater te halen. Het kalksteen wat uit de tunnels kwam, werd vervolgens weer gebruikt om de gevangenis op te bouwen. De gids opent een luik en laat ons het water zien wat diep onder de grond zit. De gevangenen gingen op blote voeten via de ijzeren spijlen langs de muren naar beneden om daar de donkere tunnels in te gaan. Wij mogen gelukkig onze schoenen aanhouden, krijgen veiligheidsgordels, een helm en een hoofdlamp. We dalen de 20 meter diepe trap af en komen dan uit in het donkere ondergrondse gangenstelsel. De tunnels is zo'n 2 meter breed en 1,5 meter hoog. Meestal prima voor Linda's. Voor Danny's is het wat laag... We lopen over de onverharde onregelmatige grond met veel losse steentjes en stoten af en toe ons hoofd, waardoor de helm toch wel heel fijn is. We lopen over steigers boven het koude water en zien hier en daar wat spinnen, kakkerlakken en boomwortels die door het plafond van de tunnels heen groeien. Na de kruipende wandeling, vervolgen we de route in een bootje. We manoeuvreren ons door de donkere tunnels door ons af te zetten tegen de kalksteen wanden. Af en toe horen we een harde plons en breekt er dus een klein stukje wand af... Als dat maar goed gaat... 'Ok, nu alle lampen uit en volg mij' zegt de gids. En geloof mij... je ziet echt niks! En dat is dan zelfs nog veel. We zetten ons nog steeds af tegen de wand, hopend dat we geen kakkerlak platdrukken en bonzen af en toe tegen de boot voor of achter ons. Na zo'n 5 minuten zien we licht in de verte en komt er zonlicht via een gat in het plafond naar binnen. Wat fijn, we zien weer iets. We maken de route af en komen weer uit bij de plek waar we 20 meter omhoog klimmen. Uiteindelijk krijgen we een mooi diploma en mogen we gelukkig de gevangenis weer verlaten. Een superinteressante tour die maar weinig mensen doen als ze een gevangenis bezoeken.

Naast de tunneltour, hebben we toch nog niet genoeg van de gevangenis en doen we ook nog de torchtour. Bij deze tour gaan we wel de gevangenis in. Ook Duitse Linda uit ons hostel gaat met ons mee. We hebben een fantastische gids tijdens onze tour die alles leuk, interessant en een beetje scary vertelt. Tussendoor zijn er natuurlijk ook de bijbehorende schrikmomenten en lachen en schrikken we ons soms kapot. Een leuke tour om ook de binnenkant van de gevangenis te zien.

Omdat we nog steeds in de buurt zitten bezoeken we ook Cowboy nog een keer. Dit keer gewoon bij hem thuis en omdat het donderdag is, is ook Trish er weer gezellig bij. Cowboy is blij dat we in de tijd dat we in Perth zijn 2 keer zijn langsgekomen. Tuurlijk doen we dat! Goed om je weer te hebben gezien Marc! Tot de volgende keer!

Het Freo hostel is erg leuk en we hebben veel gezellige mensen leren kennen, waarmee we ons een avond hebben vermaakt met weerwolven en ook met z'n allen de stad in zijn gegaan. We vervelen ons hier iig niet en zullen zeker contact houden. Je weet nooit wanneer het van pas zal komen. Op zaterdag 12 maart is het onze laatste nacht in Perth, want morgen vertrekken we naar Green Head voor een nieuw avontuur, waar we zullen gaan werken in een hotel voor voedsel en accommodatie.