Ons Hone Heke avontuur gaat verder.

Eind augustus zitten we alweer 14 weken in Hone Heke Lodge, Kerikeri. De koude winter (zoals ze hier zeggen, wat voor ons als lente voelde) is voorbij en de zomerkleding komt weer uit de backpack. We vermaken ons nog steeds prima hier. We hebben al van een aantal longtermers afscheid moeten nemen, maar gelukkig zijn er daarvoor in de plaats ook weer hele leuke nieuwe mensen gekomen. Zo zijn er nu 2 koppels: Desi en Lars (Duitsland) en Ernesto (Chili) en Stefanie (Duitsland) en daarnaast nog 3 Duitse meiden: Frederike, Saskia en Sandra, waar we nog steeds de thema-avonden mee organiseren. Na een geslaagde Indian Night, vragen Dave en Victoria ons om op zaterdagavond op de kids en het hostel te passen. Ze gaan een avondje uit. Prima, geen probleem! Het voelt bijna als thuis... Eenmaal bij Joe en Ella, met allebei nog een vriendje en een vriendinnetje, zijn de tieners opeens niet meer de brave, stille kinderen die af en toe in het hostel rondlopen, maar hebben we onze handen vol aan deze 4 kids. Maar het is een gezellige dolle boel met een chaotisch potje levensweg waarin het valsspelen er bij sommigen al aardig inzit... haha. De kids gaan op bed en Danny en ik kunnen eten. Nog geen uur later komen Dave en Victoria alweer terug, en drinken we nog gezellig wat met ze.

Sinds een paar weken ben ik ook begonnen met hiphop in Kerikeri. En aangezien er in het hostel ook een aantal backpackers zitten zonder geld, die ook graag willen dansen, begin ik gewoon met dansles in het hostel. Tijdens de eerste lessen heb ik Desi, Saskia, Sandra, Ernesto, Mirai en Lars aan het dansen! Fantastisch! De 1e vrijdag van de maand is er ook Ierse volksdans in Waipapa. Desi, Lars, Stefanie en Ernesto zijn al eerder geweest en krijgen het voor elkaar om de 1e vrijdag van september met bijna iedereen uit het hostel die kant op te gaan. Het regent pijpenstelen en met 5 auto's gaan we rond 19.15 u die kant op. Eenmaal binnen zijn we toch nog iets te vroeg en nemen we met 12 man een hele hoek van de zaal in beslag. De band begint wat te pingelen en ik vraag me af of dit echt wel wat gaat worden... Rond 8 uur komt er een grappig klein mannetje, met een buikje, een baard en een brilletje in het midden van de zaal staan. Inmiddels zijn er zo'n 60 man binnen, waaronder een hoop jongelui uit de buurt. 'Allemaal opstaan en met je partner in de zaal komen staan', roept hij! De band begint te spelen en we rennen, draaien en huppelen van de ene kant van de zaal naar de andere. We draaien rond en komen uit bij een nieuwe partner. En weer op de muziek van links naar rechts, draaien, weer handen vast en huppelen... haha. Kriskras door de zaal mogen we na zo'n 10 keer weer op zoek naar eigen partner en was dit nog maar de warming up. hihi... In koppels, 3tallen, 6 tallen en hele rijen worden ons verschillende dansen aangeleerd. Met m'n warme laarzen en maillot zweet ik me kapot, maar gelukkig doet iedereen dat. Wel een leer voor de volgende keer, vooral niet te veel kleding aantrekken... De dansen zijn leuk en bij elke nieuwe dans is het in het begin even lastig, maar na 10 rondjes en dus 1 a 2 keer de zaal rond zit de dans er wel in. Het is vooral heel veel ronddraaien, om elkaar heen draaien, huppelen en nog eens draaien (zoals in de Titanic) Best leuk hoor, maar je wordt er soms wel een beetje draaierig van. Na zo'n 2 uur dansen moeten we helaas terug naar het hostel voor de avondschoonmaak, die we inmiddels van Nick over hebben genomen. Maar het was een fantastisch geslaagde avond!

Op zaterdag 5 juli moet ik vroeg op. Dave heeft me gevraagd om sinaasappels te plukken. Bob 'the Builder' wil eigenlijk alleen maar mannen, maar Dave wil graag laten inzien dat vrouwen ook hard kunnen werken en hoopt dat ik hem van gedachten kan laten veranderen. Ik hoop het ook... Om 7.45 u word ik opgehaald door een soort kerstman met z'n 2persoons rommelbarrel, waar ik m'n voeten nog net in kwijt kan voor ik de deur dicht trek. 'You're Dutch hu?' Yes... 'That's good, they work hard!' De lat wordt wel hoog gelegd zo... maargoed we gaan het zien. Bij z'n sinaasappel kraampje naast de weg stoppen we om kratten op de auto te laden. Vervolgens rijden we nog zo'n 100 meter verder, waar Bob me afzet met 21 kratten, een ladder, 2 emmers en een grote buidelzak waar ik de sinaasappels in kan doen. 'Als je onder de boom staat kun je vaak al een stuk of 10 sinaasappels plukken', zegt Bob, maar helaas zijn dat er met mijn lengte, 1,2, of helemaal geen... haha. Bob geeft me wat instructie: De sinaasappels moeten in de emmer, niet op de rand en niet op de grond. Dan krijg je splits en als er een op de grond valt, moet je hem laten liggen. En niet te kleine sinaasappels plukken. Ik krijg nog een regenjas en z'n kaartje en dan gaat hij er vandoor. 'Ik kom je rond 2 uur weer ophalen'. Top! Op zoek naar de 1e boom met sinaasappels ben ik al op zo'n 50 m afstand van waar de kratten staan. Ik zet de gammele ladder onder de boom en klim erin. De ladder beweegt alle kanten op en ik moet echt uitkijken dat hij niet omvalt. Ik maak het touwtje, die de 2 delen aan elkaar vastmaakt, nog even goed vast, aangezien deze bijna losschiet. Ik pluk de snaasappels, wat gelukkig vrij gemakkelijk gaat en probeer ze in de emmer te gooien. 2 v/d 10 vallen op de rand en dus besluit ik de buidelzak te gaan gebruiken. Na 5 a 6 ladingen zitten er zo'n 100 sinaasappels in de emmers en dan valt m'n eerste emmer ook nog eens om... Als de emmers vol zijn loop ik naar voren om ze te legen. En zo ga ik aan de slag. Het onkruid onder de bomen is soms erg hoog en zorgt ervoor dat ik lang niet overal de ladder neer kan zetten. Soms klim ik dan ook maar in de boom, omdat ik er dan wel bij kom. Ik erger me kapot aan alle kleine takken die in de weg zitten en die ook nog eens enorm kunnen prikken. De stekels zorgen voor een hoop krassen op m'n armen en af en toe nare prikken in m'n vingers. Het is echt een uitdaging om de hoogste sinaasappel uit de boom te plukken. Soms kost het me wat tijd, maar als ik dan weer een boom af heb, geeft het een goed gevoel. Al ben ik rond 12 uur al best een beetje kapot. Pff! Het is ook aardig warm geworden. Ik werk hard, maar weet niet of het hard genoeg is. Ik zie Bob tussen de bomen door in z'n auto aan komen rijden. Ik sta op de ladder een paar 100 meter verder. Met 2 volle emmers en de zak kom ik zijn kant op en... hij is blij! Ik heb hard gewerkt zegt hij en hij helpt me nog even met de laatste 2 kratten en nog 2 emmers voor m'n kamp... zoals hij het noemt. Haha. Fijn! 'Je bent wel erg rood...' haha, ja ik heb hard gewerkt. Met 100 dollar in de pocket, een hoofd als een tomaat, ontploft haar vanwege al die takjes en 2 volle emmers met sinaasappels keer ik terug naar het hostel. ;) Bob tevreden en ik mag terugkomen, maar of ik dat ook wil... haha

Danny heeft inmiddels ook weer een nieuwe baan op nieuwe orchards. Hij werkt nu voor the big boss van Orangewood samen met Mirai en Tomas. Bij deze baan is het hard werken en zelfs met regen gaan ze door, maar gelukkig geven ze je dan wel regenkleding. Danny heeft het naar z'n zin en werkt elke dag lekker buiten. En in het weekend zijn we allebei vrij, zodat we tijd hebben voor andere leuke dingen. Zo bezoeken we een aantal keer het mooie Puketi Forest, gaan we naar de hotpools in Ngawha (met zwaveldamp geur) en doen we een bustour naar Cape Reinga. Omdat ik nu wat vaker het hostel manage, hebben Dave en Victoria geregeld dat we op deze tour kunnen. Superleuk! Cape Reinga is bijna het noordelijkste puntje van NZ met een mooie vuurtoren. We doen een korte wandeling daar en maken wat leuke foto's van the lighthouse. Het weer is nog goed, er was regen voorspeld, dus we hebben echt mazzel. Na de Cape gaan we met de bus naar 90 mile beach waar we over het strand rijden, vlakbij zee. Erg leuk hoor, maar op een gegeven moment heb je het ook wel gezien.. hihi. Zand, zee, duinen en af en toe een autowrak of walvisskelet.. Na zo'n 20 minuten gaan we weer door de duinen en bij de enorme sanddunes stappen we uit de bus. In Danny's zwembroeken :) en op blote voeten lopen we over het strand naar de enorme duinen en nemen een bodyboard mee. We lopen de steile duin op achter de gids aan en de gids laat zien hoe we naar beneden moeten boarden. Het is best steil en het gaat aardig hard. Afremmen doe je door je voeten in het zand te drukken en verder is het gewoon gaan met die banaan. Danny gaat eerst. Hij gaat hard en stopt net voor het water. Ok, nu ik. Ik ga iets te veel naar rechts, waardoor m'n board achter een heuveltje blijft liggen en ik eroverheen in het water beland... (dat komt me bekend voor... iets met een heuvel en ski's :) De keren daarna gaan beter en uiteindelijk gaan we allebei over het water bijna naar de overkant. Superleuk! Na zo'n 6 keer omhoog lopen (pff)en naar beneden glijden, zijn we door onze tijd heen en is het tijd voor 'fush and chups!' We hebben alle buitendingen nu gedaan en het lijkt wel of de weergoden dat ook doorhadden, want het komt met bakken uit de lucht vallen. Terug in het hostel bedanken we Dave en Victoria nog eens voor deze leuke tour!

Op zondag 20 september zeggen we onze laatste longtermer gedag... O sole mio Mirai!!! Wat hebben we gelachen met deze gekke, spontane, gezellige, fanatieke, beleefde en vooral heel erg crazy... Mirai, die geen schaamte kent. Als we ooit Japan bezoeken gaan we zeker Mirai opzoeken. Een legend in het hostel! Dit betekent ook dat Danny en ik nu het langste in het hostel zitten. Dave en Victoria gaan bijna op vakantie en om mij wat werk te ontnemen komen er nieuwe wwoofers. Een Frans koppel van ma tot do en 2 Duitse meiden op vrij, za en zo. Ze starten een weekje eerder, om ze vast in te werken en zo ben ik op vrijdag met m'n allerlaatste schoonmaak dag bezig. Wat fijn zeg! Tijd dus voor andere dingen. Donderdag 24 september is het dan zover. De telefoon wordt doorgeschakeld naar mijn telefoon en Dave en Victoria nemen me nog even mee uit lunchen. Bij the Fishbone aan een tafeltje word ik even een beetje zenuwachtig, want m'n telefoon gaat af. Net nu ik hier met ze aan een tafel zit... Ik neem op, maar kan Barry aan de andere kant van de lijn maar slecht verstaan. Uiteindelijk wil hij alleen maar Dave spreken en dus geef ik de telefoon aan Dave... dat ging niet echt soepeltjes. Leuk zo'n vuurdoop. haha. De volgende telefoontjes gaan gelukkig al beter, maar het was misschien handig geweest als ik het al eerder had geoefend. Rond 4 uur zwaai ik de hele familie uit en ligt Hone Heke Lodge even voor 2 weken in mijn/onze handen...

...

wordt vervolgd