Managen en weer REIZEN! Dit keer samen met m'n ouders!

Dave, Victoria, Joe en Ella zijn op vakantie in Australië. En dat betekent dat Danny en ik het hostel Hone Heke Lodge managen, althans in het weekend... Danny werkt nog steeds in de orchards, oftewel ik manage het hostel de rest van de week. M'n eerste dag is hectisch. De telefoon gaat continu en het ophalen en wegbrengen van mensen met de bus lijkt ook maar niet te stoppen. Seeka (het kiwi-pakhuis) besluit tot extra laat door te gaan en dus moeten we om 9 uur nog mensen ophalen. We zijn ook verhuisd naar een kamer in het huis, wat wel erg fijn is. We hebben alle faciliteiten tot onze beschikking en zelfs een mooi dakterras met bbq, waar we natuurlijk gebruik van maken. En het scheelt ook dat we nu niet hoeven te koken tussen de andere gasten en een klein beetje afstand kunnen nemen. Om 19.30 u gaat de receptie dicht, maar de telefoon blijft gaan en dus eigenlijk stopt het nooit. Op de eerste ochtend staan we vroeg op, zodat ik nog even snel een douche kan nemen voor Danny vertrekt en de receptie open gaat. De telefoon staat alweer snel roodgloeiend en ik moet verschillende backpackers opzoeken voor werk en ze vervolgens ook wegbrengen. Één vrouwtje belt super gestrest op om te vragen of ik een sterke jongen voor haar kan regelen voor over een kwartier... uhm... (en dat om 8.15 u 's morgens) Ik ga m'n best doen... Gelukkig vind ik Tobias die net z'n tanden poetst en wel wil werken en breng hem rond half 9 richting de vrouw. Ze is superblij, maar het maakte mij wel even een beetje gestrest... Tot ongeveer 12 uur is het druk en dan merk je dat iedereen even pauze neemt. En dan vanaf 2 uur begint het weer. Mensen komen om in te checken en bellen dat ze willen worden opgehaald... Gelukkig hoef ik niet meer schoon te maken en de bedden te doen, al merk ik dat ik daar toch nog mee help, gewoon, omdat ik wat wil doen... Maar ik ben erg blij met de wwoofers die deze taken van mij hebben overgenomen.

Ik voel me na een paar dagen een stuk zelfverzekerder aan de telefoon en de bus waarin ik moet rijden rijdt toch wel erg lekker. Het is een lekker pittig schakelbakkie, die een stuk sneller optrekt dan onze eigen auto. ;) Engels is en blijft m'n 2e taal en dat betekent dat als ik mensen niet kan verstaan dat ze ook geen moeite doen om zich verstaanbaar te maken, maar eigenlijk gaat het ontzettend goed en steeds makkelijker. Gemiddeld zitten er 30 mensen in het hostel. En in het weekend is Danny er om mij te helpen. Dat is toch wel erg fijn, vooral voor alle klusjes die gedaan moeten worden, zoals: een gordijnrail die er steeds uit valt, een slot die los zit, een deur die stroef gaat en een raampje vervangen die uit het kozijn is gevallen ;) Samen zijn we een goed team. Sinds een paar weken hebben we ook een kat in het hostel: Ginger. Ze is aan komen lopen en na een paar weken hebben Dave en Victoria bedacht om haar te houden, aangezien ze er voor zorgt dat de vogels nu wegblijven. We vinden nu ook af en toe wat dode vogels hier er daar. Ze is gelukkig een erg lieve kat, maar ik ben toch blij dat Melina en Viktoria (de wwoofers) haar nu verzorgen.

Het is prachtig weer en dus maken Danny en ik daar goed gebruik van, door lekker te gaan bbqen in het weekend. De telefoon is lang niet zo druk als door de week en zo voelt het ook echt een beetje als weekend. Ook maken we een paar keer een leuke wandeling als de receptie dicht is, ze kunnen altijd nog bellen. En zoals Victoria al had gezegd, mensen bellen altijd als je halverwege bent... En jahoor, precies als we aan de terugweg beginnen, gaat de telefoon. Gelukkig is het een meid die al eerder in het hostel is geweest en vertel ik haar dat ze kamer 2 in kan en dat ik haar later incheck. Top. Kunnen wij ons rondje rustig afmaken.

In de eerste week hebben we een hoop leuke en af en toe ook wat minder leuke leermomenten. Er is een gast die z’n huur niet meer kan betalen... maar gelukkig wordt na 3 dagen z’n huur door een andere gast betaald. (maar zo werkt het natuurlijk niet helemaal) Ook heeft 1 van de backpackers visite, maar komt dit niet melden en staat vervolgens na 10en, wanneer de keuken al dicht is en de wwoofers staan te wachten om schoon te maken, nog te koken in de keuken voor z’n gasten... Gasten tot 7 uur dus! Maar ook merken we dat managen zo z’n voordelen heeft. We maken de pooltafel gratis en dat is toch echt een leuke trekpleister voor een hoop mensen. (op de dag dat we hem weer betaald maken, komt 1 van de gasten om de sleutel te vragen voor de pooltafel... ;) Ook mag ik mensen upgraden naar mooiere kamers of prijzen een beetje aanpassen. Zo upgrade ik een barmanager van de RSA naar een ensuite room, die vervolgens bij de rondleiding al zegt dat dit 1 van de beste hostels is, waar hij is geweest. hij blij, en wie weet heeft hij ooit nog wat backpackers nodig in de keuken... dus geef ik hem ons kaartje. Af en toe worden we ook blij verrast met een lekkere maaltijd. Er wordt meerdere keren voor ons gekookt en ik hoef tijdens de lunch maar langs de tafels in de middle area te lopen en er wordt me van alles aangeboden. Best handig hoor... Op donderdagavond ben ik even weg uit het hostel voor m’n hiphop les en managed Danny. Helaas als ik terug ben is er niks gebeurd... niet eens een telefoontje. Haha. En vrijdag 2 oktober is het weer tijd voor Ierse dans! Met z’n tweetjes rijden we weer (net als de vorige keer) door de stromende regen om even uit het hostel te zijn en te dansen! Dit keer in een zomerjurkje en korte broek, wat een stuk beter is! We leren weer wat leuke nieuwe dansen en hebben onze beweging weer gehad na 2 uurtjes. Superleuk!

In m’n vrije tijd, (de tijd dat de receptie gesloten is, maar ik nog wel de telefoon heb) kan ik natuurlijk niet gewoon de krant lezen, zoals Victoria had gezegd... maar moet ik ook wat doen. En dus maak ik de keuken schoon, het opberghok (wat meer een soort van stort is van alle troep die niet meer in de normale kasten past... ;) de kamers, de badkamer en de receptie. Ook pak ik het balkon aan. Victoria heeft me gevraagd om het balkon te schilderen als ik tijd over heb. Een felle kleur blauw, net als de bankjes, tafel en paaltjes die ik buiten heb gedaan. De balkonrand zit vol met schimmel en dus is dat m’n eerste project. Met een speciale zeep schrob ik de rand schoon. Het kost me een paar dagen, maar dat geeft me weer wat te doen. En eigenlijk nu de rand schoon is, ziet het er al een stuk beter uit. Volgens mij hoeft dat blauw helemaal niet... Een deel van de rand is ooit groen geverfd, waarschijnlijk door de vorige bewoners. In de garage ga ik op zoek naar verf en vind ik volgens mij een potje met de lichtgroene kleur die op de balkonrand zit. Top, ik schilder de hele rand met de groene verf en het balkon ziet er goed uit. (Uiteindelijk vinden Dave en Victoria het fantastisch en vragen ze zich af waar ik die groene verf nou weer vandaan heb... haha) Samen met de wwoofers verf ik ook de wc/douchedeuren bij de mannen en de vrouwen en de recyclebin blauw. Wauw, dat knapt op zeg, een beetje kleur! Op donderdag is het afval dag. Dat betekent, op woensdagavond alle recycling bij de weg zetten en op donderdagochtend mensen wegbrengen om 7.40 u en daarna als ik terug kom gelijk alle afvalzakken bij de weg zetten. De zakken in de bus laden, naar de weg rijden om ze daar weer uit te laden. Best een klusje als je bedenkt dat zo’n 30 mensen wel 11 grote vuilniszakken vol en zo’n 10 recyclebakken kunnen produceren in een week. Ik ben elke keer weer blij als ik op tijd alles heb neergezet. De lekkere warme zon voelt echt als zomer en ook doordat de klok vooruit is gegaan is het echt nog heerlijk om rond etenstijd lekker buiten op het dakterras te zitten. Wat een luxe voor even. Heerlijk! In de tweede week moet ik het helaas ook ’s avonds alleen doen. Danny gaat dit weekend z’n duik padi halen en moet hiervoor elke avond de online studie volgen... Er gaat een hoop tijd inzitten en echt gezellig is anders. Maar voor Danny het ideale moment om dit te doen met snel internet en geen andere backpackers die hem af kunnen leiden. Zaterdag en zondag gaat Danny 2 volle dagen duiken. De laatste donderdag is voor mij ook gelijk de drukste dag, 36 mensen in het hostel, Woehoe! Wat na de rustige winter best wel weer even druk is. Morgen nog de laatste dingen doen en dan komen Dave en Victoria alweer terug. Wat een superleuke ervaring! Op vrijdagochtend probeer ik alles in huis zo veel mogelijk op te ruimen en alles weer te verhuizen. Tussendoor haal en breng ik mensen naar werk en de bus. Rond 10 uur kom ik terug en komen er een hoop mensen naar me toe. De stroom is uitgevallen. Ah, nee he, niet nu... Ik loop naar de buren om te checken of zij hetzelfde probleem hebben en jahoor heel Northland schijnt plat te liggen. En niemand weet voor hoe lang... Gelukkig heb ik het huis vanmorgen al gezogen, maar het beddengoed wassen gaat een beetje lastig worden... Ik probeer alles toch zo veel mogelijk op te ruimen, maar ben heel blij als om 2 uur eindelijk de power terug is! Met de was loop ik achter, maar de rest is klaar en nog geen kwartier later komt de familie terug van vakantie en hebben ze ook Bob meegenomen. Ik geef Dave en Victoria een knuffel, Joe en Ella een high five en Bob een hand. ‘Come here, I want a hug too..’ haha. Ok! ‘Thanks for not calling me’ zegt Bob. Ik heb 1 keer getwijfeld, maar heb het zelf opgelost. Dave en Victoria zijn blij, ze hebben echt vakantie gehad en wisten dat ze het hostel aan ons over konden laten en dat ze ons kunnen vertrouwen. Goed om te horen! Het is zelfs heel wat drukker geweest dan Dave had verwacht. Gemiddeld 30 man ipv 10 en dat zorgt ervoor dat wij nog wat langer in het hostel kunnen blijven en ik m’n ouders straks ook uit mag nodigen om hier een paar nachten te verblijven. Fijn!

Op zaterdag en zondag is het tijd voor Danny om te duiken. Na de online cursus, die hij uiteindelijk op vrijdagavond 11 u heeft afgerond kan hij er volledig voor gaan. Op een boot vanaf Paihia gaat Danny de zee in bij Bay of Islands. Een wetsuit is wel nodig, want het water is nog goed koud. Heel wat anders dan op Koh Tao. Net voordat Danny het water in gaat zit het vol met dolfijnen, maar helaas zijn ze weg als ze zich klaar maken voor het duiken. De onderwaterwereld is prachtig, de mooiste vissen en koraal komen voorbij, een paar zeesterren en zelfs pijlstaartroggen. Danny duikt samen met een Amerikaanse meid, die nog nooit heeft gedoken. Het lukt haar dan ook niet bij de 1e duik en blijkbaar vindt ze het helemaal niet leuk. Ze geeft het na de 1e duik dan ook op... dag padi, dag geld... Danny’s 1e duik gaat tot 9 meter, de 2e en 3e tot 10 m en op zondag duikt Danny samen met een dive master naar 18,1 m en gaan ze zelfs een grot in (wat normaal gesproken nog helemaal niet zou mogen) Danny vindt het prachtig en heeft 2 fantastische duikdagen gehad en zijn padi gehaald. Op zaterdagavond tussen de duikdagen door, zijn we door Dave en Victoria uitgenodigd voor een bbq op het dakterras. Supergezellig! Een beetje als bedankje voor het overnemen van het hostel.

Aangezien we nu toch nog iets langer in het hostel blijven, maken Dave en Victoria gelijk gebruik van de situatie en gaan ze er nog een paar dagen tussenuit. Nu ik er nog ben, kunnen ze de telefoon naar mij doorschakelen en het hostel aan mij overlaten. Prima hoor. Ze gaan de mooie Waitangi wandeling doen tussen Kerikeri en Paihia. Dit is een deel van de Araroa track, een wandeling van noord naar zuid door heel NZ die een hoop mensen op dit moment doen. Ik breng ze naar het begin van de wandeling en haal ze vervolgens, super enthousiast over de mooie wandeling, zo’n 4 uur later in Paihia op. (natuurlijk mis ik nog even de afslag, aangezien mijn gps altijd denkt dat hij het wel weet... maar ik ben maar 3 minuten later) Ook breng ik nog steeds elke dag mensen naar het werk en haal ze weer op. De eerste rit is meestal om 7.40 u. Eigenlijk vraag ik er elke dag zelf naar en natuurlijk zeggen ze dan geen nee, lekker handig toch... hihi. Ook maak ik samen met Victoria de fishpond schoon. ’s Morgens vraagt Victoria of ik daar wel tijd voor heb... haha. Natuurlijk, ik werk toch voor jullie. Wel grappig dat ze me volledig vertrouwen met de uren die ik maak en geen idee hebben wat ik allemaal doe. Het schoonmaken van de enorme vissenkom is nogal hilarisch. Victoria is panisch voor vissen en gilt af en toe als ze iets glibberigs denkt te voelen... Het water is zo vies dat we de zwarte vis, die gelukkig nog leeft, al een paar weken niet meer hebben gezien. De oranje vis kwam af en toe naar het wateroppervlak en dus wisten we dat deze ook nog leefde, ondanks dat Ginger af en toe met haar klauwen boven de vissenkom hangt... We scheppen het water met bakjes uit de kom en schrobben de zijkanten schoon. We vullen de kom met de tuinslang opnieuw en gooien de vissen er weer in, die nu weer te zien zijn. We vragen Bob hoeveel water hij denkt dat er in de kom zit. Zo’n 100 liter... aah top, dat dachten wij ook (ivm een vloeistofje die we erdoor moesten gooien). Maar dat kan je toch makkelijk uitrekenen als je met de slang alles uit de kom laat lopen... ah, dat hadden we best kunnen doen ja... Naja, volgende keer maar. Haha.

Omdat ik nu net iets meer tijd heb voor andere dingen en ook niet altijd de telefoon heb, ben ik ook met mijn laatste project begonnen. Een mooie muurschildering in het hostel. Ik heb een kaart van Northland geschilderd en maak daar omheen van alles wat er hier te doen is een cirkel. Ik start met Cape Reinga en ga zo verder met 12 hoogtepunten in totaal. De potluck diners doen we al een tijdje niet meer, omdat het met een grote groep mensen lang niet zo leuk meer is. Toch vragen Dave en Victoria of we er nog 1 willen proberen. Prima, doen we. Het is 1 grote chaos en blijkbaar, als niemand de leiding neemt, werkt het ook niet. Dit is nu voor ons duidelijk de laatste keer.

Danny en ik zijn nu ook wel geïnteresseerd in de Waitangi walk en doen deze wandeling gewoon op de eerst volgende zaterdag dat we lekker een dagje vrij zijn. Dat is echt heel fijn, het hostel even uit. Dave zet ons af bij het begin en we starten de wandeling met een fris windje en bewolking. We lopen bij een uitkijkpunt nog even de berg op, wat echt een prachtig uitzicht geeft over de bay of islands. En halverwege de wandeling begint ook de zon nog eens te schijnen. Na zo’n 4 uur komen we in Paihia en spreken we af met Fraser (een backpacker die een tijdje in Hone Heke heeft gezeten en nu hier in een hostel werkt) Na een heerlijke tapaslunch hitchhiken we terug naar Kerikeri. Jaja, m’n eerste keer liften, maar wat is dat makkelijk. Binnen 20 minuten zitten we in de 2e auto die ons bij ons hostel afzet. Fantastisch! Nog 1 week in Kerikeri en dan komen m’n ouders en nemen we na 5 maanden afscheid van dit super hostel. In de laatste week mag ik nog 2 dagen en nachten het hostel overnemen. 1 avond zijn ze naar Neil Diamond en de laatste avond in Whangarei voor een award uitreiking. De award voor de customers choice is voor Hone Heke Lodge en die hebben ze zeker dubbel en dwars verdiend! Congratulations! Op deze allerlaatste werkdag voor mij, heb ik ook een goede afsluiter, want ik sleep maar liefst 52 mensen binnen. Bijna net zo druk als m’n eerste dag op 13/7 met maar liefst 13 mensen... J Een goed moment om te stoppen, op het hoogtepunt...

Op zaterdag komen de awardwinnaars blij terug en vertrekken Danny en ik met de bus naar Auckland om m’n ouders van het vliegveld af te halen. We rijden in zo’n 6 uur naar Auckland, waar we met Berend hebben afgesproken. We missen net onze bus en Berend besluit om ons maar gewoon in het centrum op te halen. Haha. Hij is bezig met het openen van een Pak ’n Safe hier in een buitenwijk van Auckland. Hij heeft het goed voor elkaar en deelt een prachtig huis met zwembad met 2 andere huisgenoten, die ook uit Kerikeri komen en met dezelfde winkel bezig zijn. Ik denk dat Berend in NZ blijft en niet zo snel meer terug zal gaan naar NL. Het is hier toch ook heerlijk! Het is zaterdagavond en dus een prima moment om de taxi te nemen en een leuke bar in te gaan. We hebben een heerlijke maaltijd en wat lekkere Emersons. De volgende ochtend starten we met een mooie wandeling naar een lookout point. Fijn om de dag zo te beginnen. En om af te koelen springen de mannen daarna het koude zwembad in. Na wat geshop in het winkelcentrum, halen we Indiaas eten en gaan we met Berend naar de film. Het is een supergezellig weekend! Thnx Berend!

Op maandagochtend 26/10 komen m’n ouders aan op het vliegveld in Auckland. Tijd om ze op te halen. We proberen een taxi te bellen, maar deze wil niet komen en dus brengt Berend ons op deze vroege maandagmorgen (labourday) naar het vliegveld. Dat was wel heel erg fijn! Op zoek naar m’n ouders. Na een sms weten we waar ze zijn en staat m’n vader al boven aan de roltrap te wachten. Super om ze weer te zien na 9 maanden! Na een makkelijk ontbijtje van de Mc Donalds lopen we met z’n 4tjes naar de busstop, waar we de bus moeten nemen naar de verhuurmaatschappij. Hier ergens moet de yellow bus stoppen. Mm.. op het bord staat niks. Naja, wachten maar. Voor we straks bij een verkeerde busstop staan, bel ik toch voor de zekerheid maar even de verhuurmaatschappij, maar we staan hier toch echt goed. En nog geen minuut later komt de gele bus aan, waar we gratis mee mee kunnen. M’n ouders staan zelfs op een lijst... haha. Eenmaal bij de maatschappij moeten we de gegevens van Danny invullen, omdat hij vandaag gaat rijden. M’n ouders hebben na 1,5 dag reizen toch een aardige jetlag en het leek ons beter om zelf te rijden. Het NL’se rijbewijs wat in heel NZ te gebruiken is wordt door deze maatschappij niet geaccepteerd en dus moet er een vertaling van het rijbewijs worden gekocht... Op de vertaling van 60 dollar, staat vervolgens: kijk naar de plaatjes op het rijbewijs... wat een geldklopperij... Maargoed, alles is geregeld en we worden naar de campervan gebracht. Wauw, wat een enorme bak. Onze auto is maar klein vergeleken met deze. Alles ziet er goed uit en na een goeie check gaan we op naar Kerikeri. Onderweg stoppen we nog even voor een kopje koffie en de Dutch shop voor nog wat NL’se kadootjes voor Dave en Victoria. Na zo’n 4 uur komen we aan in Kerikeri, laten we m’n ouders Hone Heke Lodge zien en maken ze kennis met Dave en Victoria. Ze zijn moe, maar dat is ook niet heel raar na zo’n lange trip. Na een paar zelfgemaakte brouwbiertjes van Danny, die er aardig inhakken en een spelletje Keezborden, eten we rijst met kip en gaan m’n ouders hun bedje in. Ze hebben het lang volgehouden.

De volgende ochtend staat in het teken van uitrusten! Over de jetlag heen komen en vooral niet te veel doen. We weten hoe het voelt om lang te reizen. Voor mij is het altijd net alsof je in een hele lange achtbaan bent geweest, af en toe draait alles nogsteeds een beetje… En dus doen we niet al te veel vandaag. M’n ouders slapen lekker uit tot een uur of 11 en we starten met een lekker croissantje uit de oven. Vervolgens gaan we met de auto de trekpleisters van Kerikeri laten zien. Voor m’n vader is het weer de 1e keer links rijden sinds een paar jaar en dus altijd weer even wennen. Helemaal met zo’n enorme camper. Danny en ik rijden allebei een keertje mee, maar dat gaat helemaal prima hoor! Het is een prachtige dag en we stoppen eerst bij de Stone Store. Bij het oudste stenen gebouw van NZ maken we wat mooie foto’s en gaan we weer verder. De volgende stop is bij de Rainbow falls. De waterval is prachtig, maar er is maar weinig water dit keer. We hebben hem ook wel eens met dubbel zoveel water gezien, maar door de droogte is het ietsje minder nu. M´n ouders zijn onder de indruk van de mooie natuur en de enorme varens. Het is grappig hoe snel je daar eigenlijk gewend aan raakt. Maar inderdaad, het blijft prachtig. Bij de supermarkt doen we wat boodschappen en gaan we terug naar het hostel, waar ik m´n laatste schildering afmaak en voor altijd wat moois achterlaat in Hone Heke Lodge ;) Vanavond zijn we uitgenodigd bij Dave en Victoria om daar te komen bbqen met m’n ouders. Wij nemen de salade mee en als we boven komen staat er een tafel vol heerlijke hapjes en is Dave het vlees nog aan het garen op de bbq. Heerlijk! Het is supergezellig en ben heel blij dat we op deze plek terecht zijn gekomen! Op woensdag maken we nog 1 keer gebruik van onze manage positie en doen we ‘The Hole in the Rock’ tour met m’n ouders. We betalen voor maar 1 persoon en kunnen bijna direct de boot op. Het is wat frisjes, maar het is droog! Vanuit Paihia varen we de prachtige Bay of Islands af. Wauw! Danny heeft hier ook gedoken en ik snap dat dit echt een prachtige plek is. Tussen de mooie eilanden door zien we in de verte ook wat dolfijnen. We varen er langzaam op af en kunnen ze van aardig dichtbij zien. Leuk zeg! En dan natuurlijk door de Hole in the Rock. Het gat in de berg ziet er enorm uit. En ook al lijkt de boot nog zo groot, het gat is groter en we passen er gewoon onderdoor… Gillen maar! Het geeft een mooi plaatje, waar we natuurlijk een aantal foto’s van maken. Vervolgens om de hoek zien we nog wat zeehonden en er zwemt zelfs een pinguïn rond. Voor de lunch stoppen we op 1 van de eilanden, waar we ongeveer een uur de tijd krijgen. We zoeken in de mooie baai een picknicktafel op waar we onze sandwiches eten in de warme zon. Het is hier een stukje warmer dan op de boot. Na het eten loop ik met Danny en m’n vader nog even naar de top voor een prachtig uitzicht en dan is het alweer tijd om terug te gaan. Een goed begin van een mooie trip door NZ. We gaan nog voor 1 nacht terug naar Hone Heke, omdat Dave en Victoria dat aan ons hebben gevraagd en eenmaal terug bedanken we ze voor deze gave trip en komen zij met nog een paar cadeautjes voor ons. Superlief! De kiwi aan m’n armband gaat me vast geluk brengen! Thanks for everything Dave and Victoria!

We vertrekken echt uit Kerikeri, althans voor nu dan… Op donderdagochtend 29/10 regent het, net als de dag dat we hier aankwamen. En ook dit keer is er een mooie regenboog te zien. Omdat het in de regen rondtrekken met de ‘van’ altijd net even iets minder fijn is, beginnen we gewoon bij de Ngawha hotpools. De hotpools die naar rotte eieren ruiken, maar heerlijk warm zijn op een regenachtige dag. We genieten zo’n 2 uur van de heerlijke warme en koude baden en voelen ons weer helemaal… stinken… na afloop. Even vergeten dat we nu niet zo makkelijk meer kunnen wassen.. haha. Gelukkig ruiken we alle 4 hetzelfde. Het is redelijk opengetrokken en als we richting Opononi (de westkust) rijden hebben we zelfs zon. Heerlijk. We lunchen bovenop de berg bij een prachtige uitkijk over de Hokianga Harbour. En om de dag goed af te sluiten nemen we m’n ouders mee naar de grootste Kauri trees hier in NZ en doen we een paar prachtige wandelingen. Danny en ik hebben de enorme bomen van +/- 16 m omtrek al vaker gezien, maar toch blijft het indrukwekkend. De camping die Danny en ik hebben uitgezocht, ziet er wat minder goed uit dan we hadden gedacht en dus besluiten we om lekker luxe naar een top10 camping te gaan waar we goed gebruik maken van alle faciliteiten. We maken erg lekkere broodjes hamburger waar de potjes met gedroogde tomaten ons om de oren vliegen en doen gezellig nog een paar potjes keezborden in de grote camper van m’n ouders, waar we gemakkelijk met z’n allen in kunnen zitten. Dat is toch wel erg fijn, zeker nu het best frisjes is buiten en weer een beetje regent.

Gelukkig beginnen we de volgende dag weer met een beetje zon, alleen jammer dat we dan juist vandaag veel moeten rijden. We rijden door de drukte van Auckland door naar het mooie Coromandel. Via de leuke bergweggetjes, (…) rijden we naar de oostkust van de Coromandel, naar Hot water Beach, waar we een lekkere steak maken in de Camp kitchen en het voor gezien houden voor vandaag. De volgende ochtend beginnen we met een ritje naar Cathedral Cove. Bovenop de berg waar de parkeerplaats zit, komt net 1 plaatje vrij en dus rijden Danny en ik terug naar het plaatsje, en geven we de parkeerplek aan m´n ouders. Nu kunnen we nog even een ijsje halen en toch ook nog de mooie wandeling langs het strand doen en komen we zo´n 45 minuten later aan. M´n vader is ons inmiddels aan het zoeken… haha, maar komt gelukkig ook vrij snel weer terug. Op naar Cathedral Cove. We lopen de mooie wandeling met z´n allen naar beneden en komen uit op een prachtig strand met helderblauw water. En natuurlijk de Cathedral Cove. Onder de enorme grot lopen we over het strand door naar de andere kant waar we lekker even de tijd nemen voor een lunchbreak. Het is hier wel echt prachtig! Tijdens de lunch kijken we achter ons en zien we opeens Janina op het strand zitten, die we kennen van Hone Heke Lodge, Nieuw Zeeland is toch ook maar klein… We maken nog wat mooie foto´s en maken ons klaar voor de terugweg. De berg op is toch altijd net wat vermoeiender, maar het gaat allemaal prima! Danny en ik lopen ook het stukje langs het strand weer terug naar de auto en we spreken vervolgens af bij dezelfde camping. Want als er iets is wat je bij Hot water beach gedaan moet hebben, is het wel met een schepje het strand opgaan en een kuil graven, zodat je vervolgens heerlijk kunt relaxen in een soort natuurlijke hotpool. Gisteren waren we hier net te laat voor vanwege hoog en laag tij, maar vandaag zijn we precies op tijd. De zwemkleding aan en op naar het strand. Eenmaal op het strand is het vol met mensen die staan te graven op zoek naar heet water… Sommige mensen hebben de juist plek al gevonden en de kuil al gegraven en liggen languit te relaxen in het warme water. We proberen een stukje met onze schepjes, maar helaas… koud water.. Na hier en daar wat geschep, stappen de mensen naast ons uit een kuil op en gaan ervandoor. Die is van ons! Eerst even voelen… Zo dat is mega heet! Het water kan tot zo´n 60 graden Celsius heet zijn... We stappen in de kuil en scheppen aan de zijkanten wat zand weg, zodat het koude water erbij kan komen. Heerlijk! Af en toe blijft het of heel heet, of heel koud, maar leuk is het zeker! Na zo’n half uurtje zijn we er ook wel weer klaar mee, maar dat was wel weer een leuke ervaring. Na deze mooie energieke dag hebben we wel fish and chips verdiend op de camping!

Op zondag 1 november gaan we weer verder en stoppen we voor de lunch in Mt Manganui. Een toeristisch plaatsje met aan het eind een door zee omringde enorme vulkaan. Het centrum is gezellig en we lopen door de winkelstraat naar de andere kant van het plaatsje. Danny en ik zijn hier al eerder geweest en waren toen erg benieuwd naar de Pizza Library. Het zag er zo leuk uit. En dus lopen we hier op af. In de pizzeria hangen allemaal gekke schilderijen en staat er een creepy piano met kaarsen en andere enge accessoires. Het doet een beetje ‘Adams Family’ achtig aan. De variatie aan pizza’s is enorm en het is bijna lastig om er 1 te kiezen, maar gelukkig doen ze hier ook aan SamSam pizza’s. We kiezen een paar mooie bioscoopstoelen uit buiten, waar we binnen 10 minuten onze heerlijke pizza’s krijgen. Supersnel, enorm groot (en dan was dit nog maar medium) en superlekker. J Af en toe komen ook de leuke, gekke, kleine autootjes die bij het restaurant horen even toeterend langs. Een leuke manier om reclame te maken! Vol van onze pizza’s lopen we langs het strand terug naar de auto’s, om onze weg te vervolgen naar Rotorua. De geur van Rotorua komt ons alweer tegemoet zodra we dichter bij het plaatsje komen. En eigenlijk vind ik het steeds minder vies ruiken. Ik zou er best aan kunnen wennen. We parkeren op een top10 camping en maken heerlijk gebruik van de hotpools. Toch wel luxe hoor om zo te reizen. Heel wat anders dan gratis campings of DOC sites en douchen in het zwembad. ;) Omdat we vanmiddag al een heerlijke pizza op hebben is het makkelijk koken vanavond. Toastjes met spelletjes en drankjes in de keuken. Gezellig!

De volgende ochtend rijden we naar de geothermal pools. De stoom en bubbels die overal uit het water omhoog komen, blijft toch een bijzonder fenomeen. Met de geur van zwavel, die ons blijft achtervolgen, rijden we naar de Maori Village om dit m’n ouders te laten zien. Eenmaal daar, laten we m’n ouders even alleen, want ja… we zijn toch alweer een week aan het reizen, en chop zou Chop niet zijn, als hij dat niet even liet merken… We lekker groene koelvloeistof… Mm, vreemd, want we hebben deze tank toch echt een half jaar geleden laten vervangen. Op naar de garage dan maar. De mechanic denkt dat het komt door het slangetje, knipt er een stuk vanaf en maakt het weer vast. Klaar is kees, we kunnen weer. We hoeven niets te betalen en hopelijk was dit dus het probleem. Op naar Lake Rotorua, waar we nog wat mooie wandelingen maken langs de zwaveldampende pools en lunchen aan de rand van het meer. We halen de stoeltjes uit de auto en gaan naast het meer zitten waar we een prachtig uitzicht hebben over het mooie Rotorua. Vandaag rijden we door naar Taupo, waar zich het grootste meer van Nieuw Zeeland bevindt. We maken een korte stop bij Huka Falls, want bij deze enorme waterval moet je gewoon geweest zijn. De enorme hoeveelheid helderblauw water die per seconde door deze waterval stroomt, maakt een enorm kabaal, maar is een prachtig gezicht. Door naar de camping. Weer een top10 met hotpool. Als we aankomen zien we ook dat ze met een enorm zwembad bezig zijn, met in het midden een bar, maar helaas staat het nog leeg. Al ziet het er best gek uit als je steeds alleen de hoofden van de werkers boven het zwembad uit ziet komen. Na gezellig een paar drankjes maken we ons klaar voor de hotpools. Maar voor we het zwembad in duiken, moeten Danny, m’n vader en ik nog even op het enorme springkussen springen… haha, wat een lol!!! Goh, daar word je moe van… het weer is prachtig en het water is heerlijk. We zitten nog tot een uur of half 7 in het zwembad. We zijn ook een beetje benieuwd naar het spel wat voor aan de camping staat. Danny en ik kunnen het niet laten om dit even te spelen. Het is een soort ijspegel vangen, maar dan met lampjes en als je er 1 hebt aangetikt gaat de volgende branden. ‘Wie binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk lampjes van z’n eigen kleur aantikt.’ Hihi… fantastisch! We rennen van hot naar her om de schermpjes aan te tikken en proberen allebei natuurlijk de snelste te zijn. Het eerste rondje wint Danny, mede doordat ik dacht dat ik groen was… (Danny wil toch normaal ook altijd rood zijn met spelletjes…;) Maar vervolgens blijken we aan elkaar gewaagd en hebben we steeds maar een paar punten verschil. Dit spel moeten ze overal maken.. kamp zou dit ook geweldig vinden.. Na zo’n 6 spelletjes zijn we goed buiten adem en hebben we wel wat te eten verdiend. We genieten van een lekker stukje vlees op de bbq op deze mooie dag.

Dinsdag 3 november is het een beetje frisser geworden en bij de eerste stop langs lake Taupo zien we helaas dat onze koelvloeistof nog steeds aan het lekker is..?!>..!>BANAAN…?!”?!.. Ok, maar weer naar een mechanic dan. De AA mechanic heeft geen tijd, maar stuurt ons door naar de sloop, waar we meer geluk hebben. De man ziet gelijk dat er een scheur in de tank zit en vraagt ons of we de bon nog hebben. We bellen op naar de garage in Cromwell die het destijds heeft gemaakt, maar deze verkondigen nu opeens dat het een tweedehands tank is geweest die ze erin hebben gezet. Volgens de mechanic hier in taupo zijn we flink genaaid… Hij kan een nieuwe bestellen voor een lagere prijs dan de oude en hoopt deze dan morgen om 9 uur binnen te hebben. Ok, dan dus nog een nachtje in Taupo. Inmiddels ben ik met m’n ouders koffie gaan drinken bij Victoria’s Bar en komt Danny even later ook terug voor een bakkie. Zullen we dan maar een lekkere meatpie gaan eten?… Top idee! Bij de bakkerij kiezen we allemaal een lekkere meatpie uit(de een wat pittiger dan de ander;), maar ze smaken goed en lopen we vervolgens nog even het dorpje in. We gaan weer terug naar dezelfde camping en herhalen alles van gisteren gewoon nog een keer ;)

De volgende ochtend regent het. Natuurlijk, want we moeten naar de garage… Ik blijf nog even bij m’n ouders in de camper en Danny rijdt om 5 voor 9 naar de garage. Even voor 10en komt hij weer terug. Zo dat is snel… Maar helaas, de nieuwe tank is er nog niet en het kan ook nog wel even duren. Vandaag stonden de Waitomo caves op de planning. De enorme grotten, vol met 1000en glowworms. Alsof je onder een sterrenhemel staat met blauwe sterren. Aangezien Danny en ik de caves 4 jaar geleden al hebben gedaan in een tube, blijven wij wachten op de nieuwe tank en gaan m’n ouders samen naar de grotten. We wachten in de regen in onze auto bij de mechanic, wat best saai is, maar dan heb je ook weer eens tijd voor andere dingen, zoals tekenen, of lezen… Rond 1uur wordt het wat droger en besluiten we om toch maar even een rondje te gaan lopen. In de koude wind en motregen lopen we door de straatjes een rondje door de wijk. We zijn er in ieder geval even uit.. Rond 2 uur komen we terug en… dan zien we onze auto staan met motorkap open met de motor draaiend en een nieuwe tank! Fijn zeg! We betalen 100 dollar minder dan voor de 2e hands en hebben nu wel 1 jaar garantie. Wat fijn dat er toch ook nog eerlijke mensen zijn! Inmiddels hebben m’n ouders de prachtige grotten bekeken en spreken we af om naar Mt Taranaki te gaan aan de westkust van het noordereiland. Mt Taranaki, of ook wel Mt Egmont genoemd, is zo’n echte vulkaan zoals een kind die zou tekenen, aan de rand van het land bij de zee met nog sneeuw op de toppen. Danny en ik zijn hier ook nog niet geweest, dus iets nieuws voor ons allemaal. Het is nog zo’n 3 uur rijden en de harde windstoten maken het er niet echt sneller en makkelijker op. Eenmaal op de camping, blijken m’n ouders ook net zijn aangekomen en staan ze ons op te wachten bij de ingang met dikke jassen en capuchons… Het is mega koud en ik geloof dat we hier in NZ nog nooit zulke harde windstoten hebben gehad. Ik moet de deur stevig vasthouden als ik hem open doe en dan nog word ik er bijna mee naar buiten gesleurd. Brr… snel naar binnen bij m’n ouders in de camper! Danny en m’n vader, de bikkels, maken het vlees klaar op de bbq, terwijl ik met m’n moeder de rest binnen klaar maak. Onder het genot van een drankje en het gasfornuis wat we als kachel gebruiken, krijgen we het gelukkig toch nog een beetje warm… ;)

Op donderdag beginnen we de dag goed met het boeken van een vlucht naar Australië. Woehoe, 27 januari vliegen we naar Melbourne! Het is buiten koud, maar zonnig en dus kunnen we hele mooie foto’s maken bij een bijzondere brug met uitzicht op Mt Taranaki. De berg is goed te zien met sneeuw op de top. Het is net een plaatje van een ansichtkaart. We willen deze berg ook wel van wat dichterbij bekijken en rijden in zo’n anderhalf uur naar Oost Taranaki. Helaas zagen we de dikke bewolking al steeds dichterbij komen en zien we inmiddels helemaal niks meer van de berg. De winterjassen, mutsen, sjaals en handschoenen komen tevoorschijn en wij zijn er helemaal klaar voor… Zoals we eruit zien, zou je zeggen dat we gaan skiën, maar nee, we doen een lentewandelingetje de berg op. Haha… De mevrouw van het informatiecentrum heeft ons verteld dat de boardwalk een leuke niet al te moeilijke wandeling is en dus lopen we langs prachtige natuur de mooie berg op. Na zo’n 30 minuten komen we… bij een rivier en staat de pijl aan de andere kant van deze rivier… mm. Het zou kunnen, maar we nemen toch het risico maar niet, dat een van ons van de rotsen glijdt en iets breekt… We lopen dus dezelfde route weer terug. Ik discussieer met Danny over welke wandeling we dan hadden moeten doen, aangezien hij allang had gezien dat de Dawson Falls de andere kant op was… Gelukkig is deze waterval niet heel ver en kunnen we zelfs over de weg heen lopen. Niet echt de mooiste wandeling, maar wel een hele mooie waterval, die we vanaf de lookout na veel trappen naar beneden goed kunnen zien. Er gaat nog een trappetje verder naar beneden en samen met Danny en m’n vader bekijk ik ook de waterval van dichtbij wat ook erg mooi is. Na al die trappen naar benee, moeten we ze helaas ook weer omhoog… Een hele klim. En eenmaal boven nemen Danny en ik de langere wandeling door het bos terug, die toch echt niet zo makkelijk is als de boardwalk en dus hebben we een goede keus gemaakt door die andere wandeling te doen met m’n ouders. Eind goed, al goed. Helaas hebben we geen tijd meer voor een kopje koffie, want we hebben nog een lange rit te gaan naar Ohakune bij Tongariro National Park. En om het nog even te vieren dat we hier met z’n 4tjes in NZ zijn, gaan we vanavond heerlijk uit eten. Met hertenbiefstuk, steak en een drankje toasten we op een fantastische reis samen. Chopchop.

Op vrijdag 6 november doen we ’s morgens een mooie wandeling naar de hoogste waterval van Tongariro National Park. Door bossen en langs wetland lopen we de mooie route met op de achtergrond Mt Ruapehu. De hoogste en grootste vulkaan in de Tongariro. Het is prachtig weer en na zo´n uurtje komen we uit bij een prachtige waterval van zo´n 39 meter hoog. Danny neemt een alternatief paadje en maakt wat mooie foto´s van dichtbij. Ondertussen loop ik met m´n ouders vast naar beneden en komen we uit bij een mooi uitzichtpunt waar de rivier van de waterval doorheen stroomt. Natuurlijk kan m´n vader het niet laten om de rivier over te steken en omhoog te klimmen aan de andere kant. Ook Danny volgt. Het is leuk om te zien hoe ze de rotsen beklimmen en de rivier weer oversteken. Hihi. Daarna is het even genieten van het mooie uitzicht met een lekker pizzabroodje. Daarna moeten we nog even een stukje rijden om alle drie de vulkanen goed te kunnen zien. Maar uiteindelijk vinden we een mooi plekje waar we de vulkanen met sneeuw bedekte toppen prachtig kunnen fotograferen, waaronder Mt Doom. Als laatste stop gaan we nog even naar Golloms pool, want daar moet je toch geweest zijn.. We sluiten de gezellige reis af met een heerlijke bbq op de camping. Gezellig met wat spelletjes en nog wat homebrew biertjes maken we er nog een hele leuke avond van.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. En op zaterdagochtend zeg ik dan weer gedag tegen m´n ouders. We zien elkaar misschien even een tijdje weer niet, maar we kunnen deze mooie ervaring maar mooi in onze zak steken. Veel plezier op het zuidereiland pap en mam en bedankt voor alles!