ziek op Java, het 'Wees een kind' weeshuis en drukte bij de tempels.

Vanuit de lucht zien we de enorme Mount Bromo door de wolken. Prachtig om te zien. Vandaag, op 5 mei, vliegen we na 1,5 week Bali, naar Java. Java is zo'n 3 keer groter dan Nederland en telt ongeveer 124 miljoen inwoners, het kan dus nog veel dichtbevolkter dan in Nederland. Tijdens het landen ketsen enorme druppels water tegen de ramen. Het regent pijpenstelen... mm... Met onze tassen op ons rug, nemen we de bus die ons brengt naar het drukke busstation, waar we de bus naar Malang moeten hebben. We lopen over het grote busstation door de regen naar de halte waar Malang boven staat, waar het krioelt van de mensen, die allemaal droog willen staan onder het afdak. We zijn inmiddels zeiknat en half onder het afdak en de paraplu wachten we op de bus, die hopelijk ook de goede bus is. De eerste bus rijdt ongeveer na een uur wachten door de grote plassen bij de halte. Mensen trekken de deuren zelf open, terwijl de bus nog niet eens stilstaat en dringen zich naar binnen. De bus zit snel vol en wij weten gelijk dat we bij de volgende bus even de taken moeten verdelen. Ik ga naar binnen met de kleine tassen en Danny doet de backpacks onderin de bus, zodat we misschien nog kans op een plekje hebben. Bij de 2e bus is het weer net zo'n chaos en stap ik achter de rij er voor in de bus, om er aan de achterkant weer uit te komen, de bus zit vol. Danny haalt de tassen er weer uit en we wachten op de volgende bus. Nu is het gelukkig niet meer zo druk bij de halte en moet het bij de volgende toch haast lukken. Na bijna 2 uur wachten komt er weer een bus en dit keer sta ik bijna vooraan. De deur wordt opengetrokken en als 2e zoek ik een plekje uit in de bus. De tassen op de stoel bij het raam en ik ernaast, zodat Danny ook kan zitten zometeen. De bus stroomt vol, maar geen Danny... Verschillende mensen vragen om het plekje bij het raam, maar ik hou hem vrij, totdat Danny me roept: 'Kom er maar weer uit Lin!' Wat nu dan? Blijkbaar kunnen de tassen niet onderin de bus, vanwege wateroverlast en ze mogen ook de bus niet in, dus moeten we weer wachten... Zucht... Nat van de regen en moe van het wachten en het reizen, zijn we het redelijk zat. 'Taxi dan maar?' We lopen naar de hal waar de taxichauffeurs staan en vragen naar de prijs voor Malang. '600.000', zegt de taxichauffeur. 'Wat?' We weten namelijk dat de bus 25.000 per persoon is en gaan het dan toch nog maar 1 keer proberen. Verschillende mensen zien ons rondlopen en proberen ons te helpen. Uiteindelijk bij het busstation vraagt een man welke bus we naar Malang willen nemen... 'O, zijn er meer dan?' De man wijst ons naar een andere bus, helemaal rechts op het station. 'Malang?' wordt er door meerdere mensen geroepen. 'Yes.' We worden door 3 mensen geholpen en worden een bus in geloodsd die bij de halte staat. De bus zit al aardig vol en met m'n backpack op m'n rug, die eigenlijk te breed is voor het gangpad, loop ik door de bus, op zoek naar een plekje, waar we van alle kanten aangestaard worden en waar mensen over ons praten en beginnen te lachen. Bij elke stap die ik zet, zeg ik sorry, omdat m'n tas tegen de mensen aankomt. Helemaal achterin de bus is een klein hokje en de man van de voorste stoel staat op, gaat op een stoel helemaal achterin zitten en wijst aan dat we daar kunnen zitten. Wow, super. Met m'n zware backpack op m'n schoot, nat van het zweet en de regen zitten we eindelijk na zo'n 2,5 uur in de bus naar Malang, die ook direct wegrijdt... pfff.... De mensen in het kleine hokje achterin, zijn benieuwd waar we vandaan komen en wat we gaan doen. Ook vertellen ze ons dat vandaag de vakantie is begonnen en dat het daarom zo druk is overal... Aha. Vandaar. We betalen uiteindelijk 14000 pp, wat nog geen euro pp is en zitten ipv 2 uur op een normale dag, nu 4 uur in de bus vanwege de enorme drukte op de weg... Met half gevoelloze benen staan we na een lange busrit om 7 uur in het donker op het busstation van Malang, ietsje later dan gepland. We kunnen een taxi nemen, maar 1 van de mannen uit de bus biedt aan om ons naar onze accommodatie te brengen. De man komt eerlijk en oprecht over en dus nemen we dit aanbod graag aan. We stappen in een auto vol knuffels en kinderschoenen en onderweg wordt ook nog even met z'n vrouw gebeld, tegen wie we 'hi' moeten zeggen. Wat we uit het gesprek begrijpen is dat hij heel graag z'n Nederlandse vrienden wil helpen, blijkbaar komen hier niet al te vaak toeristen. Met wat hulp van mensen op straat komen we rond half 9 aan bij het 'Wees een Kind' hostel en geven we de beste man 50.000 om hem te bedanken, waar hij helemaal niet op had gerekend. ;) In Malang is het ietsje koeler dan op andere plekken op Java, omdat het iets hoger in de bergen ligt en dat is best wel heel erg prettig.

Het 'Wees een kind' hostel, is niet zomaar een hostel, het is namelijk gekoppeld aan een weeshuis. https://weeseenkind.com/ Toen we aan Nadia vertelde dat we naar Java zouden gaan, kregen we gelijk de goeie tip om bij het weeshuis langs te gaan in Malang. Aangezien we er nu zo dichtbij zitten leek dit ons ook een fantastisch goed idee. Het weeshuis is in 2009 opgericht door de familie Bachdim, die zich met familie en vrienden inzetten voor dit fantastische initiatief en wij hopen ze door ons bezoek ook een klein beetje te kunnen helpen. We staan voor het hek van het hostel en drukken op de bel. 2 jongetjes kijken even nieuwsgierig om het hoekje naar buiten en vervolgens komen een vrouw en een van de meiden uit het weeshuis het hek open doen. Ze wisten dat we zouden komen en we worden hartelijk ontvangen. We lopen de hal binnen waar een grote eettafel staat en we worden naar onze kamer gebracht. We lopen het weeshuis in om de kinderen gedag te zeggen, waar Didin, die een jaar of 16 is, samen met Romi en Ghozi van 6, naar de tv aan het kijken zijn. We praten met wat gebaren met Didin die alles met google translate probeert te vertalen en worden vervolgens gevraagd door Alisha of we nog wat willen eten. 'Nou, dat zou eigenlijk wel heel fijn zijn. Graag.' Niet veel later krijgen we een enorm bord met heerlijke nasi goreng. Dat smaakt echt heel erg lekker. We zijn best moe na de lange trip van vandaag en hebben hier nog een paar dagen waarin we met de kids wat leuks kunnen doen, dus zoeken we nu lekker ons bedje op.

's nachts worden we gewekt door een kakofonie van gezangen uit verschillende moskeeën hier in de buurt, die vrij luid de kamer in schallen. Oja dat is ook zo, dat hoor je hier een paar keer per dag en begint al vroeg in de ochtend / nacht. Het doet me een beetje denken aan Turkije, waar ik dat voor het eerst hoorde. De meerderheid van de Javanen is Moslim en dat is een duidelijk verschil met Bali, waar vooral het Hindoeïse erg groot is. We moeten hier dus een klein beetje rekening mee houden ivm kledingkeuzes. De volgende ochtend worden we niet al te fijn wakker, we zijn allebei goed ziek. We zweten ons kapot en lopen de hele dag van het bed naar de badkamer en weer terug. Wat het geweest is, weten we niet precies, maar we hebben toch het idee dat het van de nasi is van gisteren, omdat we die allebei hebben gegeten. We moeten het weeshuis even laten voor wat het is, wat erg jammer is, omdat het vandaag en morgen vrije dagen zijn voor de kinderen, maar in de staat waar we nu in verkeren, zijn we echt niets waard helaas. Op dag 3 voelen we ons ietsje beter, maar veel doen we nog niet. We hebben zojuist gehoord dat de 6 oudere meiden in het weeshuis vandaag allemaal geslaagd zijn en gaan studeren. Wat super, gefeliciteerd! We lopen naar een winkelcentrum in de buurt, waar we wat kadootjes halen voor alle kids en vervolgens helemaal uitgeput weer terug gaan naar het hostel en ons bed weer induiken. We brengen de tijd in bed vooral door met het kijken van 'Wie is de Mol?' seizoenen, wat ook wel weer wat heeft, maar van de plannen die we hadden gemaakt voor Malang, komt nu niet erg veel terecht, gelukkig zijn we allebei net zo ziek en voelen we ons niet schuldig voor de ander, dat scheelt dan weer. We boeken gewoon nog 3 nachten bij, zodat we hopelijk nog wat leuks kunnen doen met de kids en we nog iets kunnen zien van Malang.

Op maandag 9 mei hebben we allebei het idee dat we er weer een beetje tegenaan kunnen en gaan we voor het eerst de stad in. Purnita, 1 van de oudere meiden, loopt met ons mee naar de straat en helpt ons met de lokale bus die hier rondrijdt. We hadden deze kleine blauwe busjes al rond zien rijden, maar wisten eigenlijk niet dat dit een bus is die je kunt nemen naar de stad. De letters MM staan voorop de bus, die staan voor de plekken waar ze vandaan en naartoe rijden en deze moeten we dus ook weer nemen als we terug gaan. We stappen aan de zijkant in, waar de deur altijd open staat en rijden met nog een paar andere passagiers in 15 minuutjes naar de stad. We betalen 2000 pp (13 cent) en worden afgezet waar we maar willen. Geweldig! We lopen direct door naar Helios, een travelagency, en boeken daar de trein voor woensdag naar Yogyakarta, omdat we over 9 dagen uit Jakarta vliegen en we nog wat meer van het eiland willen zien. Ook willen we graag nog iéts zien van Malang en bekijken de toertjes die hier aangeboden worden. We voelen ons nog niet opperbest, maar misschien helpt het als we iets actiefs gaan doen en dus boeken we een fietstocht door de stad voor morgen. Tijdens een simpele lunch op het dakterras van Helios begint het opeens keihard te regenen en weten we nu even niet zo zeker of die fietstocht wel zo'n goed idee is, maar de Nederlandse eigenaresse vertelt ons dat het weer 's morgens meestal wel goed is en raadt ons aan vroeg te vertrekken. Top! Morgen dus vroeg op. We wachten even tot het wat opklaart en lopen een stuk door de stad waar we met verschillende mensen op de foto gaan en worden geïnterviewd, laten ons een paar 100 meter verplaatsen met een Bejak en nemen de MM weer terug naar het hostel, waar we buiten onder het afdakje lekker rustig een spelletje gaan doen. Ghozi en Romi komen niet veel later met grote paraplu's boven hun hoofd uit school in hun mooie traditionele kleding en zijn direct enthousiast als ze ons een spelletje zien doen. Niet veel later komen de 2 jongens bij ons zitten en leren we ze Keezborden. Het lukt redelijk en zelfs het tellen in het Engels gaat ze erg goed af. Beter dan ons Indonesisch, wat ze ons proberen te leren. Ze willen alle spelletjes die we bij ons hebben uitproberen en we geven ze uiteindelijk een pak kaarten waar ze erg blij mee zijn en gaan dit direct gebruiken als een handje klap spel. Na alle spelletjes willen ze ook wel graag een tikspelletje spelen en is het natuurlijk ook erg leuk om paardje te rijden bij Danny en mij... Echt veel energie hebben we niet, vanwege de afgelopen dagen en is het aardig vermoeiend, maar gezellig is het wel en Ghozi en Romi zijn vrolijk en hebben erg veel lol. Ook Kinan, een meisje van 2, de jongste in het weeshuis, komt af en toe even nieuwsgierig om het hoekje kijken, maar blijft toch liever op een afstandje... ;) Moe en bezweet van het rondrennen vind ik het wel een goed idee om even een rustiger spel te spelen en stel verstoppertje voor. 'Goed idee.' En dus begin ik met tellen, ga op zoek en moet dan weer rennen om de kinderen te buuten... haha. We zijn aardig uitgeput en vertellen Ghozi en Romi dat we even wat gaan eten. We kleden ons om in de kamer en als ik de deur uitkom staan daar Romi en Ghozi helemaal netjes aangekleed met hun haren in de gel. 'Danny, we nemen ze mee!' Geweldig! We durfden het niet helemaal meer aan om in het weeshuis te eten, omdat we het vooral bij westers eten houden op dit moment en dus is dit een fantastisch alternatief, we nemen er 2 mee. Romi klimt bij Danny op z'n rug, terwijl Ghozi mij een hand komt geven en we lopen met de 2 kids over de straat naar Blooms. Een restaurant waar ze blijkbaar wel vaker komen, want ze weten direct de kraan te vinden om hun handen te wassen. Vooral Romi kan niet erg goed stilzitten en loopt het hele restaurant door om vervolgens alles aan te raken en vast te pakken. We regelen wat papier en pennen, zodat ze wat kunnen tekenen en dat werkt... Rust. haha. Ghozi en Romi mogen kiezen wat ze willen en bestellen allebei een ijsdrankje met veel toeters en bellen en kip met rijst bij de serveerster die ze daarbij in het Indonesisch helpt. Fijn, zo'n tolk. Vervolgens komt, heel irritant, ons eten en onze drankjes als eerst, die waarschijnlijk allemaal wat makkelijker te maken zijn, maar gelukkig kunnen we ze nog goed vermaken met wat leuke tekeningetjes. Zodra we allemaal eten en drinken hebben, genieten de jongens volop van de kip die ze in stilte opeten en ook onze maaltijd is erg lekker. Het eten is op en dat betekent dat Romi weer erg ongeduldig wordt en dus lopen we snel weer terug. Ghozi, die de rust zelve is, mag nu op Danny's rug meeliften en is helemaal blij. Ik loop vervolgens met een boze Romi, die het niet eerlijk vindt, maar volgens mij vooral een spelletje aan het spelen is. Eenmaal in het weeshuis, vertrekken de 2 jongens direct naar hun kamer en bedanken de huismoeder en vader ons. Een geslaagde dag, denk ik. En blij dat we in ieder geval iets met de kids hebben gedaan.

De volgende ochtend staan we vroeg op en komen we rond 8.15 u aan bij Helios. Iets later dan gepland, maar de MM chauffeur vond het nodig om met z'n overvolle busje nog ergens 15 minuten te staan wachten, waarschijnlijk op z'n ontbijt. Gelukkig worden we heel relaxed ontvangen en hebben we ook niet echt tijdsdruk, omdat we een privé fietstour doen. Pian, onze gids voor vandaag, pompt nog even de banden van de mountainbikes op en fietst vervolgens voor ons uit de straat op. Het weer ziet er goed uit en hopelijk blijft het zo, want 's middags kan het hier af en toe flink te keer gaan met fikse onweersbuien. Onze eerste stop is na een klein stukje fietsen, bij de flowermarket. Eigenlijk bestaat het uit allemaal kleine winkeltjes naast elkaar met veel dezelfde planten en bloemen. Blijkbaar komen mensen van ver hier naartoe om hun bloemen te kopen en lijkt het een beetje op de bloemenveiling in Aalsmeer. De stalletjes zijn smal, maar vol met planten en bloemen. Natuurlijk maken we wat foto's en wat wel erg leuk is, is dat onze gids ook foto's maakt.. ;) Na alle bonsaiboompjes en orchideeën gaan we verder naar de fish- en birdmarket. Via een kleine trap, lopen we een smalle straat in, waar het vol staat met aquariums met kleine, veelal oranje, visjes. We lopen door de straat en verbazen ons over de hoeveelheid vissen die soms in 1 aquarium passen. Aan het eind van de straat is een winkel met prachtig gekleurde visjes die allemaal apart in een potje of zakje zitten. De mooiste vinnen in de prachtigste kleuren. Alleen jammer dat deze vissen worden gebruikt voor visgevechten, waarbij de sterkste het overleefd en de ander dus gedood wordt... Via de fishmarket lopen we door naar de birdmarket, waar we naast vogeltjes in kleine kooien ook heel veel andere dieren tegenkomen. Er zitten kleine uiltjes op stokjes en ijsvogels, maar ook apen, honden, katten, chevets, konijnen, hanen, gekko's en Tokehs (blauwe gekko met oranjestippen, die als medicijn wordt verkocht om op te eten) en allemaal in kleine hokjes. We lopen over de markt en er worden overal verschillende dieren gekocht. We weten niet zo goed of dit nou leuk is, of dat we het zielig moeten vinden. Laten we maar weer verdergaan. Via de drukke straat fietsen we achter elkaar door naar Alun-Alun, een groot plein, waarbij we wat grappige toeristenfoto's maken en met mensen van de overheid op de foto gaan, die het geloof ik erg bijzonder vinden dat hier blanken op de fiets op het plein staan. Prima, als we deze mensen daar blij mee maken... Dit is overigens niet de enige keer dat we op de foto gaan met andere mensen, op het plein worden we meerder keren gevraagd, maar ook worden we vaak aangeraakt en zijn er veel mensen die ons aan zien komen en dan vervolgens iedereen erbij roepen om naar ons te komen kijken... Soms is dit ook best hilarisch.. :) Echt onopvallend zijn we natuurlijk ook niet met Danny's rode haar en lange lichaam en mijn blonde krullen... Een zonnebril op, helpt dus niet echt... Over het plein, fietsen we door naar de markt, waar we heel blij zijn dat we Pian bij ons hebben met alle locals die ons van alles proberen te verkopen. Pian loodst ons er wel even doorheen en zelfs hij negeert de helft van de mensen. De geur op de markt is af en toe niet te harden en we zien soms dingen die ik geloof ik niet per se had willen zien, zoals dode kippen die opgestapeld op de grond liggen, of bloed wat tussen de scheuren over de grond heen stroomt... We blijven hier gelukkig niet al te lang. Pian is gelukkig ook erg goed in Engels en kan ons een hoop vertellen over Java en de Javanen en heeft een goed gevoel voor humor, dus het is ook erg gezellig! Bij de markt trakteert Pian ons op 'Onde Onde' (uitspraak oendi), balletjes gemaakt van kleefrijst en sesamzaad gevuld met zoete groene bonenpasta. Best groot, best zoet, maar best wel heel lekker. Het vult in ieder geval goed. Met onze magen weer even gevuld fietsen we in de hitte verder naar een oude Chinese tempel. Pian kan ons er een hoop over vertellen, wat erg interessant is. De tempel is groot en heeft 12 verschillende kleine tempels, waar we even een kijkje nemen. Er staan grote urnen bij sommige tempels die gebruikt worden voor de Chinese mensen die hier overlijden. En buiten staan enorme ovens, waar niet de mensen, maar de kleding van de overledenen in verbrand wordt. Ook leuk zijn de jaartallen, die voorbij de 2016 gaan, wat op de Chinese kalender natuurlijk heel normaal is. Met de geur van wierook nog in ons neus fietsen we verder naar een leuk Nederlands ijs restaurant. Vanwege de kolonisatie zijn er in Indonesië nog veel Nederlandse invloeden. Zo gebruiken ze nog een aantal Nederlandse woorden, zoals handdoek, foto, wc, notaris, wastafel en gratis en worden er op sommige plekken Nederlandse producten verkocht, zoals kroketten, erwtensoep en zoals in dit tentje stroopwafels. We proeven wat van het heerlijke home made ijs om wat af te koelen en bezoeken vervolgens een middelbare school, waar we even rond mogen lopen langs de klaslokalen en de enorme tuin. Heel wat anders dan de scholen in Nederland. Het is tegen 1en en dus zijn er geen kinderen in de school te zien, want die hebben alleen les in de ochtend, wel worden we op het schoolplein aangesproken door verschillende kinderen, die het erg interessant vinden dat wij op hun school komen kijken ;) Het is nu bijna 2 uur en na al dat gefiets en gezweet, lusten we wel wat te eten en rijden we door naar een straattentje wat Pian voor ons heeft uitgezocht. Dit is weer de eerste keer, sinds we ziek zijn geweest, dat we Indonesisch gaan eten, maar we willen het heel graag proberen. Pian besteld Gado Gado voor ons, wat hier de specialiteit is en we bestellen zelf een fruitsapje. Met m'n rode hoofd, heb ik geloof ik heel wat bekijks van alle locals die hier zitten te eten, maar wat maakt het uit, we zijn toch ook toeristen. Er komt een goedgevuld bord op onze tafel met rijst, ei, vlees, groenten, kroepoek en satésaus, mmm heerlijk! En naast dat enorme bord krijg ik een avocadosapje, wat bestaat uit een schaaltje met gecrushed ijs, suiker en 2 halve avocado's... tsja, zo kan het ook. Nu kunnen we weer vol energie op weg naar de volgende stop, die bovenop de heuvel zit. Via smalle bruggetjes, enorme rivieren met nog grotere hopen met afval en prachtige natuur fietsen we naar een tempel. Danny stopt halverwege de heuvel, omdat z'n versnellingen niet helemaal meewerken, wat natuurlijk niet de beste plek is om te stoppen, maar komt vervolgens met wat vertraging toch de berg op... ;) Na een aardige klim, komen we uiteindelijk aan bij de tempel, die mooi, maar ook aardig vervallen is. De tempel was ooit nog 3 lagen hoger, maar vanwege aardbevingen zijn deze lagen naar beneden gekomen en nooit meer opgebouwd. Ook missen er veel hoofden van de beelden, wat weer te maken heeft met de islam, waar beelden gebruikt worden zonder hoofden. Maar ondanks deze beschadigingen, is de tempel nog steeds erg mooi en was het de pittige weg wel waard. Met hoge snelheid rijden we de steile weg nu naar beneden en stoppen we als laatste bij een museum over de oorlog. We lezen en zien een hoop over de oorlog met de Nederlanders, waar we eigenlijk gek genoeg weinig van weten. Ook staan er een stel oude IBM computers, waar ik natuurlijk even een fotootje van maak.. Na een rondje in het museum, hebben we vandaag weer ontzettend veel gezien en gedaan en gaan we tegen 4 uur terug naar Helios, waar we met Pian gezellig een biertje drinken op het dakterras en hem bedanken voor de fantastische dag. We zijn moe en kapot, maar heel blij dat we Malang nu toch nog hebben gezien, voor we morgen weer vertrekken uit Malang, al heeft Danny nu ook nog koorts deze nacht, wat niet heel erg fijn is als je aan het reizen bent.

In het 'Wees een kind' hostel staan we onze laatste dag om half 6 op, om de kinderen voor schooltijd nog even gedag te zeggen en bedanken we iedereen. Iedereen die naar Java gaat, zou hier gewoon even langs moeten gaan! De kinderen en weeshuis ouders zijn ontzettend vriendelijk en ook Malang is echt aan te raden. Na wat uiteindelijk een week is geworden, vertrekken we vandaag richting Yogyakarta met een 6 uur durende treinrit en komen aan op een mega vol treinstation... Een taxichauffeur brengt ons naar ons guesthouse, waar we een mooie kamer hebben met badkamer en terras met zwembad. We doen vooral maar rustig aan en zieken nog steeds een beetje uit... Na 2 dagen toch nog weer veel op bed te hebben gelegen, lijkt het beter te gaan en is Danny's koorts gelukkig ook gestopt. Uiteindelijk heeft onze voedselvergiftiging dus ruim een week geduurd... en hopen we dit niet nog een keer te krijgen... Op vrijdag de 13e, wat nu wel een geluksdag moet worden, stappen we de deur uit om de stad in te gaan. Het is warm, het is zweten... en dan gaat het ook nog eens keihard regenen, ach, we waren toch al nat... Via 2 verschillende personen op straat worden we naar een Batikfestival gestuurd... De laatste loopt zelfs helemaal met ons mee. Het is de laatste dag van dit festival, waar Batik, gemaakt door studenten wordt tentoongesteld en natuurlijk verkocht. De techniek van Batik wordt uitgelegd en de schilderijen zijn prachtig. We zoeken de mooiste schilderijen uit, die we netjes opgevouwen in een klein pakketje meekrijgen, super! De zon schijnt weer en we gaan op zoek naar Sultans Palace. Na een lange wandeltocht, komen we niet uit bij het paleis, maar bij een soort parkeerplaats. Een man komt naar ons toe en vertelt ons de weg. 'Jullie kunnen linksom naar het paleis, of rechts, maar rechts is beter.' Nouja, dan doen we dat maar. En zo'n 5 minuten later snappen we wel waarom rechts beter is, want hij loopt met ons mee en brengt ons nog even naar z'n vriend die een wayung puppet winkeltje runt. Een oud mannetje zit op een houten stoel aan een houten tafel, waar hij met een grote hamer een pin in een puppet slaat om er gaatjes in te maken. De puppet is gemaakt van buffelhuid en is heel buigzaam. De man ernaast legt ons de techniek uit en laat ons natuurlijk ook de winkel zien. Er zit een paar dagen tijd in 1 puppet en omdat ze wel heel erg mooi zijn, maar we er niet echt naar op zoek zijn, noem ik een prijs waarvoor ik er wel 1 wil hebben. Na wat heen en weer bieden, komen we op een leuk prijsje uit en neem ik de onbewerkte wayung puppet, zonder verf, die ik het mooist vind, mee... Afdingen is hier heel normaal en we merken dat als we iets niet heel graag willen hebben, proberen we het en lukt het ook, terwijl als we iets heel graag willen hebben, dan dingen we niet af en betalen we eigenlijk veel te veel... Altijd afdingen dus... (de vraagprijs is zelfs vaak meer dan de helft van wat ze ervoor willen hebben) Gaandeweg leren we!

Het paleis vinden we uiteindelijk helemaal niet... en dus gaan we maar op zoek naar het waterpaleis, voordat dit dicht gaat. Ook hier komen we weer een mannetje tegen die wel even met ons meeloopt naar het waterpaleis. We weten nu een beetje hoe het hier gaat en zijn benieuwd waar we nu weer uitkomen, maar we komen verbazingwekkend gewoon uit bij het waterpaleis. We kopen de tickets en de man loopt zonder ticket met ons mee naar binnen, neemt ons mee naar het uitzichtpunt de trap op en begint te vertellen... aha... we hebben nu dus een gids... Vriendelijk verzoeken we de man ons met rust te laten, omdat we liever op eigen gelegenheid door het paleis lopen, waarna de man blijft aandringen dat het echt veel beter is met een gids... Ja... dat zal vast wel, maar we bedanken. We lopen het paleis door, maken foto's en lezen de informatie zelf.. op de tripozo app :) Het waterpaleis werd gebruikt voor het harem van de Sultan, die dan naar de vrouwen kon kijken vanuit z'n geheime kamers met kijkgaatjes in de muren en dan 1 of meerdere vrouwen uitkoos om met hem in z'n eigen zwembad te komen zwemmen. We lopen de gangen door naar alle zwembaden, waar we helaas niet mogen zwemmen en komen uiteindelijk uit bij een plein, waarvandaan we op zoek gaan naar de ondergrondse moskee. Het staat nergens aangegeven, maar al snel ziet iemand ons zoeken en wijst ons de juiste richting op. In het smalle straatje zitten leuke winkeltjes, waar we even een kijkje nemen. Een vrouwtje naast 1 van de winkels, vraagt: 'Underground Mosk?' 'Ja'. Ze roept iets naar de andere vrouw in de winkel, staat op en loopt snel voor ons uit, 'Come', roept ze... haha. Jahoor, we hebben weer een gids... Het is een grappig vrouwtje, die ons onderweg enorme muurschilderingen van haar zoon laat zien en graag met me op de foto wil met zonnebril op en een handgebaar ;) De weg gaat langs smalle trappen en via kleine ingangen naar de moskee, die we zelf nooit hadden gevonden en dus zijn we blij met deze vrouw, die we wat geld geven zodat we onze eigen weg weer kunnen gaan. Er is hier in Yogyakarta ook een Vredenburg en als echte Hollanders, moeten we hier natuurlijk ook even heen. Het fort valt een beetje tegen en dus gebruiken we de koele ruimtes met airconditioning om lekker af te koelen en eten we bitterballen bij het restaurant... voor we weer terug gaan naar ons hotel.

We hebben nog 2 dagen in Yogyakarta en hebben ook nog 2 bijzondere plekken te bezoeken, namelijk de Prambanan tempel, de grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex in Indonesië en de Borobodur tempel, een enorme Boeddhistische tempel op een berg. Voordat we op eigen gelegenheid naar Prambanan gaan, verhuizen we onze spullen van het Delta hotel, waar we zaten, naar Cristalit hotel aan de overkant, omdat Delta vol was geboekt. We ruilen onze leuke kamer in voor een grotere kamer, alleen heeft deze vieze vlekken, kakkerlakken en een ietwat onprettige rioollucht... Laten we maar snel op pad gaan... We lopen in zo'n 30 minuten naar Vredenburg, waar we de lokale bus nemen naar Prambanan waar we om 12 uur aankomen. Het is er vol met lokale toeristen, die veelal gesluierd over het tempelcomplex rondlopen. We kopen een 2daags ticket, ook voor de andere tempel, die alsnog veel duurder zijn voor toeristen dan voor inwoners van Indonesië. Dat is hier wel met meer dingen zo. Toeristen betalen over het algemeen veel meer voor tickets, bussen en voedsel, maar meestal weten we dit niet eens. We lopen de poortjes naar binnen en zien in de verte al de enorme tempels die eruit zien als een soort enorme klokken. Wauw, wat gaaf zeg. Hoe dichterbij we komen, hoe enormer en interessanter ze worden, met prachtige reliëfs in de stenen en mooie beelden. Het complex is lange tijd verlaten geweest en begon toen erg te vervallen. Het staat nu op de werelderfgoedlijst van de UNESCO en er is een hoop gereconstrueerd en gerenoveerd. Helaas heeft de aardbeving van 2006 weer veel schade aangericht en blijven de mensen hier bezig met het opbouwen van het enorme tempelcomplex, maar het is goed dat het gebeurd, want het is zeker de moeite waard om er even een kijkje te nemen. We lopen de trappen van de tempels op, waar we verschillende mooie beelden zien en prachtig uitkijken over het hele complex. Het is echt groot. Via een pad lopen we langs wat kleinere tempels, waarbij meer stenen op de grond liggen dan dat er opgebouwd zin, door naar het eind van het complex, waar nog een grote tempel staat. Het leuke aan deze tempel is ook nog eens dat er bijna geen mensen zijn. Via de 2 enorme bewakers, die uit een stuk steen zijn gehakt, lopen we de grote tempel binnen, waar we onze ogen uitkijken. Er hoort nog een leuk verhaal bij de Prambanan tempel over een heer die graag met de prinses wilde trouwen. De prinses wees dit af, tenzij hij in 1 nacht 1000 tempels kon bouwen. De heer zette zijn geesten aan het werk en bouwde de hele nacht door. Nog voor het licht werd kreeg de prinses hoogte van de situatie en wekte haar werkvrouwen die aan de slag gingen voor zonsopkomst. De geesten dachten dat het ochtend werd en stopten met werken, waardoor de heer zijn werk niet afkreeg. Hij werd zo boos op de prinses, dat hij haar in steen veranderde en dat beeld staat hier in de tempel in 1 van de nissen. We gaan op zoek naar het beeld, maar kunnen het na veel zoeken, niet vinden... Nadat ik het boekje nog een keer goed lees, blijkt dat ik allang een foto heb van deze prinses in de eerste tempel... haha. Verkeerd gelezen... Maar we hebben haar dus toch gevonden. Een soort van verstoppertje spelen en zeggen dat je iemand net al hebt gevonden, omdat hij voor het tellen naast je stond... :P We hebben de prachtige tempel wel een beetje gezien, zien nog een nest met katjes in 1 van de tempels en lopen dan terug naar de bushalte, waar we net op tijd aankomen voor het met bakken uit de lucht komt vallen. De straat waar de bus door komt, is veranderd in een rivier... wow, wat een mazzel en dat zonder dat we het aan hadden zien komen.

Na Prambanan staat Borobodur nog op het programma. Ook naar deze tempel nemen we zelf de bus en lopen in zo'n 50 minuten naar de bushalte in de stad. Nat van het zweet zitten we in de bus, die vervolgens bijna langs ons hotel rijdt... mmm hadden we dat geweten... Na bijna 2 uur komen we aan bij de tempel, waar het niet gewoon druk is, maar waar het overvol is met mensen die allemaal de tempel bezoeken. Grote groepen met kinderen, tourbussen en schoolgroepen gaan door de poortjes bij de ingang. Het is ook zondag, misschien niet de allerbeste dag om naar deze bekende tempel te gaan. Met een Nederlands informatieboekje lopen we de trap op naar de tempel en komt Danny erachter dat hij het informatieboekje kwijt is geraakt. De trap terug mag niet en dus gaat Danny via de uitgang terug naar het begin om een nieuw boekje te halen, om vervolgens weer dezelfde weg naar boven te lopen en daar net voor de trap het boekje te vinden... ;) Gelukkig was het niet maar 30 minuutjes omlopen... oeps. We lopen via de drukke trappen de tempel op. Het is een enorme tempel en laag voor laag zijn er andere Boeddhabeelden met andere betekenissen. Het is ontzettend mooi en indrukwekkend en ook hier zien we een hoop beelden zonder hoofd. Gaandeweg worden we meerdere keren gevraagd om met de Javanen op de foto te gaan. Ach jahoor, waarom niet. Ook wordt er weer om een interview gevraagd, waarbij we allebei een apart interview krijgen en gefilmd worden door de studenten. Daarna nog een paar keer met ze op de foto en terwijl ze weglopen, staan de volgende mensen, die blijkbaar niet in de rij stonden voor de trap, maar om met ons op de foto te gaan, alweer naast ons en proberen we na de 3e keer dat dit gebeurd te vluchten... Een pet op en een zonnebril zijn helaas niet genoeg om ons te camoufleren en dus helemaal bovenop de berg, waar prachtige klokken staan met boeddhabeelden erin, willen we eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. We worden echt gek van alle mensen die met ons op de foto willen. Ik word zelfs een beetje geïrriteerd en we krijgen boze reacties van mensen die we afwijzen... Volgens mij hebben we zelf minder foto's gemaakt, dan dat er foto's van ons zijn gemaakt, maar we zijn het nu toch echt een beetje zat en Prambanan was qua toerisme een stuk prettiger. We hebben mazzel met de bus, die al klaar staat als we aan komen lopen en rijden in een uurtje weer terug naar de stad waar we de stadsbus nemen. De stadsbus is overvol, maar met proppen komen we een heel eind en past iedereen er best in. Bij 1 van de haltes moet de meid naast me de bus uit en pakt mijn handvat vast. Om haar niet in de weg te staan, laat ik los, net voordat de bus een soort noodstop maakt en lig ik vervolgens met m'n benen omhoog tussen 2 personen op de voorste stoelen in... Het is helemaal stil in de bus en ik geloof dat de mensen meer geschrokken zijn, dan dat ze erom kunnen lachen... gelukkig is er niks aan de hand en kunnen we er zelf wel erg om lachen... vooral zodra we de bus uitgestapt zijn... oepsie... ;)

Na een paar mooie dagen in Yogya, reizen we op maandag 16 mei weer verder met de trein naar Jakarta waar we onze 2 laatste dagen zullen verblijven in Indonesië. Na een lange rit met fikse regenbuien, maar een prachtig uitzicht over rijstvelden en bergen, komen we aan in het drukke en volle Jakarta. Met een bluebirdtaxi, een van de enige taxi's die hier op de meter rijden, laten we ons bij ons hotel Orchardz afzetten, waar we een superluxe kamer krijgen in een luxe 'uitziend' hotel. We willen wel wat eten halen ergens en gaan de straat op. Naast het hotel zit een Chinees waar we een gerecht bestellen, zonder dat we precies weten wat dit is en nemen dit mee naar onze kamer. Eenmaal op de kamer, blijkt het een soort sweet and sour chicken te zijn, zonder iets erbij en bestellen we er nog maar wat rijst en springrolls bij de roomservice in het hotel bij... haha. Jakarta is een drukke stad en ook een vrij vieze stad. Overal ligt troep en de geuren op straat zijn soms echt heel erg smerig. We bezoeken café Batavia, wat hier heel erg bekend is en bestellen daar veel te dure Onde Onde en loempia's. Op het plein aan de overkant fietsen mensen rond op allemaal verschillende kleuren fietsen, die hier worden verhuurd, gewoon om even 15 minuten op het plein te fietsen... leuk toch?! Wij houden het bij lopen en laten het fietsen even wachten tot we weer terugkomen in Nederland en lopen over de slecht betegelde stoepen naar de haven. De stoepen zijn hier soms helaas zo slecht dat ik met links een tegel omhoog wip, om hier vervolgens met rechts vol tegenaan te lopen... Au, dat doet met slippers aan best pijn... en niet veel later zit er al een dik blauw ei op m'n voet... Fijn. Dan toch maar een taxi. Na 2 dagen hier en daar wat winkelen en veel viezigheid en drukte te hebben gezien in Jakarta worden we door een taxi bij het vliegveld afgezet en vliegen we 18 mei door naar Singapore.