van het westen naar Corromandel naar wwoofen op Waiheke island

Rondom Rotorua bezoeken we nog het prachtige craterlake wat adembenemend blauw is, we lopen door de stoomwolken terug naar de weg en rijden door naar Hamilton. Hamilton is een wat groter stadje, vlakbij Auckland, waar dan ook een hoop mensen wonen die in Auckland werken. Het is wat fris vandaag en we rijden dan ook maar gelijk door naar de camping: Glenview Club. Een camping naast een club, waar we goedkoop kunnen staan en ook nog naar de club kunnen als we willen. De vrouw van de receptie is erg vriendelijk en geeft ons een plekje naast andere backpackers. Het begint te regenen en dus besluiten we om even een kijkje te nemen in de club. De gezellige sfeer hangt er zeker met de live coutrymuziek van de clubgangers en dansende dronken mensen. Na 1 drankje hebben we toch een beetje het gevoel dat dit niet helemaal iets voor ons is en gaan we terug naar de camping waar we Andy ontmoeten. Een Britse jongen die met z'n Australische vriendin door NZ reist. We zitten onder de enige boom op de camping (tussen onze plekken in), want het regent aardig hard, maar zo worden we niet al te nat... We wisselen de leukste reisverhalen uit en hebben een superleuke avond. Aan het eind van de avond worden we zelfs nog vergezeld door de wat oudere clubgangers die dronken uit de club komen. :)

Op maandagochtend 7 december willen we het zwembad in. Ze hebben daar namelijk een hotpool en glijbanen, :). Maar eenmaal in het zwembad, zien we dat het stampvol is met schoolkinderen die natuurlijk allemaal nog even op de laatste schooldagen van het jaar met de hele school gaan zwemmen... mm, helaas. Dan maar de stad in. Het is redelijk mooi weer en na wat rondstruinen besluiten we vandaag naar Oparau Roadhouse te rijden richting de kust. Via de smalle bergwegen rijden we over heuvels naar een roadhouse bovenop de berg met uitzicht op zee. Helaas is de wind op komen zetten en is buiten zitten er niet meer bij. Wel kunnen we binnen in het café zitten met gratis wifi. En omdat we gratis op deze camping kunnen staan, drinken en eten we wat in het café als bedankje. Wij blij en zij blij :)

Het weer is er de volgende dag niet veel beter op geworden. Toch willen we graag naar het strand wat hier erg mooi schijnt te zijn. We rijden de 'leuke' bergweg 25 km verder naar het strand en parkeren de auto voor het strand in de stromende regen... Tsja, we zijn niet voor niks deze kant opgereden en dus capuchon op en gaan... Via de hoge zandduinen komen we op een enorm zwart strand uit. We rennen naar beneden en gaan door de harde wind razendsnel. Het zand waait in onze ogen, maar dat maakt niet uit, want we zijn wel op Kawhia Beach! :) Het zand is apart en als je het omhoog gooit is het even wat lichter. We proberen er foto's van te maken, maar dit is weer zo'n plek waar je zelf geweest moet zijn, want op de foto zie je er helemaal niks van. De wind is koud en we houden het al weer snel voor gezien. De terugweg de berg op, tegen de wind in, gaat iets minder snel, maar eenmaal bovenop de berg hoeven we haast niks meer te doen. Doordat de duinen vrij steil zijn, glijden we aan de andere kant bij elke stap zo'n meter verder door naar beneden. Dat gaat best makkelijk zo. ;) En we zijn dan ook snel weer beneden, terug bij de auto. En net op tijd ook, want de grote regendruppels komen snel naar beneden. We gaan terug naar de Glenview club, waar we gewoon nog een nachtje staan.

Op woensdag is het prachtig weer en gaan we voor een ontbijtje naar Hamilton Gardens. Deze tuinen hebben verschillende prijzen gewonnen voor mooiste tuinen enz. dus deze kunnen we niet overslaan. De vogels hebben het hier bij het restaurant wel goed. Elke keer dat er mensen opstaan van hun tafeltje wordt het eten wat nog op de borden ligt direct door de mussen opgegeten. We moeten dus ons eten goed in de gaten houden. ;) Waar is Ginger (de Hone Heke kat) als je haar nodig hebt... Na een heerlijk ontbijt gaan we de tuinen in. We lopen de poort door en komen bij een houten steiger, met een echte Japanse vijver. De muziek zorgt ervoor dat het heeeel Japans aanvoelt. Het is inderdaad prachtig gemaakt. We lopen van de Japanse tuin, via de Engelse tuin met heel veel bloemen en gras, naar de Chinese tuin waar we door een poort met grote leeuwen doorlopen en tussen de bamboe naar een mooie brug over het water lopen. Ze hebben allemaal precies datgene in de tuin waardoor het je doet denken dat je echt in het land bent. Door naar de Indiase tuin met heel veel bloemen en een grote overdekte dansvloer, de Arabische tuin, met veel muren en kleine ruimtes en de Amerikaanse tuin, waar met de modern art niet zo veel aan is... Als laatste nog naar de Italiaanse tuin waar we tussen de enorme heggen doorlopen naar fonteinen met oude Italiaanse beelden en een soort Romeo en Juliet aandoend balkon met heel veel klimop. En na al deze landen hebben ze ook nog een Maori tuin, een fantasie tuin en verschillende groente en fruit tuinen. We lopen zo'n 1,5 uur door de tuinen. Echt supermooi gemaakt! Vervolgens rijden we door naar Raglan, het surfersdorpje van Nieuw Zeeland. We lopen het strand op en eigenlijk binnen een half uur weer terug, omdat het toch een beetje fris is. Omdat het weer het helaas niet toelaat om vandaag te surfen, rijden we gewoon in 1 keer door naar Corromandel. We stoppen bij Tapu waar we een camping oprijden, die eigenlijk al dicht is. Er staat een bordje me: als de receptie dicht is, moet je bij het hotel aan de overkant betalen en als ook die dan dicht is, mag je gewoon zelf een plekje uitzoeken en morgen komen betalen. Top, het hotel is dicht en dus rijden we de camping op. Langs de longtermers die hier allemaal hun eigen tuintje naast hun caravan hebben, rijden we door naar een groot open veld langs het strand. Bij het eerste plekje stoppen we. Wauw het is hier prachtig. We koken uit de wind, naast de auto, zelf een heerlijke steak (al zeg ik het zelf.. :) en hebben ook nog eens een prachtige zonsondergang. De volgende ochtend betalen we netjes bij de receptie, wat lang niet iedereen heeft gedaan en willen we naar Corromandel Town. Nog geen 5 minuten later worden we door een verkeersregelaar gestopt, omdat er verderop op de weg een ongeluk is gebeurd. Hij zegt dat als we verder rijden, we waarschijnlijk maar even hoeven te wachten en dan wel door kunnen rijden. Verderop op de weg worden we door de politie weer teruggestuurd, omdat het echt nog wel even gaat duren. Haha, goeie communicatie hier.. Goed, dit is de enige weg naar Corromandel Town... waar zullen we nu naartoe gaan.

Plannen zijn er om te wijzigen en dus gaan we naar de oostkust van Corromandel. We zijn met m'n ouders al naar Hot Water Beach en Cathedral Cove geweest wat echt fantastisch was, maar nog niet naar de Purangi Winery en dus klinkt dat als een plan voor vandaag. We rijden de 'vreselijke' gravelroad van rechts naar links, van links naar rechts en van west naar oost... en we zijn van kruin tot onze tenen echt wel heel goed door elkaar geschud... pff.. ze hebben hier dan geen attractieparken, maar gratis achtbanen genoeg... We rijden door naar Whitianga voor een loo-stop en een heerlijk ijsje om even de hersenen weer de goede kant op te schudden. :) En vervolgens op naar de Purangi Winery. We parkeren de auto op de parkeerplaats en zijn benieuwd wat we gaan aantreffen. Er is ons verteld dat als je aan $20,- pp aan eten en drinken koopt, je hier gratis kunt kamperen. We lopen over de drive-way naar de winery. Het ziet er wijnachtig uit, van die druivenranken die overal om ons heen hangen, een groot houten huis met een heleboel houten tonnen vol met ?Wijn? We vragen de meid achter de bar naar de voorwaarden en het klopt inderdaad. We kunnen hier op de parkeerplaats blijven staan of 200 m verder op een veld. Ach, hier staan we dichtbij en vanaf 8 uur is de bar dicht, dus al te druk zal het ook niet zijn, dus dit is prima. We maken de auto slaapklaar en lopen vervolgens de tastingroom in. Denny, de eigenaar van de winery, heet ons welkom en we krijgen direct 3 wijntjes om te proberen. 1 met Fejoa (een vrucht die hier in NZ eigenlijk meer voorkomt dan de kiwi, maar die niet goed te bewaren is) 1 port en 1 hele sterke... Denny vertelt ons leuke verhalen over de historie, maar ook over toeristen en zijn idee daarover. Het is erg gezellig tijdens deze privé tasting. En niet veel later komen we erachter dat hij vandaag 40 is geworden, maar hij zegt zelf dat hij het niet echt viert. Na nog 4 drankjes te hebben geprobeerd, bedanken we Denny, kiezen we de lekkerste uit en halen daar een jug van in de bar. We zitten buiten, tussen de prachtige druivenranken en andere mooie bloemen aan een tafeltje in de zon. Het is heerlijk hier. Tijdens 1 van de vele dobbelspelletjes, komt de meid van de bar naar ons toe om te vertellen dat het hier waarschijnlijk vanavond niet al te rustig zal zijn. Er is namelijk een surpriseparty voor Denny georganiseerd waar zo'n 100 man voor komen... :) Ach, alleen maar leuk toch. Dit betekent ook dat de bar de hele avond open zal zijn. Prima!

En jahoor, rond 8 uur, wanneer het restaurant net dicht gaat, komt er een enorme stoet mensen met een hoop toeters en bellen en een groot spandoek de parkeerplaats oplopen. Fantastisch. Denny is goed overdonderd. Samen met 3 andere reizigers zijn we de enige toeristen hier, maar de locals zijn allemaal erg vriendelijk en dus mengen we snel genoeg. De tafels en stoelen worden aan de kant geschoven en de dansvloer is geopend. Het is een gezellige avond met inderdaad vrij veel lawaai, maar ach, je wordt maar 1 keer 40 toch? Vooral de volgende ochtend is de schade van het feest goed te zien. We lopen langs mensen die op matrasjes naast hun auto's slapen, de kat zit op de tafel om de restjes van de borden te eten, overal liggen bierflesjes en glazen en het is echt een enorme rotzooi. :) Wij sneaken nog even snel naar het toilet tussen de slapende mensen door en gaan er dan vandoor om ergens anders te ontbijten.

We vinden een mooi plekje aan het strand, waar we lekkere pan-tosti's maken :) en waar we tijdens het ontbijt een sms naar Kerikeri sturen, omdat we daar toch wel heel graag kerst willen vieren. Top, geboekt. We hebben dus nog zo'n 2 weken om rond te reizen en.. hopelijk... de auto te verkopen. Vandaag maken we even een korte stop in Corromandel town en rijden vervolgens door naar Kouwae, waar we op een gratis camping aan de zee gaan staan. Het staat er vol met grote selfcontained campers en het lijkt wel een soort volksbuurtje. Iedereen kent elkaar en elkaars honden. Wel hele vriendelijke mensen, want ze komen allemaal even een praatje met ons maken :) of ons vragen hoe ons dobbelspel precies werkt... haha. Ik sta nog een tijdje met de buurvrouw te praten, een vrouw van in de 70 die met haar man 1,5 jaar in NZ rondtrekt. Leuk hoor. Ondertussen begint het te regenen en schuilen we onder onze achterklep. En zoals het gaat in de volksbuurt, moet er natuurlijk op vrijdag patat gegeten worden en dus halen we fish en chips bij de lokale snackbar, zoals iedereen van de camping :) Deze snackbar doet goed zaken zo en het is nog erg lekker ook, wat je niet van elke fish en chips hier in NZ kunt zeggen. We zitten nog tot laat in de avond buiten, want het is een keer warm 's avonds, terwijl om ons heen iedereen inmiddels al op 1 oor ligt. Midden in de nacht rond 4 uur schrikken we helaas wel nog even wakker van een auto die tussen onze buren en onze auto in moet rijden (wat ongeveer net zo smal is als de auto zelf) De bestuurder klopt op de deur van onze buren, vraagt ze iets en zegt dat hij later wel terug komt. Onze buurtjes die medebackpackers zijn, vertrouwen het geloof ik niet en vertrekken vervolgens 10 minuten later. Gelukkig is de rare auto nooit meer teruggekomen.

Op zaterdag 12 december starten we de dag met een paar mooie wandelingen in een National Park vlakbij Auckland. Vandaag is het plan om de auto te wassen en een advertentie te maken voor onze auto met mooie foto's. We gaan op zoek naar een camping in Auckland waar we dat kunnen gaan doen. We rijden Auckland binnen bij Flatbush, waar Berend woont en dus sturen we Berend nog even een sms om te kijken of hij thuis is, voor we zomaar voorbij rijden. En jahoor, over een half uurtje is hij er. Top, dan komen we gewoon even gezellig langs. En dat even gezellig, wordt gewoon een hele dag en nacht. We bewonderen Berends mooie nieuwe auto, nemen een heerlijke duik in het zwembad, wassen de 'van', regelen een wwoofadres op Waiheke island vanaf morgen, drinken drankjes aan de rand van het zwembad in de zon en eten nacho's met gehakt. Oja, en niet te vergeten, we gaan Keezborden (want we houden allemaal zo van spelletje ;) Danny en Kelly komen dichtbij, maar Berend en ik winnen het spel, waardoor het toch wel heel leuk is, hè Berend ;) We slapen in onze eigen auto, omdat er nog meer gasten in het huis zijn, maar dat is geen probleem, aangezien we zo nog even goed van onze auto gebruik kunnen maken, voor we hem verkopen. We ontbijten met Kelly en Berend en bedanken voor de leuke dag! Thanks guys! Op naar de Carmarket om even een kijkje te nemen naar wat er op de markt is aan auto's. We parkeren de auto bij de visitors en lopen naar de enorme parkeerplaats waar alle auto's een verkoopsticker op het raam hebben. Even word ik een beetje emotioneel, omdat dit dus ook betekent dat ons Nieuw Zeeland avontuur er bijna opzit... Maargoed, hoe blij zullen we zijn als we ons geen zorgen meer hoeven te maken over onze auto en we hebben nog iets meer dan een maand... en dus zonnebril op en naar de markt. We lopen over de carmarket waar een soort depressieve sfeer hangt. Er staan een aantal backpacker auto's, maar het merendeel van de auto's zijn vrij nieuwe personenauto's, die verkocht worden door nette, in pak geklede Indiase zakenmannetjes. Mm.. niet helemaal wat we hadden verwacht. We hebben de auto's en de prijzen een beetje bekeken en weten voor nu wel even genoeg.

'Je kunt de auto wel in Devonport parkeren.' Na een heerlijke lunch bij het Belgische biercafé rijden we met de auto naar de haven, want we nemen vandaag de ferry naar Waiheke island om daar te gaan wwoofen. Ja heel leuk, dat we de auto wel in Devonport kunnen parkeren, maar alle bordjes zeggen max. 24 uur en we blijven toch echt 5 dagen weg. Bij de ferryterminal én het informatiecentrum weten ze ook niet waar we langer dan 24 uur kunnen staan... (heel behulpzaam...) en dus missen we de ferry van 3 uur. Ik stuur Michelle nog een keer een sms, omdat we nu later komen en we nog steeds niet weten waar we kunnen parkeren. Michelle stuurt ons in welke zijstraatjes we moeten kijken en na nog een beetje omrijden, gaan we een eenrichtingsstraat in, waar geen bordje staat en dus hebben we na zo'n 2 uur zoeken toch een parkeerplek gevonden... Top. We pakken onze tassen met alleen de spullen die we nodig hebben en halen de ferry van 5 uur. Zucht... Gelukkig zijn de smsjes van Michelle erg rustgevend en zorgt dat ervoor dat we niet al te gestresst meer zijn. No rush en no worries. I start cooking when you arrive. Nou, dat klinkt allemaal goed! Het eiland ziet er vanaf de ferry al prachtig uit. Het is niet ver van Auckland, maar toch zo anders. Op het eiland nemen we de bus naar Palm Beach, die netjes wacht op alle mensen die uit de ferry komen. We stappen uit bij de kruising met Cory rd, zoals Michelle ons heeft uitgelegd, nemen de backpack op ons rug en lopen zo'n 5 minuten de straat in. Het is warm en bij nummer 49 zien we tussen de begroeiing door een trap naar beneden. De tuin is enorm en de trappen zijn smal en op elke trap liggen 1 of 2 gekleurde steentjes... Na zo'n 30 stappen is er een klein spiritueel-achtig huisje. We trekken voorzichtig aan de bel, maar niemand te zien. We lopen verder naar beneden en dat je een beetje fit moet zijn om met je backpack bij het huis te komen, zoals in de advertentie stond, dat klopt wel. Na zo'n 100 trappen.. pff... komen we bij een soort Mama Loo uitziend rond hippie huis met een hoop tierelantijnen. De deur staat open en we zien een kleurrijke woonkamer. 'Hello?' 'Hello, welcome!' roept Michelle. Ze komt ons bij de deur ophalen. Michelle is een echte hippie vrouw, zoals je je een hippe vrouw zou voorstellen. Veel kleur, relaxed, een groen fluwelen hoedje op, een gekleurde lange rok en een beetje zweverig. Ze laat ons onze kamer zien, naast de ingang, met ook weer veel kleur en roze vitrage als gordijnen. ;) Ook valt het op dat overal waar ik kijk, spiegels zijn. Het huis is gezellig, maar ook erg rommelig. Er staan 2 banken met gekleurde kleden, een kerstboom met alleen maar lampjes :) en overal gekleurde stofjes voor de ramen, schilderijtjes, foto's en muurschilderingen op de muren.

Michelle komt gelijk met de deur in huis vallen en vraagt of we haar proefkonijnen willen zijn voor de wijntjes die ze heeft gemaakt... :) dat klinkt goed... Jahoor dat willen we wel. We proeven perenwijn na pruimenwijn, de één beter dan de ander, maar gelukkig proeft Michelle altijd eerst even voor, zodat we weten wat we kunnen verwachten. En kiezen ook onze favorieten. Voor Danny een vrij sterke pruimenwijn en voor mij een wat lichtere perenwijn, waar we nog wat glaasjes van krijgen. De wijnen die we niet lekker vinden, gaan in een grote emmer en die zullen er deze week niet meer uitkomen ;) De rest, daar kunnen we af en toe nog eens een glaasje van verwachten. We hebben nog niet gegeten en voelen ons lichtelijk aangeschoten op deze eerste avond bij Michelle, maar vinden het wel een erg leuke binnenkomer... Ondertussen heeft Michelle een heerlijke goedgevulde pittige groentesoep (met eigen touch) voor ons gemaakt die we inmiddels in het licht van de maan opeten. Een leuke eerste avond. Voordat ik in slaap val, tel ik zeker wel 35 spinnen boven ons bed in onze kamer. Ze zeggen dat je in een jaar gemiddeld 5 spinnen eet, toch? Ik denk dat ik na deze 5 dagen weer klaar ben voor een heel jaar... En het grappige is ook nog, dat er de volgende ochtend geen spin aan het plafond meer te zien is.... ;)

Michelle heeft de volgende ochtend ontbijt voor ons neergezet, omdat ze er zelf altijd al om 5 uur uitgaat. Dit vinden wij zelf iets te vroeg en dus ontbijten we zonder haar. Ik wil de cereals wel en ga op zoek naar melk die er niet is. Yoghurt is ook goed, maar het enige wat ik in de koelkast vind is een geelgekleurde massieve brei wat al 1,5 maand over datum is. Ik denk dat deze yoghurt niet goed meer is. En hou het op 2 broodjes met boter en thee deze ochtend, net als Danny. Om 10 uur hebben we ons klaargemaakt om de tuin in te gaan en komt Michelle ons vertellen wat de bedoeling is. Er moet wat afval naar de weg gebracht worden, we mogen wat rotzooi ordenen en onkruid uit de tuin halen. Afval naar de weg brengen klinkt niet al te moeilijk, maar wel als je bedenkt dat dit 2 grote toiletpotten en 5 zware afvalzakken zijn die we zo'n 100 treden omhoog moeten slepen... We lopen een aantal keer heen en weer. Danny een paar keer meer dan ik, want die is toch echt wel wat sterker dan ik ;) Tussendoor maakt Michelle een heerlijke lunch voor ons, die we goed kunnen gebruiken. Terwijl wij aan het werk zijn in de tuin is Michelle ook aan het werk, ze heeft haar eigen bedrijf in massages en yoga in haar spirituele kamer boven en dus kunnen we lekker ons eigen gang gaan.

Na de lunch gaat Danny verder in de tuin, die er al een stuk beter uitziet dan toen we begonnen en ga ik in het huis boven alle spinnenwebben van de ramen verwijderen en de ramen schoonmaken. Ik kom de grootste spinnen tegen, maar weet bijna zeker dat ze niet gevaarlijk zijn, want er zijn maar 2 dodelijke spinnen in NZ en die weet ik inmiddels te herkennen. Na 4 uurtjes zijn we klaar met ons werk voor vandaag en hebben we even tijd voor onszelf. We gaan naar Palm Beach. Een prachtig strand waar je eigenlijk uit zou komen als je Michelles tuin naar beneden door zou lopen, maar helaas staan er daar nog een paar andere huisjes. We lopen dus een klein stukje over de weg en volgen het pad naar little Palm Beach. Het uitzicht vanaf hier is al prachtig! Na een mooie route door de duinen komen we aan op het nudistenstrand, waar we de mensen vriendelijk groeten, maar toch even een stukje verder via de rotsen naar het gewone strand lopen. We genieten van het uitzicht en eten onze snacks die we van Michelle hebben meegekregen. Een appel, een banaan, een sinaasappel en een flesje sap (met wat schimmel in de dop..) We zijn er inmiddels achter dat het in en om het huis niet al te schoon is. Michelle bewaart alles en maakt van het ene beschimmelde project toch gewoon weer een ander project in de tuin... of zoals deze avond... Michelle is rond 7 uur thuis en wil graag voor ons koken, wij mogen afwassen ;) Ze maakt heerlijke cornfritters voor ons. Ze heeft er nog een paar extra gemaakt en gaat zelf boven op haar kamer eten, omdat ze vanavond nog moet werken. Danny loopt de keuken in om nog een cornfritter te pakken en ziet dan waar deze cornfritters van gemaakt zijn. Het pak yoghurt wat we vanochtend in de koelkast hebben gezien met de massieve gele brei is nu half leeg en als we erin kijken zien we dat de zijkanten een soort blauwekaas verschijnselen hebben... Mm. 'Nog een cornfritter schat?' Ach ja, waarom ook niet, ze smaken toch goed... :)

De dagen erna werkt Danny elke dag in de tuin en werk ik vooral in huis. We zetten nog wel samen een bankstel bij de weg, nog meer afval en een tafelblad. De tuin ziet er inmiddels steeds mooier uit. Danny mag trots zijn op zichzelf. En ook in huis durven we nu relaxed een douche te nemen... :) Het is echt opgeknapt. 's middags genieten we vooral van het mooie eiland. We lopen naar Onetangi, wat een aardige wandeling is door privé property's... en over bergen, waar we bij een leuk strandtentje wat drinken en weer zo'n 1,5 uur teruglopen. Ook lopen we naar Oneroa, aan de west kant van het eiland, wat een meer toeristisch dorpje is, maar daardoor ook weer een stuk duurder. We koken af en toe zelf en Michelle kookt heerlijke vegetarische gerechten voor ons. Ook Bob, de onderbuurman komt een keer mee-eten. Michelle en Bob doen veel samen, maar wonen in hun eigen huis boven elkaar. Het is erg gezellig tijdens het eten en we vinden het ook wel eens leuk om niet met z'n tweetjes te hoeven eten. We zijn toch aan het wwoofen en leren juist op deze manier een beetje de kiwi-lifestyle. De maïs is heerlijk, de bonen vrij hard (met de steeltjes er nog aan), maar lekker en we hebben heerlijke tortellini. Danny zegt na een tijdje: 'Ah, ik zie dat jullie die peas pellen en alleen de erwten eruit eten... Vandaar, ik vond ze al vrij taai.' 'Yes of course' zegt Michelle. 'mm, ik heb ze eigenlijk allemaal al op...' :) ach ja, weer wat extra vitamientjes kunnen nooit kwaad... Op onze laatste dag heeft Michelle al 3 keer gevraagd of we een keer een yogalesje willen komen volgen en dus kunnen we er niet meer omheen, aangezien we de rest van het eiland al een beetje hebben gezien. Michelle is 6 maanden naar India geweest om yogales te volgen en wil dit nu hier op Waiheke gaan geven. Danny lijkt het wel leuk, maar ik hou er niet zo van. Ja ik weet dat het goed is voor al je spieren enz, maar nee. We rijden naar Rocky Bay, een prachtig strand aan de andere kant van het eiland, waar we een community hall ingaan voor de yogales. We zijn met 7 in totaal. Iedereen legt een eigen matje op de grond en Michelle begint met wat ademhalings- en ontspanningsoefeningen. En dan komen alle rek- en strek oefeningen die we zo'n 10 keer herhalen. Het is mij allemaal veel te rustig, geef mij maar lekker een combat of danslesje, waarbij ik m'n energie kwijt kan. Maar... nu kan ik wel zeggen dat ik het een keer heb geprobeerd. Danny vindt het fantastisch, die is ook zo lekker lenig, dus Danny is erg blij dat hij nu een keer een echte yogales heeft gedaan. Wel superleuk dat Michelle ons mee neemt. Thanks Michelle! Omdat dit de 1e yogales is die Michelle geeft, gaan we met z'n allen naar Rocky Bay om dit even te vieren. De perenwijn en zilveren wijnglazen komen uit de picknicktas. Het is een leuk gezelschap en zo word ik toch wel heel erg blij van deze leuke dag en week! En om het helemaal goed af te sluiten, haalt Michelle fish en chips voor ons en eten we dat in de auto bovenop de berg met als achtergrond Palm Beach. Fantastisch! :) Het wordt donker en we gaan terug naar het huis, voor onze laatste nacht. Midden in de nacht schrikken we ons nog even kapot. Een harde gil klinkt door het huis. Het zal toch niet, dat er inbrekers zijn hè... Danny gaat kijken en ziet dan 2 grote koffers in de woonkamer staan... Het blijkt de dochter van Michelle, Min, te zijn, die onverwachts vanuit Australië overgevlogen is. Gelukkig, niks aan de hand dus.

De volgende ochtend zeggen we iedereen weer gedag en hebben we om 12.15 u de ferry terug naar Auckland. Het was weer een fantastische ervaring!