Kerst en meer in Kerikeri.

Moe van de rare dagen met onze auto die we net hebben verkocht en de trip naar Kerikeri komen we rond half 10 aan in Hone Heke Lodge, waar we super enthousiast worden ontvangen. Vicky loopt naar de deur, gebaart dat ze vol zitten en dat we naar de openingstijden moeten kijken... haha, ze heeft zeker haar lolbroek aan. Nee, iedereen is weer blij dat we er zijn en Berend en wij krijgen 2 doubles naast elkaar. Gezellig. We maken kennis met alle nieuwe backpackers, wat wel weer een beetje gek is, want het voelt als thuiskomen, maar wij zijn nu de nieuwelingen. Al zijn er nog steeds een aantal mensen van de oude groep. Het is gezellig, de groep is ook een stuk leuker dan toen we weggingen en de sfeer is errúg goed. Na een leuke kerstavond met Burger King dinner, veel spelletjes en veel nieuwe mensen worden we de volgende ochtend wakker van een warm zonnetje die door de gordijnen schijnt. It's Christmas time! Maar het voelt niét echt als kerst. Met kerstliedjes aan en een kerstmuts op, proberen we een beetje een kerstsfeer te creëen, terwijl we in zomerkleding in de zon op het terras zitten. Gelukkig heeft Berend zich een beetje voorbereid op onze kerstdagen en hebben we een heerlijk kerstontbijt met croissantjes, eitjes, broodjes en ander lekkers. Dus hoeven we het nu niet te doen met ons simpele brood met boter, hetgeen wat we nog snel even hebben gekocht in Auckland, voor we werden opgehaald door Berend. haha. Thanx Berend! Rond 2 uur zijn we uitgenodigd bij Dave en Victoria voor de lunch. Op ons, als backpackers zijnde, kerstbest, komen we boven bij een mooi gedekte tafel en een gezellige sfeer. De heerlijke geur van bbq vlees komt ons tegemoet. We maken kennis met Bernadette , Lindsay (de buren) en hun zonen, Jack en Patrick. En ook Bob, Joe en Ella zijn er. Het is net een zomerfeestje met een bbq en helemaal omdat het boven is, is het net een sauna... Het dakterras is te warm en dus blijven we binnen. Het eten is heerlijk en de spelletjes fantastisch! We lachen ons kapot om het spel Human against Humanity en ook de kartonnen onderzetters die je op je neus kunt klemmen met een grappige mond, snor enz. zorgen voor een hoop lol. We hebben secret santa kadootjes en christmascrackers met leuke hebbedingetjes. Het gedroogd fruit wat ik krijg van secret santa, ziet er lekker uit, maar als ik het probeer, blijkt het gember te zijn in 3 verschillende varianten, wat je echt niet verwacht. Gember kan lekker zijn... maar in dit geval echt niet... Ik zet het wel bij het gratis voedsel, dan is het zo op :) Danny krijgt een fles wijn, maar in de tijd dat hij even beneden is met Joe en Ella, worden de kado's van Danny en Berend direct door Dave geopend... en zijn de flessen wijn al op voor ze weer terug zijn. Te grappig. Maar wij zijn al superblij dat we kerst hier met deze leuke mensen kunnen vieren! We doen Singstar en Dancestar met Joe en Ella. :) en we worden nog geëntertaind met een magische magicshow, waar ze Danny's hulp voor vragen om als politie-agent alles in de gaten te houden. We staan de leuke show te bekijken, wat niet meer is dan 1 grote act en worden vervolgens bekogeld met waterballonnen. Net een echte kerst dus... :) Met Joe, Ella en Bob ga ik rond 7 uur mee om de eendjes eten te geven. De buren hebben namelijk 40 ducklings die gevoed moeten worden, omdat ze op vakantie zijn. Joe en Ella doen dit nu elke ochtend en avond. Ik loop met Bob naar beneden en maak het brood klein wat Joe en Ella vervolgens gemengd met water in de grote bakken doen en de eenden stormen er met z'n allen op af. Leuk hoor, al die kleine eendjes. We zitten nog tot ongeveer 10 uur bij Dave en Victoria en hebben een fantastische kerst! 

2e kerstdag is een dag om uit te slapen ;) En na weer een lekker ontbijtje, besluiten we om vandaag naar het strand te gaan, want het is een prachtige dag. We rijden met Berends nieuwe auto naar Matauri Bay, waar we de zee in gaan om lekker af te koelen! Het water is heerlijk en de wind, als je eruit komt, nog vrij frisjes, waardoor we het dus ook niet doorhebben dat we goed aan het verbranden zijn... Eenmaal terug in het hostel blijkt dat Danny en Berend goed rood zijn op hun buik. Ik heb nergens last van gelukkig, tenminste dat denk ik. Maar zo'n 2 uur later blijken mijn benen knalrood te zijn en begint het ook wel heel erg veel pijn te doen. Oeps. We smeren goed met alle middeltjes die we hebben, maar zijn vandaag toch echt goed verbrand... Een leer voor de volgende keer. En als we Berend toch niet hadden, hadden we ook geen heerlijk kerstdinner gehad op 2e kerstdag. Met een heerlijke steak, drankjes en spelletjes sluiten we deze mooie kerstdagen weer af. 
Na een paar dagen herstellen van de kerstzon beginnen we weer met werken. Ik maak wat uren in Hone Heke en Danny werkt hier en daar bij een aantal mensen in de tuin. Ook  shoppen we kleding voor een wedding, want Danny en ik gaan op 31 december op een trouwerij werken (voor $25,- p.u, waardoor we het niet konden laten liggen) en dus hebben we witte shirts nodig en zwarte broeken. Ik begin ook met werken bij een Bed and Breakfast: 'Bed of Roses', waar ik 3 uurtjes in het hete huis de bedden verschoon en de badkamers schoonmaak. Louisa en Cliff zijn in de 70 en hebben al 25 jaar een bed en breakfast. Ze noemen het een 'petit hotel' en alles doet ook Frans aan. Louisa en Cliff zijn echt hele lieve mensen en hebben een hart van goud. Ze maken elke dag ontbijt voor de gasten en zijn ontzettend gastvrij, al mag dat ook wel als je minimaal 300 dollar betaalt voor 1 nacht. Toch zit hun B&B bijna elke dag vol (4 kamers) en hebben ze wel een beetje hulp nodig. Na 3 uurtjes word ik weer thuisgebracht en kan ik over 2 dagen weer terugkomen, aangezien ik morgen al een ander baantje heb. 

Op oudjaarsdag help ik 's morgens even 2 uurtjes in het hostel en dan is het tijd om onze nette kleding aan te trekken. Danny heeft een net wit shirt en een pantalon gevonden in de 2e hands winkel voor  wel 5 dollar en ik heb een witte blouse, met een wit shirtje en een zwarte rok aan, die bij elkaar wel 6 dollar waren. Leve de 2ehands winkels!!! :) Met wat gezonde spanning, stappen we de auto in en rijden we langs de kust op zoek naar de plek waar de  trouwerij zal plaatsvinden. Het is een stormachtige dag en in de auto gaan we door de wind al flink heen en weer. Ik ben benieuwd hoe dat tijdens de trouwerij zal gaan. We volgen de borden naar de trouwerij en komen na een half uur bij een gravel road die we volgen tot aan het strand en komen aan op locatie. In de grote schuur worden we welkom geheten door onze werkgevers van vandaag, de dames van de catering. We hebben Paula al eerder gezien om even alles door te spreken en werken vandaag met 3 vrouwen die het eten klaar maken en nog 3 meiden die het eten rondbrengen. Er blijft dus nog 1 belangrijke taak over en dat is: de drankjes verzorgen. Danny en ik zijn er om iedereen de hele dag te voorzien van drankjes. En dat voor 150 man... ik ben benieuwd. Er is een buitenbar en een bar in een enorme tent. Door de stevige storm lopen we even rond om de locatie te bekijken en te bedenken hoe we dit nou helemaal gaan aanpakken... Ze laten het ons zelf uitzoeken. En wij met onze horeca-ervaring (x) weten daar natuurlijk alles van... De buitenbar, met uitzicht op de zee, ziet er leuk uit, met een soort coutry style aankleding. Helaas door de wind, vallen er hier en daar steeds stoelen om en wordt de decoratie omver geblazen, maar dat mag de pret niet drukken. De ceremonie is een stukje verderop, waar alle stoelen al netjes in rijen klaar zijn gezet en voor om de avond af te sluiten hebben ze een enorme tent opgebouwd in het midden van het veld, die van binnen mooi is gedecoreerd in beachstyle met loungestoelen en een houten dansvloer. De spiegels in de tent gaan alle kanten op en ook de drankkast waarnaast wij zullen werken wordt door de wind goed heen en weer geschud. We verschuiven hem dus maar een klein beetje, met hulp van 2 mannen, van de wand af, anders ben ik bang dat er straks geen flessen meer in staan. 

We hebben een beetje een plan gemaakt en beginnen met de glazen. We brengen alle glazen naar de 2 barren en maken ze schoon. Ik zweet me nu al kapot in de tent, vanwege de warme zon die op de tent staat, dat gaat nog wat worden met 150 man binnen...  Vervolgens de drank. We vullen de enorme emmers met ijs en flessen. Het is wel fijn dat we het bier niet hoeven te tappen, ze hebben namelijk corona en heineken in flesjes en dus het enige wat wij hoeven te doen is ze open te maken. Daarnaast zijn er 2 soorten witte wijn, rode wijn en bubbels. En een paar flessen sterke drank, frisdranken en water. We lopen meerdere keren naar de koelkast voor zakken met ijs en naar de koelkar om drinken te halen en dan bij de 3e keer... valt bij Danny de hele deur uit de scharnieren... Top.. dit kunnen we precies goed gebruiken... Not.. We hebben nu hulp nodig met het halen van de drank, wat er niet is en dus moeten we wachten tot de deur wordt gefixt. Na 2 uur beginnen de gasten binnen te stromen en zijn we nogsteeds druk met de voorbereiding. Inmiddels is de deur gelukkig gemaakt en lopen we met volle ladingen van de kar naar de tent tussen de gasten door en stroomt het zweet over m'n voorhoofd... Het waait hard, maar in de tent is het denk ik zo'n 40 graden en dus veel te heet... Het is fijn om af en toe even naar buiten te gaan. Rond half 5 is de voorbereiding in de tent zo'n beetje klaar en kunnen we bij de buitenbar de gasten opwachten. Bij de buitenbar schenken we alleen bubbels en bier, dus lekker makkelijk. We zouden het liefst de bubbels al klaar zetten, want na de ceremonie komen alle gasten direct deze kant op, maar door de harde wind, vallen de glazen om en moeten we dus wachten. Rond 5 uur komen de eerste gasten drinken halen. Bij de bubbels inschenken moeten de gasten af en toe een beetje geduld hebben, want het ene glas gaat goed, maar de volgende zit vol met schuim... haha, leermomentje. Bij de eerste gast die om frisdrank vraagt komen we erachter dat we dat helemaal niet bij de buitenbar hebben en dus rennen we af en toe nog even heen en weer naar de tent om daar wat te halen... 2e leermomentje. We hebben momenten dat het helemaal volstaat met mensen, maar ook momenten dat we even kunnen relaxen. Toch wel weer een leuke ervaring zo. De flesjes en de glazen worden opgehaald door de meiden, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Alleen moeten wij ze dan tussendoor nog wel even afwassen, want de glazen raken op. De meeste mensen vragen gewoon om hun glas bij te vullen, maar anderen pakken elke keer een nieuw glas en dan raken ze een keertje op..

Tussendoor worden er wat hapjes rondgebracht en krijgen wij na 5 uur ook een paar mini sandwiches die we goed kunnen gebruiken. Om 7 uur gaat de tent open en dat betekent dat we kunnen verhuizen. We laten alles achter voor de meiden en gaan weer achter de bar in de tent. 'Hee, jullie stonden net toch ook buiten?' Sommige mensen zijn verbaasd dat we nu ook hier staan, maar we krijgen meerdere malen complimentjes, dus dat zit wel goed. De bar in de tent staat vol met glazen en ook hebben we weer emmers vol met drank en ijs. De gasten ontdekken de bar snel genoeg en het wordt druk... megadruk!!! De band is fantastisch en de mensen zijn gelukkig heel vriendelijk. Af en toe moeten we 3 keer vragen wat ze nou precies willen, maar we komen er wel. Ik gebruik ook al de hele avond m'n christmas cracker kadootje, een flesopener, om de biertjes open te maken, want ze hadden er maar 1 voor ons klaargelegd... haha, wat een goed kado :) De corona en de bubbels zijn het meest populair en gaan best hard, maar gelukkig hebben ze genoeg voorraad. Buiten is het inmiddels noodweer. De palen in de tent vliegen steeds zo'n 20 cm omhoog en vallen dan met een klap op de grond en de zijkanten klapperen heen en weer. Het regent pijpenstelen en het stormt goed. Rond 8 uur komt het bruidspaar binnen en heb ik de taak gekregen de mooie, dure champagneglazen te vullen en aan het bruidspaar te geven. Ik heb al gezegd dat ik niet weet wie het bruidspaar is, maar toch heeft 1 van de meiden gezegd dat dat wel goed komt... De bruid is makkelijk te herkennen met haar witte jurk... maar wie is nou de bruidegom. Ik loop langs de 4 mannen en denk dat het de laatste is, die net iets anders is gekleed. Als hij vervolgens het glas niet aanpakt, denk ik dat ik toch verkeerd zit en loop naar de andere mannen... Dan zegt de bruidegom met in z'n andere hand een corona, 'O die is zeker voor mij...' ja.. duh.. haha, toch de laatste in de rij... Wat een actie... Naja, moeten ze mij ook maar niet die taak geven... (dit wat trouwens ook de man die ons vanmiddag heeft geholpen met het verplaatsen van de drankkast... hij had zich toen wel even voor mogen stellen :) 

Het bruidspaar is blij, de gasten zijn blij en wij werken worden moe. Op de plek waar we staan, ligt inmiddels zo'n 5 cm water en dus lijkt het net of we in een pierenbadje staan te dansen... Lekkerrr... Rond 10 uur komen de speeches en dat geeft ons even tijd om naar de grote schuur te gaan voor wat eten. Dat is fijn!!!! Na een paar kleine hapjes moeten we weer terug en hebben we nog zo'n 2,5 uur te gaan. Het is tijd om af te tellen. Gelukkig hebben we al heel wat champagne klaargezet op de bar, want iedereen komt nog even een glas halen of z'n glas bijvullen. 10...9...8... 'Kan je nog even m'n glas bijvullen?' We vullen hier en daar nog wat glazen bij en zijn dan net op tijd voor nieuwjaar... 0! Happy New Year! We nemen allebei een snelle slok van het champagneglas wat ik van 1 van de gasten kreeg en hebben het al direct weer druk met schenken van drankjes. Wat een gekkenhuis. Het is een raar nieuwjaar, anders dan anders, en het voel ook nog niet echt als nieuwjaar. Ook het vuurwerk is helaas gecanceld, vanwege het slechte weer. Ik denk dat we ons nieuwjaar maar gewoon morgen op NL'se tijd moeten vieren :) Het loopt tegen enen, de gasten worden steeds brutaler en de drank raakt hier en daar op. Ik maak nog een paar keer de fout door mensen whisky te schenken ipv water, maar op NieuwZeelands lijkt dat ook zo op elkaar ;)... Onze voeten zijn doorweekt en het is 1 grote rotzooi bij de bar. Gelukkig het is 1 uur en dus zijn we klaar, we ruimen de meeste dingen op samen met de meiden, door ze terug te brengen naar de grote schuur, maar het feest gaat hier nog even door. De bar wordt door de getuigen overgenomen en wij kunnen naar huis. Wat een dag! Door de enorme storm rijden we in een half uur terug naar het hostel, waar we hier en daar nog wat mensen een gelukkig nieuwjaar wensen en dan na een fijne douche op bed ploffen. Gelukkig 2016!!!

Om 8 uur staat de wekker weer, want vandaag werk ik bij Bed of Roses. Ik ben moe, maar gelukkig zijn het maar 3 uurtjes werk. Louisa geeft me een heerlijke kop koffie, die ik best goed kan gebruiken en vertelt me dat ze heel blij is dat ik er ben. Ze is zelfs amazed, omdat ik dingen zie, die andere meiden nog niet eerder hebben gezien... Top. En dat betekent ook gelijk opslag op m'n 2e dag. Toch fijn om al een beetje ervaring te hebben of gewoon je gezonde verstand gebruikt... :) Ik mag dus terugkomen en dat is fijn, want zo heb ik tot we vertrekken weer een leuk baantje voor elke dag. 12 uur Nieuwjaar in NL hebben we helaas net gemist en dus tellen we om half 10 's avonds (gewoon omdat we er dan klaar voor zijn) af en proosten we met onze cava op het nieuwe jaar. En na deze dagen zijn we zo moe, dat we om 10 uur al op bed gaan. :) 

Omdat Danny en ik weer terug zijn in Hone Heke, hebben Dave en Victoria ook weer besloten om op vakantie te gaan. Toch fijn om zo'n vertrouwen te hebben. En op zaterdag 2 januari start Danny met het managen van het hostel. Ik begin mijn dag bij Bed of Roses en kom rond 12 uur terug, waar ik een hardwerkende Danny vind die wel een beetje hulp kan gebruiken. Voor Danny is het ook de eerste keer dat hij het allemaal zelf moet doen. De vorige keer managede ik het hostel, nadat ik er 4 maanden werkte, en hielp Danny na z'n werk of in de weekenden mee, maar nu is het van de ene op de andere dag dat Danny én moet schoonmaken én mensen moet in- en uitchecken én mensen moet wegbrengen én alle andere taken van het managen moet vervullen. Helemaal als je hier nog geen routine in hebt, is het best even een sprong in het diepe... Ik help Danny direct mee met alles en na 2 uur zijn we zo goed als klaar en is Danny blij dat hij op deze eerste dag even pauze kan nemen... 'Haha, snap je nu dat ik altijd vergat te eten?' 'Ja, zeker weten.'  En dan hebben Dave en Vistoria zelfs nogsteeds de telefoon, wat wel weer heel fijn is, want dat betekent dat ze alleen relevante dingen aan ons doorgeven. Op zondag werk ik niet in het B&B en kunnen we samen managen, wat wel erg fijn is, omdat we zo een stuk sneller klaar zijn met alle dagelijkse dingen, zoals de kamers en de was. Normaal doet Jodie dit, maar zij is in het weekend vrij en dus zijn wij er om dit te doen. Het managen is weer leuk. Ook zijn we weer verhuisd naar het huis, waar we weer lekker kunnen koken of een filmpje kunnen kijken. Er is een leuke groep in het hostel, wat het allemaal een stuk gemakkelijker maakt. Het enige wat minder leuk is, zijn de smsjes om 5.40 u 's morgens, die ons vertellen waar we de mensen moeten droppen voor werk. De eerste rit is om 6 uur en dan de laatste rond 10.30 u. We zijn soms wel 3 uur bezig met alleen maar mensen naar werk brengen en dan 's middags nog eens 3 uur met diezelfde mensen ophalen. Daar gaat dus een hoop tijd inzitten. Op woensdag komen Dave en Victoria even terug, om naar een concert van UB40 te gaan. Ze gaan met een hele groep, die vervolgens ook allemaal in het hostel slapen. Aan Danny de taak om ze te brengen en ze rond 11 uur weer op te halen. Het is een grote chaos bij het concert zelf en Danny moet een tijdje wachten met het ophalen voor de groep compleet is. Ze hebben een fantastisch feestje gehad en met Dave en Victoria op de grond naast de stoelen en een hoop 'zeer gezellige' mensen in de auto dropt Danny ze af bij de buren (Bernadette en Lindsay) waar ze een gezellige afterparty hebben. haha. Prima, dan hebben wij er iig geen last van. ;) 

We managen nog even door tot zondag, waarbij ze nu ook de telefoon hebben doorgeschakeld en hebben weer een drukke, maar fantastische week! We maken bijna genoeg uren voor de 4 weken dat we hier zitten en dus hoeven we nog maar wat kleine klusjes te doen voor onze accommodatie de komende weken. Zo kunnen we met alle andere baantjes mooi wat geld sparen voor Australië. Op maandag rusten we, vooral Danny, even uit van de drukke week en spreken we 's avonds af met Yoni en Niels, die we 2 maanden geleden hebben leren kennen in Eketahune... jaja, ze zitten nogsteeds hier in Kerikeri en via Facebook hebben we elkaar uiteindelijk weer gevonden. Ze schijnen op een orchard met een groep mensen uit het hostel te werken, die we elke dag naar het werk hebben gebracht. Zo is NZ toch weer klein. We spreken af bij Rocksalt, de tent waar idereen in Kerikeri in het weekend altijd naartoe gaat. Voor ons is het de eerste keer dat we er komen en dan ook nog eens op een maandag, dus echt druk is het niet. We hebben een heerlijke steengrill en kletsen gezellig bij met de 2, leuk om ze weer te zien. 

Tijdens deze laatste 4 weken doen hier en daar wat cash baantjes. Danny werkt voor Trish, een Japans vrouwtje met een enorm stuk land waar dus genoeg te doen is en ik heb m'n baantje bij Bed of Roses. Ook werk ik nog een keer voor Lewis, die ik gewoon heb gesmst of hij nog wat werk voor me had en jahoor, 2 uur later werd ik weer opgehaald om een kar vol met aarde leeg te scheppen en in de tuin te droppen... Top! Ik werk nog een dagje voor Seeka, waar het allemaal mee begon in Kerikeri, alleen dit keer is het geen kiwipakhuis, maar blaadjes plukken... in elke rij tussen elke 2 palen, 2 blaadjes plukken, met een elastiekje vastbinden en de volgende rij doen... lekker simpel dus, mag ook wel eens. Naast onze kleine baantjes hebben we nog wat tijd om van de zomer te genieten en af en toe even het centrum in te gaan voor een hapje en een drankje. Leuk om het dorp zo te verkennen, waar we al 5 maanden hebben gezeten... haha. In Hone Heke maken we af en toe wat uurtjes, die vooral opgaan in het maken van de buitentafel, die ik 3 maanden terug nog blauw heb geschilderd. Danny heeft alle maten opgenomen en met Dave nieuwe planken gehaald. Iemand is blijkbaar op de tafel gaan zitten en door deze tafel gezakt... (kan ook omdat de planken ontzettend rot waren). Goed, Danny komt terug met de planken en heeft blijkbaar toch ergens een gekke kronkel gehad... want de 5 plankjes van 70 cm passen niet helemaal op de plek waar planken van 1.40 m nodig zijn... Oeps. Gelukkig vindt Danny een zaag en gaat zelf aan de slag en maakt er weer een mooie tafel van, die door de backpackers gelijk wordt gebruikt! Top! 

Op zondag 17 januari zijn we door Dave en Victoria uitgenodigd voor een lunch, om ons te bedanken voor de afgelopen tijd. Ook hebben ze Farah, Jodie en Adam uitgenodigd die ook in Hone Heke woofen. We maken ons klaar en stappen rond kwart voor 12 in de bus, die Dave naar de 'Aki Aki' winery rijdt. Dit ziet er luxe, maar ontzettend leuk uit! Er komen meerdere flessen wijn op tafel en we bestellen de heerlijkste gerechten. Danny bestelt de venison en ik de steak. Het smaakt fantastisch en het is supergezellig. We spelen nog een 'serieus' potje jeu de boule met Joe en Ella tussen de buien door en gaan dan weer terug richting het hostel, waarbij Vicky  voor 'Bob' speelt... ;) Superbedankt voor de lekkere lunch Dave en Victoria! We zitten net klaar voor meer spelletjes en gezelligheid met Adam en Jodie, wanneer ik opeens wat bekende gezichten door de plastic ramen zie. Bonita en Dave hebben vakantie en doen met Dion en Tanisha een roadtrip op het noordereiland. En aangezien ze wisten dat wij hier nog zouden zitten, konden ze ons natuurlijk niet voorbij rijden... Superleuk! We laten ze het hostel zien en geven ze wat tips over de omgeving. De familie gaat weer verder en wij spelen nog een potje voetbal met de buurt en met Dave om de dag geslaagd af te sluiten. Dit moeten we vaker doen ;)

We werken nog een paar dagen in Kerikeri, spelen de pubquiz in Rocksalt met Jodie, Adam en Farah, waarbij we als enige backpackers tussen de locals toch echt de beste verliezers worden en sluiten onze laatste avond af bij Dave en Victoria. Wat een fantastisch avontuur, die nu toch echt bijna ten einde is. Dave verdwijnt vanzelf op deze laatste avond, wat ons de gelegenheid geeft om ook ons bedje in te duiken. Op onze laatste vrijdag doen we nog een laatste ritje voor Cliff, van Bed of Roses, die we naar Kaitaia heen en weer rijden en verdienen daar nog even 180 dollar mee wat nog even een leuk zakcentje is voor onze laatste dagen in Nieuw Zeeland. Terug in Kerikeri is het tijd om onze tassen te pakken en nemen we afscheid van Dave. Maar eigenlijk denk ik dat we elkaar nog wel eens gaan zien. Victoria start de auto en samen met Joe en Ella rijden we naar Whangarei, waar we na 2 uurtjes Bob's oprijlaan oprijden. We slapen in Little earth hostel vanavond, maar worden door Bob uitgenodigd om bij hem te komen eten. Dus nemen we nog niet helemaal afscheid. Victoria brengt ons naar het hostel om in te checken en neemt ons vervolgens weer mee naar Bob. Bob heeft een prachtig huis met zwembad en een paar hectare grond met een leuke boomgaard en zelfs een kleine mijn. We geven met Joe en Ella de kalfjes te eten en nadat ze met z'n 3en 1 bak induiken, komen we erachter dat er 3 bakken staan waar eten in had gemoeten... Naja, morgen maar weer. Na een heelijke kipmaaltijd worden we na het eten weer door Victoria naar het hostel gebracht en de volgende ochtend ook weer opgehaald om naar de stad te gaan... haha, fantastisch! De lunch is van ons! 's middags rijden we nog even langs Bob om af te koelen in het zwembad en de Whangarei Falls te bezoeken. Er is een mooie wandeling naar de Falls, maar blijkbaar hebben Joe en Ella daar niet al te veel zin in en nemen we de korte route. Joe klimt over de rotsen naar de overkant van de rivier en Victoria maakt foto's. Het is gezellig en het voelt zelfs een beetje alsof we met familie op stap zijn. Van Joe krijg ik nog een kleine Tiki: 'Dit is de moeder van de tiki die je mij hebt gegeven'. 'Wat leuk Joe! Die ga ik goed bewaren.' Ik heb Joe een beschilderde steen gegeven met een tiki erop als gelukssteen voor al z'n magische trics. En nu heb ik er zelf ook 1, wie weet brengt het nog eens geluk. 

Teug in het hostel willen we ook wel heel graag de caves zien. De Abbey caves schijnen ontzettend mooi te zijn. Mensen komen vanuit de hele wereld om deze caves te zien en aangezien we deze grotten in dit hostel in de achtertuin hebben, kunnen we ze niet zomaar overslaan. Met oude kleren aan, pet op en zaklamp klimmen we over het hek op weg naar de grotten. Alleen de weg ernaartoe is al prachtig. We lopen door een sprookjesachtig bos met betoverende groene kleuren, tussen de bomen door, via ontzettend grote rotsen naar de grotten en komen aan bij de 1e grot. Mm... spannend. De ingang ziet er uit als een zwart gat met hoog opgestapelde rotsen aan de zijkanten die we moeten beklimmen om in de grot te komen. We klimmen via de gladde stenen naar beneden en zien, eenmaal in het donker, een hoop glowworms. Wauw, het blijft indrukwekkend. Hoe verder we de grot inkruipen, hoe natter het wordt en dus besluiten we op de helft ongeveer weer terug te gaan. Toch wel heel gaaf! Bij de 2e grot komen we lang niet zo ver, want bij de eerste meters zitten we al vol met modder en dit wordt alleen maar erger. Op naar de 3e en laatste grot. De laatste grot is fantastish! De weg naar de ingang is even een uitdaging en eenmaal in de grot is het gewoon net een speleologie, wat is dit weer gaaf! We kruipen door kleine gaten en lopen over riggels langs enorme afgronden wat zorgt voor een goeie adrenalinekick, maar wat ontzettend cool. Op zo'n 3 kwart wordt het iets te nat en gaan we dezelfde weer terug. We hebben gehoord dat je anders moet zwemmen om aan de andere kant te komen en daar hebben we ons niet op voorbereid, dus gaan we terug. Ook in deze grot zijn weer ontzettend veel glowworms te zien en terug in de buitenwereld zijn we blij dat we deze grotten nog even in zijn geweest. :) 

De volgende ochtend worden we door Bob opgehaald om nog even de laatste uurtjes bij hem in de tuin door te brengen. We hebben nog een heerlijke lunch met zelfgebakken brood en ik duik nog een laatste keer samen met Ella en Joe het zwembad in. Na meerdere zwembadspelletjes is het nu toch echt tijd om gedag te zeggen en worden we door Victoria, Ella en Joe uitgezwaaid als we de bus naar Auckland nemen. Met nog een leuk afscheidskadootje op zak in de vorm van een sleutelhanger met een grote en een kleine kiwi kunnen we deze mooi ervaring echt nooit meer vergeten. Thanks for everything Dave, Vicky, Joe, Ella and Bob! See you! Na 3 uurtjes in de bus komen we aan in Auckland waar we onze laatste 3 nachten zullen verblijven. We nemen de bus naar Ponsonby waar we een leuk tuinhuis hebben in 'the brown Kiwi'  en nog geen half uur later staat Berend in het hostel om nog 1 keer met ons af te spreken in NZ. We eten een heerlijke kip in het kiprestaurant en een Ben&Jerry's ijsje, voordat we ook Berend gedag zeggen, tot ooit in NZ, AU, NL of waar dan ook in de wereld! 

Het is zomer in NZ en dus is het nu een fantastisch moment om naar de ijsbar te gaan. Hoe leuk is dat. Buiten is het warm en dan ga je gewoon even een koelkast in voor een half uur om af te koelen. Dat moet toch heerlijk zijn. Met onze voucher checken we een half uur te vroeg in, waardoor we de enigen in de bar zijn en met onze mooie wasbeer en pinguin muts op en dikke jassen aan, drinken we een cocktail in de ijsbar en spelen we ijsspellen. Het is mooi gemaakt en best wel fris, maar niet al te koud. Naja... na een half uur voel je je tenen niet echt meer, omdat je nog wel gewoon in je zomerkleding staat en dus is het dan tijd om weer naar buiten te gaan... Ik zeg, een mooie afsluiting van een mooi avontuur! 
Op de laatste dag in Auckland verhuizen we naar een hostel dichterbij het vliegveld en bezoeken we Mt Eden. Hier wilde ik 4 jaar geleden al heen toen we in Auckland waren, maar is toen niet gelukt en dus is het nu een must... Op deze laatste hete dag, verbranden we nog even een klein beetje, maar zo kunnen we vast een beetje wennen aan de Australische zon... Mt Eden is een krater van een vulkaan en met uitzicht op de stad geeft het een prachtig plaatje. We lopen in zo'n 3 uur heen en weer en bezoeken daarna nog een laatste keer de rooftop bar in Base, waar Berend het altijd over heeft ;) en gaan dan vervolgens vroeg ons bed in. De wekker staat morgen namelijk om 4 uur 's morgens, want om 5 uur worden we opgehaald door de taxi, die ons naar het vliegveld brengt. Op naar Australië!

Ons Nieuw Zeeland avontuur is ten einde. Het had zo z'n hoogte- en dieptepunten, maar het was fantastisch! Een reis om nooit meer te vergeten en om gewoon maar even in ons zak te steken ;) 

Voor alle mensen die deze verhalen lezen en of gereageerd hebben: Superleuk om de reacties te lezen. Ik schrijf dit blog vooral voor mezelf, maar het is erg leuk om te weten dat er mensen zijn die ons volgen! Wij gaan nog even door met reizen en ik hoop binnenkort ook onze Australische avonturen te kunnen schrijven. Ik kan je vertellen dat we al weer van alles hebben meegemaakt... ;)