Catlins and Fiordlands met de laatste breakdown en wwoofen in Manapouri

16 maart 2015 - Manapouri, Nieuw-Zeeland

Op donderdag 26 februari wachten we vol smart tot 10 uur om onze auto op te halen. 10 uur zei hij, want dan heeft hij weer ruimte nodig in z'n garage voor andere auto's. Stipt 10 uur staan we dan ook in de garage, maar kunnen we de auto nog niet meenemen, omdat een motor achter onze auto z'n olie eruit laat lopen en niet verplaatst kan worden. Mooi is dat... Drink nog maar ff een koffie zegt Perry... Ok. Vanuit het hostel kunnen we de garage precies in de gaten houden, zo groot is dit dorpje... en zien we na 45 minuten nog geen verandering. Lange koffiepauze hebben ze hier. We gaan er toch maar weer heen en na een paar keer aandringen gaan ze dan toch de motor verplaatsen. We betalen en kunnen Chop weer meenemen. Nog even de spullen halen bij het hostel, die John voor ons in de gaten houdt, we bedanken John voor het fijne verblijf en gaan er weer vandoor. Om hem niet te vergeten krijgen we nog een mooie magneet voor op de auto. :)

Via de soutern scenic route rijden we van Owaka naar Waiwaka. Onderweg doen we verschillende mooie wandelingen en pikken we een paar caches op. De leukste cache vinden we op een plek waar geen normaal pad heen loopt, maar waar we door bossen, over omgevallen bomen en door riviertjes moeten lopen om hem te vinden, zo'n 300 m van de weg vandaan. Maar... we vinden hem. Ook stoppen we bij de last gypsy, wat we volgens John echt moesten zien. In een grote oude bus heeft een man met alles wat hij in z'n leven heeft gevonden en verzameld allerlei speeltjes en kunstobjecten gemaakt. Te grappig voor woorden. Je kunt overal aan draaien, knopjes indrukken of tegenaan tikken en er gebeurt ergens om je heen iets. Fantastisch. Onze laatste stop voor de camping is bij the cathedral caves. Dit zijn grotten die net zo hoog zijn als een kathedraal en uitmonden in de zee. Je kunt er dus alleen met eb heen en dat betekent dat we nog precies 2 uur hebben voor deze wandeling van 1 uur. Top! Na een kilometer door het bos staan we opeens op het strand en volgen we de stroom van mensen die allemaal de cathedral caves bezoeken. De 2 grotten komen aan het eind samen en helemaal in het hoekje zit een pinguïn die er voorlopig nog even niet uitkomt met al die mensen hier. We lopen hier even rond en gaan weer terug voor het vloed wordt. Op naar de camping in Waiwaka, waar we 1 nacht gratis kunnen staan. Op het enorme grasveld zoeken we een mooi plekje uit in de zon.

De volgende ochtend rijden we eerst door naar Curio Bay, waar we een wandeling doen in het petrified forest. Door een sprookjesachtig bos komen uit bij de zee, waar de versteende boomstammen in het water liggen. Achter de struiken flappert een yellow eyed pinguin met z'n vleugels en het sprookje is af... We komen op het strand de 3 Franse jongens weer tegen, die we voor het eerst zagen bij de Sinclair wetlands, vervolgens weer bij Owaka en gisteren op de camping in Waiwaka... Ze doen dezelfde route en dezelfde campings. Op de kaart vinden we ook de Niagara falls en daar zijn we wel heel benieuwd naar. Eenmaal daar, blijkt dit 1 van Nieuw Zeelands kleinste watervallen te zijn die vernoemd is naar de grote watervallen in the USA vanwege een goed gevoel voor humor. Haha. Het begint te regenen en dus is het tijd om verder te gaan. En het zal eens niet, maar tijdens de regen begint Chop het weer erg warm te krijgen en slaat de warmtemeter van de motor weer op hol... Wat nu weer. We laten de motor afkoelen en rijden 10 km verder naar Tawanui, waar we de garage opzoeken. De mechanic doet wat testjes en constateert dat de koppakking lek is... Het kan door de oververhitting zijn gekomen van de vorige keer, of door een fout van de mechanic die de motor heeft gedaan, maar dat kan hij nu niet zeggen... Hij vult de koelvloeistof bij en we kunnen zo in ieder geval tot aan Invergacill doorrijden, waar we een garage op kunnen zoeken die dit kan maken... Chop stelt ons op dit moment nogal teleur. Zonder muziek rijden een beetje droevig door naar Invergarcill, waar we direct naar de AA rijden om informatie te vragen over wat we moeten doen. Ze raadt ons Peter Forde aan, waar we dan ook meteen naartoe gaan. We krijgen advies van Peter en Danny belt Gary van de garage in Christchurch. 'Als het onze schuld is kan je een claim indienen en anders is het voor eigen rekening'. Ok lijkt me duidelijk. Peter Forde heeft het over $1000,-, misschien wel meer. Het is vrijdagmiddag, dus we kunnen er nog een heel weekend over nadenken. Maar we moeten het sowieso laten maken. Inmiddels regent het pijpenstelen en door de regen en al dit gedoe hebben we maar weinig zin om op een camping te gaan staan. We gaan op zoek naar een hostel en Southern comfort is het eerste hostel wat we tegenkomen. 'Graag een kamer voor 1 nacht'. 'Eigenlijk zitten we vol, maar ik heb nog een kamer in het huis van de eigenaar.' Ok top! Koken laten we ook even zitten en in the Irish pub bestellen we een barmenu en drinken we wat Ierse drankjes. In mijn teleurgestelde bui stuur ik een couchsurf request naar een familie in Invergarcill, wie weet kunnen we dan wat geld besparen. Nog geen 10 minuten later wanneer ik net terug kom van het toilet is Danny aan het bellen... 'Jullie hebben pech met de auto en hebben net een mail gestuurd voor couchsurfing, jullie kunnen morgen al komen als jullie willen'. Danny begrijpt het eerst niet helemaal, maar heeft dan door dat het de couchsurfers zijn. O wat fijn... Morgen kunnen we daar terecht. Zo kan 1 mail je hele dag weer goedmaken!

Rond 11 uur rijden we naar de Eyestreet nummer 45, waar Jo en Max wonen. We kunnen het huis niet direct vinden, maar het blijkt dan ook zo'n beetje het enige normale huis te zijn in deze straat, tussen allemaal bedrijven met rare huisnummers. Bij een enorm huis met een enorme tuin lopen we over het tuinpaadje naar de voordeur. De deur staat open, maar toch bellen we aan. Een klein meisje komt bij de deur, maar rent meteen weer weg. Vervolgens maken we kennis met Max en Jo. We lopen met ze mee naar binnen, waar we over de spullen moeten stappen, om niks kapot te maken. Het is best een puinhoop hier, maar ze zijn dan ook aan het verhuizen. We krijgen een klein kamertje, waar net een 2 persoonsbed in past, zonder deur, gordijnen of verlichting. Top, meer hebben we toch niet nodig. Jo en Max zijn beiden 28 en hebben 2 dochters, van 6 en 4. Pixel en Emba. Superlieve meiden, waar ik het direct goed mee kan vinden. Ik mag meteen hun kamers zien waar niet 1, maar echt een aantal bommen zijn ontploft en help dan ook met het opruimen van hun kamers. een goede binnenkomer. Max en Jo wonen hier al 3 jaar en dat doet ons beseffen dat ze dus niet echt goed zijn in opruimen. Achja, ieder zo z'n kwaliteiten. Je durft eigenlijk nergens te gaan zitten, omdat je dan weet dat er ketchup of ijs op je broek zit, of iets ondefinieerbaars... Ook ligt er overal toast, chips of frites... ja, het is echt wel een beetje vies. En gelukkig hebben ze dan ook nog eens vloerbedekking... Pixel en Emba willen graag nagellak. Of ik daar goed in ben... Uhm, jahoor, kom maar hier. Natuurlijk is ook nagellak erg leuk om overal uit te smeren... Danny en ik doen even boodschappen en als we terugkomen kunnen we aanschuiven voor een heerlijke pasty, gemaakt door Max. Met aardappels, gehakt, groente, cornflakes.. en deeg, erg lekker. Aan de grote tafel waar Emba en Pixel eigenlijk net niet goed bij kunnen eten we gezellig met z'n allen. Na het eten vraagt Pixel aan haar moeder of ze mee wil helpen om haar kamer op te ruimen... Ze vond het zo fijn hoe ik haar boeken rechtop in de kast had gezet. Jo is verbaasd dat Pixel hier zelf om vraagt, maar gaat er vervolgens helaas niet op in. De meiden gaan naar bed en wij gaan buiten zitten, waar het best koud begint te worden 's avonds.

Het is zondag 1 maart. Wij willen ook wel even wat doen in huis en beginnen met het schoonmaken van de keuken. We hebben sowieso aangeboden vanavond te koken en dat doe je liever in een keuken wat niet nog etensresten, afwas en stof ligt. Vervolgens helpen we Jo en Max met het verven van het huis. Max heeft een blessure aan z´n arm en Jo heeft hoogtevrees, dus kunnen ze de buitenmuur niet schilderen. Dat kunnen wij dan mooi doen. Met een kleine Linda-ladder en een wat grotere Danny-ladder gaan we samen aan de slag. Ik doe de onderste stukken tot waar ik erbij kan en Danny alles wat daarboven nog over is. Het is af en toe best lastig om de ladder recht te zetten, omdat de tegels nogal scheef zijn en soms klim je omhoog en sta je tussen de takken van de bomen... dat is ook niet zo handig. Maar binnen 2 uur hebben we de grote muur wit geschilderd en ziet het er goed uit. De rotte kozijnen mogen we nog even laten zitten, want die worden nog vernieuwd. Max en Jo zijn 28 en dit is al hun 2e koophuis. Het is echt een enorm vrijstaand huis, met 5 grote slaapkamers, een woonkamer en een keuken. Echt enorm. Hoe ze dat hier doen weet ik niet, maar ze hebben het goed voor elkaar. Na het schilderen zijn we er ook wel weer klaar mee en gaan we Invergarcill in om eten te halen voor vanavond. Weer terug speel ik nog wat leuke spelletjes met Pixel en Emba, zoals een soort verstoppertje en tag me. En klim ik door de bosjes naar hun secret hiding spot, waar ik vervolgens bijna niet meer uit kom, omdat ik toch echt wat groter ben dan zij... :) We maken vanavond couscous wat zelfs de kinderen gelukkig lekker vinden. Na het eten moeten ze eigenlijk naar bed, maar zijn ze rond half 10 nog aan het spelen, terwijl ze morgen wel weer naar school moeten. Wij zitten nog lang buiten op deze warme dag.

Maandagochtend staan we op tijd op om Chop naar de garage te brengen. We kunnen hem waarschijnlijk woensdag weer ophalen. In de stad gaan we op zoek naar een hostel voor morgen, omdat we 3 dagen couchsurfen ook wel weer lang genoeg vinden. We boeken een kamer bij Tuatara backpackers voor dinsdagnacht. Inmiddels regent het pijpenstelen en is het koud. Bij een Aziatische winkel koop ik een winterjas, die ik hier sowieso nog nodig heb, voor $25,-. Die kan ik gelijk aantrekken. We lunchen bij de Thai, wat ons weer helemaal doet denken aan Thailand (een jaar geleden) wat toch ook wel erg leuk, warm en goedkoop was. We schuilen onder de afdakjes van de winkels en lopen van winkel naar winkel terug. Bij de Pac en Safe (supermarkt) komen we Max tegen die net Pixel van school heeft gehaald. We krijgen een lift naar huis wat nu wel heel erg fijn is.

Dinsdag belt Danny naar de garage om te vragen wat de status is van onze auto. Hij heeft iets gevonden wat hij ons wil laten zien en vraagt ons om vanmiddag langs te komen... Mmm dit klinkt niet heel goed. Eenmaal bij de garage blijkt dat de cilinderkop niet goed is bewerkt en dat de radiator geblokkeerd werd. Allemaal waarschijnlijk de oorzaak van het gat in de koppakking. Ze schrijven een aantekening bij de bon en kunnen daar een claim mee indienen bij de garage in Christchurch. Morgen kunnen we de auto ophalen.

Na 1 nacht in Tuatara backpackers checken we uit en gaan we het Queenspark in, want het is prachtig weer. Na wat mooie vogelparken en kinderboerderijen wordt Danny tijdens de lunch gebeld dat de auto klaar is. Het kost ons $1600,- maar nu moet het dan echt goed zijn. Het vertrouwen in alle mechanics wordt steeds kleiner, maar Peter Forde in aangesloten bij de AA en bij een overkoepelende organisatie die ervoor zorgt dat als er iets niet goed is gemaakt het geregeld wordt. Nadat we bij de rechtswinkel wat informatie hebben gevraagd over de hele situatie, sturen we alle papieren op naar Chjristchurch en hopen we nog wat terug te zien van het geld... We halen eten en drinken voor vanavond en rijden naar het westen waar de beach camping is. We worden vriendelijk ontvangen door een kiwi die ook erg goed is in Nederlands, maar dit pas na 10 minuten laat weten. :) We zoeken een mooi plekje op waar we Chop neerzetten en het voelt als thuiskomen. haha. Best grappig hoe snel een eigen bed je thuis kan worden.

Donderdag 5 maart rijden we nog even terug naar Invergarcill, waar we groots inslaan met boodschappen en nog even langs Jo en Max gaan om ze te bedanken en te vertellen hoe het met de auto is afgelopen. Max zit voor het huis tussen z'n lege bierflesjes, zoals we hem de afgelopen dagen hebben gezien en Jo is thuis en voelt zich niet lekker. Jo en Max zijn altijd moe, (al 's morgens als ze uit bed komen) maar waarvan is ons nog steeds een groot raadsel.. Voor Emba en Pixel heb ik een vriendschapsbandje met hun eigen naam, die ze waarschijnlijk voorlopig niet meer af willen doen. Ze hadden zich al afgevraagd waar de 'new people' waren gebleven. We bedanken ze en gaan via Riverton, waar we lunchen tussen de meeuwen, door naar Monkey Island. Een gratis camping aan het strand met een prachtig mooi uitzicht. Een stukje van het strand, in de zee, ligt een klein eiland van zo'n 20 meter hoog. Vandaar de naam: monkey island. Mooi zeg. Na het eten lopen we nog even het strand en, omdat het eb is, het eiland op. Via de trap lopen we naar boven en aan de andere kant naar beneden, waar we tussen de rotsen op zoek gaan naar Paua schelpen, die geluk brengen. Danny vindt er 1 en met deze schelp in m'n hand glij ik uit over een gladde steen en verlies ik de schelp. Ook m'n fototoestel valt uit m'n zak en valt naast het water op een steen... Ik kon er helaas geen foto van maken. ;) De Paua schelp vinden we weer, maar uiteindelijk vinden we er 7. De mooiste bewaren we. De zon gaat onder en tegelijkertijd schijnt de volle maan aan de andere kan. Wauw! Met het zoeken naar de schelpen zijn we ook de tijd een beetje vergeten en moeten we al een beetje door het water om terug te gaan naar het strand, want het begint vloed te worden. 's nachts begint het te regenen en het lijkt erop dat dit voorlopig nog niet stopt.

We doen een 10 uurtje bij 'The Yesteryears' café/ museum, wat we volgens de lonely planet niet mogen missen. Het ziet er van buiten een beetje uit als een 2ehands winkel, maar eenmaal binnen snappen we dat dit een must see is. Met een achtergrondmuziekje van de grammofoonplaat bekijken we de verzameling aan potten, pannen, schoolmateriaal en andere oude spullen. Het ziet er een beetje nostalgisch uit. De milkshake mogen we hier ook niet missen en dus ga ik voor een bananenmilkshake. Met nog meer dan 2/3 in de mixbeker, krijg ik een mooi cocktailglas met de beker er naast :) Dit is genoeg voor een lunch! We rijden vervolgens door naar Clifden waar we eerst stoppen bij een oude houten brug en daarna verder rijden naar een grot. Veel mensen weten het bestaan niet van deze grot, maar wij hebben dit gelukkig gisteren van andere backpackers gehoord die ons ook nog een enorme wok heb gegeven, omdat ze hem zelf te groot vonden. De backpackers zijn de grot in, want we herkennen hun auto en dus weten we dat we hier goed zitten. Met zaklampen bij ons klimmen we bij de ingang via de rotsen naar beneden en is het direct goed donker. Na zo'n 10 minuten zijn we gewend aan het donker. Nu snappen we waarom deze grot zo bijzonder is. Op de muren zien we tientallen glowworms oplichten. Hoe langer we in het donker staan, hoe meer we er zien. Wauw! Alsof je naar een sterrenhemel kijkt. De route begint steeds meer te lijken op een speleologie. We worstelen ons door de kleine ruimtes heen en tussen de stalagtieten en -mieten door komen we na zo'n 45 minuten bij een klein meertje in de grot. Het begon al steeds wat natter te worden bij de voeten. We hebben helaas geen rekening met natte voeten gehouden en dus gaan we dezelfde route weer terug. Het was toch nog maar een klein stukje naar de andere uitgang. Lekker stoffig komen we na 1,5 uur weer terug bij Chop waar we toe zijn aan een lunch.

Vanuit Clifden rijden we door naar Manapouri. Hier is een prachtig groot meer waar we een camping naast zoeken. We hebben een grote plek voor ons alleen, want alle andere campers en tenten staan boven in de zon. We genieten van de zon bij het meer, want dat is op nog geen minuut afstand lopen. En als de zon bijna onder is, koken we in de kampkeuken en eten we dit aan de picnicktafel bij onze plek met wat kaarsen, want het is inmiddels wel heel donker geworden.

Op zaterdag 7 maart rijden we na een ontbijt in Manapouri door naar te Anau. Vanmorgen regende het nog, maar het is nu helemaal opengetrokken en nadat we zijn ingecheckt bij de camping rijden we een stukje over de Milford Highway. Bij Misletoe Lake doen we een wandeling van een uur tussen de bergen van Milford Sound. En we maken foto's in Eglinton Valley. Hier voel je je toch echt weer klein tussen al die enorme bergen. Omdat het al wat laat is om nog verder te rijden, gaan we terug naar Te Anau, waar we nacho's eten bij the Fat Duck.

De volgende ochtend staan we vroeg op en is de lucht stralend blauw. Een mooie dag om naar Milford Sound te gaan. We tanken de auto vol, want het is zo'n 240 km naar Milford Sound en terug. We rijden in 1 keer naar de haven van Milford, waar we 3 jaar geleden een mooie boottocht hebben gedaan. Nu hebben we wat meer tijd om ook de rest eromheen te kunnen bekijken. Het is nog wat fris, maar het zonnetje schijnt en er is haast geen wolkje in de lucht. We beginnen met een klein rondje bij het water, waar je een prachtig uitzicht hebt op de haven en de watervallen die vanuit de bergen het water in stromen. Het is even zoeken naar het pad, maar met wat omwegen vinden we hem. Na het rondje, lopen we de berg op naar het uitkijkpunt. Bovenaan lijkt het alsof het pad verder gaat, maar eenmaal in de bushbush gaan we toch maar weer terug via dezelfde weg ;) Milford Sound hebben we nu wel gezien en dus gaan we weer de auto in op weg naar de eerstvolgende wandeling. Op de Milford weg zijn 14 wandelingen/uitkijkpunten, dus genoeg om in 2 dagen te doen. Onze eerstvolgende stop is bij the Chasm. In m'n kiwicamps app heb ik iets gelezen over een hidden pool, die hier ook zou moeten zitten en die gaan we dan ook proberen te vinden. Tussen de grote groene varens door lopen we een mooie route met op de achtergrond het geluid van een steeds luider wordende waterval. Het is nu al prachtig. En dan zien we de honesty box. (achter de honesty box naar beneden, stond er in de app) We gaan het nauwelijks herkenbare paadje op en vervolgen onze weg tussen de struiken door op zoek naar de pool. Tussen de bladeren van de bomen door zien we een mooie kleur groen steeds dichterbij komen. Eenmaal beneden bij het water is het nog mooier dan we hadden verwacht en... er is helemaal niemand. Gaaf zeg! Jammer dat we nu geen handdoeken hebben, al is het water ook wel heel erg koud. We klimmen weer naar boven en vervolgen het pad naar de kloof waar een enorme hoeveelheid water doorheen stroomt. Hier wil je niet in het water vallen. Het is mooi, maar de hidden pool was toch echt het hoogtepunt van deze wandeling. Terug op de highway rijden we de tunnel van 1,2 km weer door naar de andere kant van Milford en stoppen we bij een volgende wandeling. Lake Marian. Het is nu 3 uur, dus we moeten een beetje opschieten, want het is een wandeling van zo'n 3 uur. We beginnen de hike over een swingbridge die aardig swingt.. en komen via bosbaadjes na 20 minuten bij een mooie waterval. Dan zien we een bordje met Lake Marian, 1,5 uur... Mm de wandeling begint dus pas hier. En dat wordt ook meteen duidelijk als we het pad opgaan. Het pad wat moeilijk te herkennen is als pad, maar wat te volgen is aan de hand van pijltjes. Over steile rotsen en veel water klimmen we flink omhoog. Dit hadden we niet echt verwacht. Ik mis nog even een pijltje, waardoor we een verkeerd pad volgen die wel erg smal wordt op een gegeven moment. Ook glij ik hier goed weg in de modder. Terug dus maar. Na zo'n 1,5 uur klimmen zijn we aardig kapot, maar hebben we een prachtig uitzicht over Lake Marian. Wat een plaatje. Een enorm meer, midden in de bergen. We nemen een korte pauze, want het koelt aardig af als je even zit en komen rond kwart over 6 weer terug bij de auto. Fijn dat de terugweg altijd wat sneller gaat en makkelijker is. De zandvliegen beginnen direct te steken, tijd om ons in te spuiten met anti muggen spray. Er zijn nog een aantal wandelingen in de buurt die we graag willen doen, dus we blijven vannacht in de buurt en slapen op een mooie DOC camping bij Cascade Creek.

Maandag 9 maart is het weer een prachtige dag, wat in deze omgeving vrij uniek is, omdat het hier over het algemeen veel regent. Om ons heen zijn al verschillende mensen vroeg vertrokken. Vandaag beginnen we met de Lake Gunn wandeling, die naast onze camping zit. Het voelt alsof we door een sprookjesbos lopen hier, zo veel groen en zoveel bomen! Na 45 minuten rijden we door naar de Key Summit route, dit is een klein stukje van de Routeburn track, wat 1 van de 9 great walks van NZ is. Het pad is een stuk beter onderhouden dan lake Marian en is dan ook veel makkelijker te doen. Alle great walks zijn goed onderhouden, omdat mensen ook veel betalen voor een hut als ze zo´n 2-6 daagse wandeling doen met bepakking. Onderweg komen we een Australische man tegen die we gisteren met z'n vrouw ook al 2 keer hebben gezien. We raken wat aan de praat en hij vertelt dat hij een Wwoofadres heeft in Australië, hij stopt z'n adres wel onder de ruitenwisser op de parkeerplaats voor als we daar ooit nog eens langs willen gaan. ;) Na een goeie klim van ongeveer een uur komen we boven op de berg en begint daar de Nature Bush Walk. Met een informatiekaart lopen we hier de route en komen we van alles te weten over de wetlands, de beechtrees en het mos wat hier overal om ons heen groeit. Wel gaaf hoor, we staan boven op de berg tussen de wetlands, met om ons heen de wolken. Het lijkt net of je van de wereld af kan vallen als je te ver loopt. hihi. Het is inmiddels aardig koud, omhoog liep ik in een shirt met korte mouwen en nu bovenop de berg heb ik m'n vest en jas aan en beide capuchons op. Brr. De weg naar beneden gaat weer een stuk sneller en bij de auto vinden we het briefje van Bill onder de ruitenwisser ;)

We hebben alle mooie wandelingen en lookouts gezien en gedaan en gaan na 2 prachtige dagen in Milford Sound terug naar te Anau, waar we op dezelfde camping gaan staan, een hele kip halen en genieten van de mooie dagen. Ik maak m'n schildering nog iets verder achter in auto met een dolfijn en we mailen heen en weer met een Wwoof host in Manapouri. Morgen kunnen we hier terecht. Top!

Rond 11 uur rijden we op dinsdag 10 maart naar het Lakeview Manapouri Motor Inn, waar we een weekje gaan wwoofen. We werken 3 uur per dag voor een avondmaal en accommodatie. Inger, de eigenaresse vraagt ons naar onze ervaringen. 'Met tuinieren ofzo?' Ja. 'Ja een beetje.' Ok, Linda, ik dacht eraan om jou in de tuin te zetten, onkruid te wieden en tuintjes leeghalen. Ok... En Danny... (ik denk nu komt het, gaat op de tractor, of brandhout hakken ofzo) Danny, jij mag in de keuken helpen, bij het keukenpersoneel. Mmm.. Wat gaat hier mis... Wel krijgen we een fantastisch mooie kamer met douche, toilet, tv en een heerlijk bed. Normaal betalen mensen hier 96 dollar per nacht voor, dus dat hebben we goed voor elkaar. We beginnen meteen vandaag. Ik trek m'n werkkleren en bergschoenen aan en ga op zoek naar Gordon voor wat tuingereedschap en een kruiwagen. Ik mag de tuin naast een van de werknemershuizen helemaal leeghalen. Het is een aardig karwei om alle bloemen, planten en vooral de wortels... eruit te krijgen en de zon brand goed in m'n rug. Na 3 uur werken ben ik aardig afgepeigerd, zo rood als een tomaat en zwart van de aarde... Maar ik heb de helft van 1 kant er helemaal uit. Ik heb 4 kruiwagens vol weggebracht en ben klaar voor vandaag. Danny komt vrolijk terug na 3 uur in de keuken en is lang niet zo moe als ik...

Inmiddels hebben we onze laatste dag er al weer op zitten. Ik heb 3 dagen in de tuin gewerkt, waarbij ik de tuin naast het huis helemaal leeg heb gehaald en de bloementuin naast de keuken heb schoongemaakt. Wel fijn dat er echt een vooruitgang te zien is bij wat ik heb gedaan. Gordon was superblij met het resultaat. Op dag 4 regende het en ben ik begonnen met het wassen van alle ramen in de bar, bistro en bottlestore. Dit was uiteindelijk ook 3 dagen werk. Vandaag heb ik de kamers van buiten schoongemaakt en alle spinnenwebben weggehaald. Het was hard werken en veel alleen, maar ik heb wel een lekker kleurtje gekregen. Danny heeft alle dagen in de keuken gewerkt en de chef geholpen met klusjes als afwassen, schoonmaken en voorbereidingen voor maaltijden. De chef is een superlieve man die pas net is begonnen in deze keuken. Elke avond konden we in de bistro een wwoofersmaaltijd bestellen. Erg lekker, zoals steak, vis of lam. Op zaterdag was het een erg mooie dag en zijn we wat eerder begonnen met werken dan de andere dagen. Na de lunch hebben we een deel van de Kepler track gedaan, waar we 3 jaar geleden de andere kant van hebben gelopen. We lopen in 1,5 uur van Rainbow Reach naar een prachtig strand bij Shalow Bay en weer terug. Een mooie wandeling en een fijne break van de week. Het was een leuke ervaring om te wwoofen in een motel. De volgende keer gaan we weer op zoek naar een familie, want dan leren we de kiwi's net iets meer kennen.

Morgen vertrekken we weer uit Manapouri en gaan St. Patricks Day (17 maart) in Te Anau vieren! :) Daar waren we precies 3 jaar geleden ook op St Patricksday

(http://linny.gaatverweg.nl/3-new-zealand-south-island-oostkant/2012/03/17/)

 

Foto’s

8 Reacties

  1. Mariella:
    16 maart 2015
    Jullie reis is gewoon een sprookje: pinguïns, watervallen, glowworms en zoveel meer.
    Prachtig verhaal weer.
    Xxx
  2. Kelly:
    16 maart 2015
    Wauw! Wat een verhaal weer en super mooie foto's. Heel erg gaaf. Dikke kus
  3. Foktje:
    16 maart 2015
    Leuk verslag jullie zijn behoorlijk aan het werk geweest. Genieten jullie er maar lekker van.
  4. Annemiek Esselman:
    16 maart 2015
    Wat een verhalen! Heel leuk! Hele fijne tijd daar! Lieve groeten van Leo en Annemiek
  5. Peter:
    16 maart 2015
    Leuke verhalen weer. Dat was best even aanpoten bij dat motel, maar het comfort was het waard zo te horen. Veel plezier en een fijne St Patricksday.
  6. Mirthe:
    16 maart 2015
    Lieve Linda en Danny,

    jullie maken mooie dingen mee! Hopelijk blijft Chop nu beter en kunnen jullie onbezorgd verder reizen!

    Liefs, M&R
  7. Tante Aad:
    17 maart 2015
    Leuke verhalen hoor jullie maken heel wat mee.nog een fijne tyd.groetjes tante aad
  8. Bonita Lane [BROEKHOFF]:
    14 april 2015
    hallo very interesting to read your travel blog, good for the dutch to rekick in, would be nice to catch up with you if you are around the wellington region sometime. Happy travels and drive safe hope you didn`t get caught in the snow over night. tot zeins misschien